Clinic day - 24 november

Zoals ik dus al vertelde, regende het vrijdagmorgen.. Dus ik hoopte niet dat het weer zo’n regendag zou worden als pas. Maar rond 8.30 werd het gelukkig iets droger en zijn we gegaan. Maar na nog geen tien minuutjes stonden we al weer te schuilen onder een afdakje, want toen begon het weer te gieten en onweren. Daar hebben we bijna driekwartier gestaan, waarna het zo goed als droog was. Tegen 10.00 kwamen we aan op het project, nog net niet doorweekt.. Het was erg druk vandaag, omdat er 7 artsen kwamen. Het medische gedeelte wordt dan omgetoverd tot mini ziekenhuis en moeders en vaders komen vanuit het hele land met hun kinderen naar Katalemwa toe. Dit zijn vrijwel alleen maar kinderen met een waterhoofdje en open ruggetje.

Ik liep al snel Naomi tegen het lijf en zij kon mijn hulp heel goed gebruiken. De fysioruimte werd omgetoverd tot behandelkamer. In elke hoek van de ruimte werden tafels gezet waar alle artsen dan de kinderen konden behandelen.
In de ruimte waar we normaal gesproken de wondzorg doen, zou ik vanochtend mee gaan helpen. De behandeltafel werd een apotheek, want de artsen hadden een paar dozen vol medicijnen meegenomen, die we allemaal geordend hadden uitgestald op de tafel. En in de andere ruimte werden degene die doorverwezen werden voor fysiotherapie, geholpen en ook werd daar training gegeven hoe je je kindje moet katheteriseren. Dit is voor de kinderen met open ruggetje.

Deze ‘speciale’ dag is één keer in de maand en dan krijgen ouders en kinderen gratis medicijnen en behandelingen. De artsen komen vanuit een ziekenhuis ver in het noorden van Uganda, zo’n 300 km vanaf Kampala. Vanuit dat ziekenhuis wordt dan ook alles financieel ondersteund.

Na een tijdje kwamen de ouders met hun kinderen naar ons toe. Naomi zou in het boekje van de kinderen kijken wat ze aan medicijnen nodig hadden, ik zou ze op de tafel opzoeken en de hoeveelheid in een klein zakje doen en de dochter van Naomi die vandaag speciaal was meegekomen, registreerde in een boek de uitgedeelde medicatie. Alles gaat op het gemak en aan de ene kant vind ik dat heel erg fijn hoor, want zo kan je ieder individu goed de aandacht geven. Maar als het zo druk is, moet je soms even doorwerken en niet rustig aan met iedereen een praatje maken.

Het was echt heel erg leuk om dit mee te maken en ook mee te helpen met de medicatie uitdelen. De ochtend vloog voorbij en rond 13.00 hield ik er mee op voor deze week. Het was toen net droog, maar voor hier nog erg fris (zo’n 20 graden) en de lucht was ook nog helemaal grijs.
Dus hield ik mijn trui lekker aan en waren we vandaag weer lekker op tijd thuis. Later die middag kwamen er weer twee nieuwe vrijwilligers aan, twee Belgische meiden.

Het was een heerlijke, relaxte middag en toen om 17.30 iedereen thuis en gedoucht was, gingen we op de twee nieuwe vrijwilligers na met z’n allen naar de Watoto kerk. Vanavond was daar een worship dienst, waar we graag heen wilden. Het is te vergelijken met een Singin. Meteen vanaf het eerste nummer zat er al zoveel energie in de zaal, dat is ook echt een verschil met onze cultuur. Wij zijn dan best bedeesd en terughoudend, maar hier gaat iedereen los ;) Heel leuk om dat te zien.

Na goed anderhalf uur zijn we gegaan, want het kon nog tot laat in de avond duren.. en we moesten nog avondeten. We bestelden twee taxi’s die ons weer netjes thuis hebben gebracht. Het was rond 21.00 dat we gingen en toen was het nog mega druk op de weg, omdat het de hele ochtend had geregend en daarna pas het leven in de stad op gang komt. Als het regent, zie je ook bijna niemand op straat en zodra het dan droog is, is het één chaos in de stad. Tijdens het wachten op de taxi hadden we via de app weer pizza’s besteld en die werden om kwart voor tien ’s avonds eindelijk bezorgd..

Daarna ging ik snel naar bed, want voor de dag erna stond een dagje mountainbiken gepland en dat zou behoorlijk intensief worden..

Liefs Roeline

Rechtop in bed - 22 en 23 november

Woensdagochtend was het erg rustig op het project. Ik vroeg Olive waar iedereen was, want van het medische personeel was er bijna niemand. Toen bleek dat er tóch een groep op outreach is gegaan, zonder ons daarover in te lichten. Eerder deze week waren er ook al een paar weggeweest voor 2 dagen, dus zouden ze deze week eigenlijk verder niet meer gaan. Maar goed, heel misschien gaan ze volgende week ook nog en anders hebben we pech. Ook was er vandaag weer een busje vol kinderen met hun ouders naar het ziekenhuis voor controle. Naomi was met hun mee, dus de enige die nu nog de wondzorg kon doen vandaag was Sylvia. Ik vroeg haar of ze mijn hulp kon gebruiken en aarzelend zei ze van wel, maar dat ze eerst naar de stad moest om bij twee apotheken medicatie bestellingen in te leveren. Dus waarschijnlijk werd het pas na lunchtijd dat we aan de wondzorg konden beginnen.

Om daarop te gaan wachten had ik niet zoveel zin in, dus ik vroeg of ik mee mocht. Dat mocht, maar ze zou wel met een boda gaan en of ik daar niet bang voor was.. Nee hoor, ik rijd al 4 weken elke dag op de boda.. :)
Dan was het prima en rond 10.00 gingen we richting de andere kant van de stad. Eerst stopten we bij een kleine apotheek, al zou ik het eerder omschrijven als een ongeorganiseerde opslagruimte vol dozen. Hier moest ze een bestelling doen voor een paar medicijnen die bij de andere apotheek soms niet verkrijgbaar zijn.

Hierna reden we weer zo’n 20 min door de stad naar een heel groot farmaceutisch bedrijf. Hier moesten we een grote bestelling plaatsen voor medicijnen en andere spullen zoals handschoenen, katheters. Onderweg waren we elkaar nog een keer kwijtgeraakt, dus sta je ook weer bijna een halfuur te wachten tot het een keer duidelijk is waar de één is en waar we precies heen moeten. Als ‘mzungu’ heb je aanspraak genoeg, zo heb ik al verschillende huwelijksaanzoeken moeten afwijzen, maar altijd heb je wel een praatje en zijn mensen nieuwsgierig naar je afkomst en wat je hier doet momenteel.
Soms zijn mannen wel erg opdringerig en dan denk ik wel even van.. Doe gewoon normaal en gedraag je niet als een klein kind. Op een gegeven moment zijn ze ook zo voorspelbaar dat je er gewoon maar van in de lach schiet. Maar over het algemeen is het vaak wel leuk om mensen te spreken die je op straat tegenkomt.

Mijn boda chauffeur vertelde vanmorgen nog dat mensen hier vaak zeggen, ja ik ben even vijf minuutjes weg en dat dat dan altijd langer is. Mensen houden geen rekening met de tijd. Dat was ook mijn ervaring ;)
Dus bij het tweede bedrijf waar we stopten, vroeg hij ook hoelang het zou duren. Vooraf hadden we een prijs afgesproken voor de hele rondrit en de chauffeurs zouden ons uiteindelijk weer bij Katalemwa afzetten.. Dus ik zei voor de grap: vijf minuten, dan zijn we terug.
Je had zijn gezicht moeten zien ;) Hij moest wel lachen uiteindelijk, maar eerst was het zo’n momentje van: als blikken konden doden..

Al met al duurde het een uur en tien minuten voordat we klaar waren. Eerst bij de ene balie, dan weer een andere.. Daarna moet je naar een ander gebouwtje en toch weer terug naar die eerste balie.. Zo omslachtig als het maar zijn kan. En hier is dat gewoon normaal, ik denk dat niemand zal bedenken dat het misschien ook iets efficiënter kan. Of misschien wel bedenken, maar het niet zal uitvoeren, want zo gaat het toch prima?
Toen we de poort uit liepen lagen daar de chauffeurs allemaal languit op hun boda te slapen. Echt een geinig gezicht was dat, maar ik dacht wel.. zouden we nu niet veel meer moeten betalen, omdat ze op ons moesten wachten. Maar dat was geen probleem voor ze. Ze rekten zich uit en we konden weer achterop springen om teruggebracht te worden.

Met lunchtijd kwamen we aan, dus we konden meteen opscheppen. Ik nam deze keer iets minder, omdat ik niet extreem veel trek had. Dus ik stond met m’n bordje rijst te wachten tot de man voor mij klaar was met het opscheppen van zijn bonen. Ik keek naar zijn bord en hij tegelijkertijd naar de mijne.. En met dat ik zei: Ga je dat allemaal opeten??? zei hij: Is dat alles wat je gaat eten? Hij had naar mijn idee voor drie volwassenen eten op zijn bord liggen! Echt bizar soms hoeveel ze hier wegkrijgen tijdens één maaltijd.

Na de lunch zijn we snel begonnen met de wondzorg, maar uiteraard was er weer nul voorbereiding dus deze keer hadden we bijna geen steriele gazen meer, maar we begonnen om 14.30 en we hebben zuinig aan gedaan met de gazen, zodat we misschien net genoeg zouden hebben voor vandaag. Een paar kinderen die wel een dagje wondzorg over kunnen slaan, hoefden vandaag dan ook niet te komen en binnen anderhalf uur waren we klaar. Toen was het ook al 16.00 dus een mooie tijd om naar huis te gaan.

We gingen vanavond ook weer uit eten, deze keer bij een Chinees-Indisch restaurant. Dit lag op het dak van een groot winkelcentrum en vanaf het dakterras hadden we een prachtig uitzicht over de stad. We werden bediend alsof we van adel waren.. De servet werd namelijk bij iedereen netjes op schoot klaargelegd en als mijn glas drinken bijna leeg was, schonk één van de obers het vanuit het flesje bij. Het was weer een gezellige avond met erg lekker eten!

Donderdagochtend zag ik op het project verschillende vrouwen met een ander kapsel. Ik had al eens eerder met een paar vrouwen over hun haren gesproken en nu in de weken voor kerst, nemen veel vrouwen een ander kapsel. Bij hen groeien de haren nu eenmaal niet zoals bij ons, maar ziet iedereen er uit alsof ze gemillimeterd zijn, zo kort zijn hun haren. Daarom hebben ze allemaal extensions in en dat kan natuurlijk zoals je dat zelf wilt. Het is gemaakt van synthetisch spul en als het nat wordt, gaat het erg stinken. Dus zodra het regent zie je ook bijna alle vrouwen met een plastic zak over hun haren lopen. Als je ze een compliment geeft over hun kapsel, dan stralen ze helemaal! Zo leuk om te zien. En ze zijn meestal erg jaloers op ons, omdat we ‘eigen’ haar hebben wat lang kan groeien.

Vanochtend kwam Naomi buiten al naar me toen om te vragen of ik samen met haar zou werken vandaag. Ik zei: Als jij vandaag de wondzorg doet, dan werk ik met jou! Dat zou weer een leuke ochtend worden, samen met haar alle kinderen verzorgen. Over en weer leren we woorden uit elkaars taal aan, maar het Luganda blijft echt een onmogelijke taal hoor.. Je kan het nergens aan linken dus om het te onthouden is het echt heel moeilijk.
En zij kunnen bepaalde letters gewoon echt niet uitspreken, dat is heel grappig als ze het dan toch proberen ;)

Donderdagmiddag ben ik met Henrike nieuwe tennisrackets en shuttles gaan kopen. We hebben er nu vier bijgekocht en eventueel kunnen we er nog meer kopen als er telkens veel kinderen mee doen.
Ook hebben we boodschappen voor het eten gedaan en heb ik daarna pilav gemaakt. Dat hadden we nog niet gegeten hier en hebben we wel alle ingrediënten voor in de supermarkt. Nadat de pan tot het laatst was leeg geschraapt was de algemene conclusie dat we dit vanaf nu elke week zouden eten ;)

Vanavond hebben we een film gekeken en daarna was het al weer tijd om te gaan slapen.
Maar van een nacht goed doorslapen kwam het deze keer niet. In de voornacht werd ik al een keer wakker vanwege een spontane bloedneus.. Er zat vast een mug op m’n neus die ik eraf wilde slaan ;) Snel viel ik daarna weer in slaap, maar om 5.30 werd ik wakker van een harde klap onweer. Gelukkig was het toen nog droog, dus ik hoopte dat het ook droog zou blijven..
Vijf minuten later zat ik zo ongeveer rechtop in bed, want echt.. er kwam een klap onweer alsof er naast het huis een enorme explosie plaatsvond. Zoiets had ik nog nooit gehoord en autoalarmen gingen er spontaan van loeien. Het was echt bizar.. Als je snel wakker wilt worden, zou ik zoiets aanraden als wekker. Ook is het een handige check of je hart nog werkt, want die bonkt net zo hard mee op het moment van zo'n harde klap. Het bleef onweren en later kwam er nog één keer zo’n ontzettend harde donder dat opnieuw alle autoalarmen af gingen. Kort daarna begon het te regenen en dat heeft het een groot deel van de dag nog gedaan.. Over de inhoud van de vrijdag komt morgen meer, want het is opnieuw weer een lang verhaal geworden.

Fijn weekend!

Liefs Roeline

Elke dag is anders - 20 en 21 november

Maandagochtend ging de wekker iets later dan normaal.. gelukkig! Want het was een intensief weekend. Vandaag gingen we nog niet naar het project, maar hadden we een ontmoeting gepland met Famke, een Nederlandse vrouw. Zij woont en werkt in Kampala op een dovenschool en had ons uitgenodigd om eens te komen kijken. Dat hadden we vandaag gepland, zodat we ’s middags nog wat vrije tijd zouden hebben waarna we weer helemaal uitgerust zouden zijn.

Rond 10.00 kwamen we aan op de dovenschool, waar we bij de poort al werden opgewacht. We werden voorgesteld aan de directrice en na een kort praatje werden we verder rondgeleid. Er zijn twee dovenscholen in Kampala en op deze school zitten ruim 200 kinderen. Beginnend vanaf de peuterspeelzaal tot aan het eind van de basisschool. Alle kinderen wonen ook bij de school, wat overigens in Kampala heel normaal is, ook op reguliere scholen. Maar zeker voor dove kinderen die uit dorpjes komen die ver weg liggen, is het een praktische en goedkope oplossing.
Ouders komen zelden langs en de kinderen hebben 3 keer per jaar een aantal weken vakantie en dan gaan ze naar hun ouders toe. Over ongeveer twee weken hebben ze vakantie en dan beginnen ze pas 1 februari weer dus dat is bijna twee maanden. Deze vakantie is vergelijkbaar met onze zomervakantie. Deze week hebben ze veel toetsen om dit semester af te ronden en ook vandaag waren verschillende klassen toetsen aan het maken.

Om 10.30 was het pauze en kwamen alle kinderen naar de kantine voor een mok pap en een stuk brood. Dit kregen ze pas tegen 11.00 dus voordat de pauze een keer voorbij is, zijn we bijna een uur verder. Verschillende kinderen komen nieuwsgierig naar ons toe en maken het gebaar voor: How are you? Als je dan hetzelfde gebaar terugdoet, betekent dat: Het gaat goed.
Na de pauze ging Famke een les Engels geven aan P2, dat is de tweede groep van de basisschool. Maar daar zitten allerlei leeftijden in en ook allerlei verschillende niveaus. Want wanneer je op school komt, begin je in P1 en elk jaar ga je er eentje verder tot P7.. Of je nu wel of niet het niveau aan kan. En bij dove kinderen is het Engels gemiddeld slechter, dus ze hebben ook echt wel les nodig. Nu zijn er op deze school een aantal docenten die hun vak niet zo serieus nemen en dat heeft te maken met het schoolsysteem hier in Uganda.

Wanneer je de middelbare school hebt afgemaakt en je hebt genoeg punten voor bepaalde vakken, heb je een kleine kans dat de overheid je vervolgstudie betaalt. Je mag dan drie studies als voorkeur aangeven, maar daar wordt meestal niet naar gekeken. Het kan dus zijn dat je een studie moet gaan doen die je eigenlijk helemaal niet wil doen. Vandaar dat het soms gebeurt dat mensen die daarna een baan vinden, helemaal niet gemotiveerd aan het werk gaan. Daarnaast heb je voor de opleiding tot leraar maar heel weinig punten nodig, dus die studie wordt over het algemeen sneller gekozen, zodat je toch een studie hebt gedaan.

Op basisscholen zijn de klassen ook meestal erg groot, we hoorden over klassen van 130 leerlingen.. Dan kan je ook niet iedereen individueel helpen. Als je niet mee kan komen met het niveau, heb je gewoon pech.
Famke herhaalde eerst met de kinderen de woorden en bijbehorende gebaren van de week ervoor. Daarna schreef ze een aantal nieuwe woorden op het bord, liet de gebaren zien en de kinderen moesten het dan nadoen en later via de laptop liet ze er ook een plaatje bij zien. Na de les moesten ze de woorden opschrijven in hun schriftje en een tekening erbij maken.

Famke vertelde ons intussen nog het een en ander, waarna de eerste kinderen vol trots hun schriftje lieten zien. De meesten hadden de woorden goed begrepen. Er was nog wat tijd over dus mochten de kinderen nog tekenen.
Om 13.00 was het lunchtijd en ’s middags is er geen les. Dus al met al krijgen de kinderen niet erg intensief les..
We namen afscheid na nog over het land en de cultuur gepraat te hebben. Via de supermarkt en de bank gingen we weer naar huis toe. Het was halverwege de middag en ik wilde een eitje bakken, omdat ik nog niet had geluncht. Maar hoe kon het ook anders.. deze keer deed het gas het niet ;)
Gelukkig kon dat probleem diezelfde middag nog opgelost worden, zodat we wel het avondeten weer konden koken.

Dinsdagmorgen gingen we (eindelijk) weer naar het project! Voor mijn gevoel was dat al weer zo lang geleden en ik miste de kinderen. ’s Ochtends ging ik met Naomi weer de wondzorg doen. Dat is altijd heel leuk, want dan verzorgen we de kinderen dus één voor één en heb ik veel meer persoonlijk contact met ze. En Naomi is ook gewoon heel erg lief voor de kinderen, dat is geweldig om te zien. Ze zingt voor ze als ze bang zijn en geeft ze snoepjes als ze erg moeten huilen.
De ochtend vloog voorbij en om 13.00 waren we klaar met het verzorgen van 14 kinderen.

Sam, over wie ik al weleens eerder heb geschreven, gaat erg hard vooruit. Het enige nadeel is dat hij niet gewend is om goed te eten en te drinken, plus dat zijn moeder niet goed begrijpt wat haar kind nodig heeft om aan te sterken. Tijdens de wondzorg geven we Sam dan ook telkens kleine beetjes water, want je ziet aan hem dat hij veel vochttekort heeft. Zijn mondje is inmiddels helemaal genezen en een paar vingers zijn nog open aan de topjes, maar ook zijn er een aantal al dicht. Hij laat regelmatig van zich horen als hij pijn heeft en dat zien we als positief, want nu heeft hij in ieder geval de kracht om te huilen!

Na de lunch haalden we de tennisrackets weer tevoorschijn, want een paar kinderen stonden al ongeduldig te wachten totdat wij de lunch op hadden..
Een paar van de oudere jongens deden vanmiddag ook mee en het is toch wel heel handig als we wat meer rackets hebben. Nu hebben we er drie, maar soms spelen we wel met z’n tienen. We gaan deze week wat nieuwe rackets en shuttles halen, zodat we de kinderen nog actiever kunnen laten zijn en misschien ook wat moeders mee kunnen laten spelen.

En op de vraag of het hier warm is ’s nachts.. Het is hier zo’n 18-20 graden elke nacht dus nouja.. als ik soms op mijn weer app zie dat het bij jullie behoorlijk fris en regenachtig is.. Dan klaag ik maar niet over de te warme nachten ;)

In de stad zijn ze net als in Nederland al druk bezig met het ophangen van de kerstversieringen. Overal verschijnen kerstbomen en worden kerstslingers en kerstballen opgehangen. Het is een gekke, maar leuke gewaarwording dat je dat om je heen ziet, terwijl je in je hemdje loopt en met temperaturen van ruim 30 graden.
Mij hoor je niet klagen, maar ik geniet juist enorm van alles wat ik meemaak!! Of het nu mooie dingen zijn of dingen waar je verdrietig van wordt, of soms ook boos en gefrustreerd.. Het klinkt waarschijnlijk cliché, maar het is echt zo.. Alle ervaringen die ik hier op doe, neem ik mee voor de rest van mijn leven en de weken hier zijn echt intensief, verre van 'vakantie'.. Je maakt soms voor je gevoel teveel mee in korte tijd om het allemaal te verwerken, maar het is het zeker waard en ik weet nu al dat ik aan deze periode heel vaak ga terug denken. We hebben het er hier soms al over dat we al over de helft zitten en over een paar weken al weer thuis zijn.. Maar dan denk ik: Neee, nu nog zoveel mogelijk genieten van de tijd hier! Ik heb ook ontzettend veel zin om mijn leven in Nederland weer op te pakken, maar zolang ik hier in Uganda ben, geniet ik van elke dag!

Tot snel weer!

Liefs Roeline

Safari deel II - 17, 18 en 19 november

Nadat we weer met de pont terug waren gevaren, konden we op ons gemak lunchen bij het Red Chili Rest Camp. Helaas hadden we niet de complete Big Five gespot, want we misten de leeuw en de luipaard. Maar desondanks was het zo’n unieke en bijzondere ervaring, wat ik voor geen goud had willen missen. Ik had echt het gevoel van.. Wow, dat ik dit gewoon mee kan maken! Hoe gaaf is dat!

Rond 13.30 gingen we weer een paar minuutjes de bus in en Paul, onze chauffeur voor het hele weekend, bracht ons weer bij de veerpont, alleen gingen we dit keer niet met de pont mee, maar stapten we op een soort rondvaartbootje.
Die bracht ons over de Nijl helemaal naar de Murchison watervallen toe. Dat duurde ruim anderhalf uur en onderweg zagen we overal groepen nijlpaarden verstopt onder water en ook zagen we drie krokodillen, waarvan er twee langs de waterkant liepen. Dat blijven ook indrukwekkende dieren, zeker die hele grote.. Ook zagen we nog olifanten en de meest kleurrijke vogels. Een prachtige boottocht en hoe dichterbij we bij de watervallen kwamen, hoe meer schuim er op het water te zien was.

Toen de watervallen in het zicht kwamen en we het geluid van dat neerstortende water hoorden, was dat opnieuw een heel mooi moment. Zo bijzonder hoe de natuur in elkaar zit! Die kracht van dat water.. niet normaal!
We meerden aan, vlak voor de watervallen en toen begon de tocht naar boven.
Het was toen ongeveer 15.30 dus zo’n beetje lekker op het heetst van de dag. We hadden perfect mooi zonnig en warm weer, dus daarover zeker niet te klagen! Maar na een boottocht van bijna 2 uur, waar je op het water al lekker bent opgewarmd door de zon, kwam de pittige wandeltocht naar boven. Het zijn geen keurige trappetjes, nee.. rotsblokken en boomwortels waar je overheen moet lopen.
En hoe verder we kwamen.. hoe natter de kleren werden, want het was WARM! Liters zweet dropen van ons af.. Maar we zetten door, want we kwamen steeds hoger en steeds dichterbij de watervallen en dat was zo mooi, dat je wel door wilde lopen naar het mooiste punt!
En eenmaal bovenaan… Het was werkelijk waar paradijselijk zo mooi.. De watervallen waar je van bovenaf op kon kijken, de namiddagzon die een regenboog toverde vanuit de waterval, de heerlijke, koele waterdamp die verfrissend op je huid kwam en dat geweldige geluid en die kracht van dat water.. On-ge-loof-lijk.. PRACHTIG!

En toen lag er opeens een hele gladde rots voor me.. daar lag ik languit op de grond, mijn benen en armen helemaal onder de viezigheid. Terwijl iedereen stond te genieten bij de watervallen, klopte ik snel wat viezigheid van me af en toen bleek ik een aantal schrammen opgelopen te hebben. Het groepje Nederlandse militairen hadden dezelfde boottocht en wandeltocht naar de watervallen gemaakt, dus de verpleegkundige die daarbij hoorde, zag dat ik gevallen was en hielp me met het schoonmaken van de wonden.

Nadat ik nog even de bijzondere plek goed in me op had genomen, prikten alle schrammen toch wel zo erg, dat ik naar de auto ben gelopen en de anderen kwamen ook al snel, waarna we naar ons tweede verblijf reden. In het donker kwamen we aan, rond 19.00 en met donker bedoel ik ook echt donker.. We waren ergens in the middle of nowhere beland en iedereen was ontzettend moe van de lange dag vol indrukken. Een Afrikaans vrouwtje wees ons de weg, langs haar huis op, waarachter een paar hutjes stonden. Twee daarvan waren voor ons en het was een hele belevenis. De geiten en kippen liepen rond over het terrein en ik voelde me als een Ugandees die aan het overleven is op het platteland. Met m’n rugtasje en boodschappentas met kleren voor dit weekend, liep ik het hutje binnen en legde ik snel alle spullen binnen de klamboe van het bed. Al snel had ik een zeer grote spin ontdekt en ook de andere meiden in ons hutje waren niet blij met z’n komst. Hij was zeker wel 8 cm groot, dus dan mag je wel even gillen met z’n allen. Ik heb maar gauw de vrouw des huizes erbij geroepen, want de bewaker had het te druk met zijn pijl en boog in de gaten te houden. Ze kwam resoluut met een insectenspuitbus onze hut binnen en spoot die spin morsdood. Intussen lachte ze ons wel uit en zei ze dat dit heel normaal was. Nou, wij waren met z’n allen van mening dat het niet normaal was dat zo’n grote spin in onze slaapkamer zou overnachten.

Toen gingen we op zoek naar de wc’s en douches die achter onze hutjes waren, maar ook dat was van zeer primitieve kwaliteit. Maar ach.. wat deed dat er nog toe, na zo’n geweldige dag en kom op.. we zijn in Uganda en we passen ons maar gewoon aan :)

Ze hadden uitgebreid allerlei Ugandees eten voor ons gekookt, buiten op een vuurtje dus daar gingen we eerst van genieten. Rijst, bruine bonen, auberginesalade, gekookte aardappels, biefstukreepjes en stukken gestoomde pompoen kregen we voorgeschoteld als buffet. Ik moet zeggen dat het me heerlijk had gesmaakt en na een koude douche van anderhalve minuut, ben ik snel mn bed in gedoken. Om half negen lagen we met z’n allen op bed en het was vrij snel helemaal stil. We moesten ook weer vroeg op, half zeven om precies te zijn, dus het was wel lekker om even een lange nacht te slapen. En dat heb ik gedaan! Ik was zo moe dat ik deze nacht heerlijk geslapen heb.

’s Ochtends was het heel mooi wakker worden en zagen we pas echt goed op wat voor mooi plekje we overnacht hadden. Het was zo’n mooie locatie midden in de natuur, zo idyllisch. Buiten bij de wastafels hebben we onszelf opgefrist en konden we weer aanschuiven voor het ontbijt. Eenvoudig, maar lekker en we hebben met z’n allen maar mooi even dat zeer primitieve leven meegemaakt, wat veel Ugandezen buiten de stad op deze manier leven.
Om 7.30 reden we naar het gebied waar de chimpansees nog leven, want die zouden we vanochtend gaan proberen te vinden in het bos. Het was vlakbij en met de gidsen liepen we richting het bos.

We splitsten ons op in twee groepjes en doken allebei een kant het bos in, op zoek naar de chimpansees. We hoorden ze regelmatig joelen en roepen naar elkaar, dus zo konden we op het geluid af gaan. Het was echt een tropisch regenwoud gebied van 500 km2. Best een oppervlakte dus. Onze gids vertelde dat er in het regenwoud onder andere ook slangen, (vogel)spinnen, wilde zwijnen en antilopen zaten. Handig om te weten.. dat loopt ook lekker door al die takken en bladeren heen..
Terwijl ik elke meter waar ik liep nauwlettend in de gaten hield, genoot ik van de wandeling in de frisse boslucht. En ik moest mezelf maar eens niet zo aanstellen met die angst voor beestjes. Die beesten zijn vast banger voor mij, dan ik voor hun.. dat hield ik mezelf maar voor :)

Na ongeveer driekwartier zagen we de eerste chimpansee en waar we eerst nog op fatsoenlijke paadjes liepen, doken we nu echt de struiken in om zo dicht mogelijk bij de chimpansees te komen. Wanneer we er een paar zagen, bleven we even stil staan om te kijken wat ze aan het doen waren. De meesten zaten redelijk hoog in de bomen te eten, waardoor het moeilijk was om ook goede foto’s van ze te maken. Na een tijdje verwisselen ze dan van boom om daar verder te eten. Dat we ze echt goed duidelijk dichtbij op de grond gezien hebben, dat is niet gelukt. Maar dat is ook meer uitzondering dan regel en we hebben er zeker wel een heel aantal gezien.

Na een wandeling van zo’n 5 km weer terug naar het beginpunt, hadden we het al weer aardig warm gekregen. We stapten de auto weer in en reden weer terug naar het overvolle en drukke Kampala.
Eind van de middag waren we weer terug en keken we terug op een paar onvergetelijke dagen. ’s Avonds lieten we aan de andere vrijwilligers in huis onze foto’s zien en waardeerden we extra ons comfortabele bedje.

Ja, ik kan iedereen echt aanraden om zoiets te gaan doen.. Het is in een blog niet uit te leggen hoe je zoiets ervaart en op foto’s zie je maar 1 beeld, terwijl het een onbeschrijfelijk gevoel geeft als je al die dieren om je heen ziet. Mocht je ooit de mogelijkheid hebben om zoiets als dit mee te maken, twijfel dan vooral niet! Je krijgt er echt meer voor terug dan je ooit had kunnen bedenken!

De werkweek gaat weer beginnen, dus gaan we ons daar weer op focussen!

Tot de volgende keer!

Liefs Roeline

Safari deel I - 17, 18 en 19 november

Vrijdagochtend ging de wekker vroeg, maar ik sprong m’n bed uit want vandaag gingen we op safari! Ik had er super veel zin in en was heel benieuwd naar alles wat we zouden gaan zien.

Rond 7.45 zouden we opgehaald worden maar dat werd natuurlijk weer later.. Om 9.00 stond er een safaribusje voor de deur en konden we instappen. In totaal gingen we met z’n achten, waarvan vijf meiden in een ander vrijwilligershuis verblijven. Die waren vanmorgen al opgepikt en we konden nu dus de stad uit richting het Murchison Falls National Park. Het was zo’n vier uur rijden naar het gedeelte natuurgebied waar de neushoorns verblijven. Onderweg zijn we een keer gestopt voor een plaspauze.. Tot onze verrassing mochten we dat hurkend doen want het was een gat in de grond. Maar inmiddels zijn we wel wat gewend dus dat doen we dan ook gewoon. Buiten de stad is alles nog veel groener, dan zie je bijna niets anders dan groen om je heen. Hier en daar een klein dorpje of stadje, maar verder is het één lange rechte weg. Toch verveelde het geen moment om naar buiten te kijken. De manier waarop ze dingen vervoeren blijft fascinerend en overal zijn er mensen op het land bezig met het verbouwen van groente en fruit wat ze meestal dan ook verkopen langs de weg.

Rond 13.00 kwamen we aan bij de neushoorns, die in een omheind gedeelte van het natuurpark verblijven. Vooraf kregen we eerst een uitleg over de dieren en de gids vertelde dat de neushoorns in 1993 helemaal uitgestorven waren in Uganda. Na een aantal jaren wilden ze toch weer dat de ‘Big Five’ weer compleet zou zijn in dit land. Daarom hebben ze toen een mannetje en vrouwtje gekocht vanuit het buitenland en na twee jaar kregen die een baby neushoorn. Dat was in 2003 en in 2005 hebben ze nog een mannetje en vrouwtje uit Amerika gekocht en inmiddels zijn er al zo’n 30 nieuwe neushoorns bij. Het omheinde gedeelte is de ‘broedplek’ voor neushoorns en wanneer de nieuw geboren neushoorns volwassen zijn, worden ze in de natuur gebracht om vrij te leven.

We gingen het park in met 3 gidsen die om ons heen liepen en na een kwartiertje lopen, zagen we de neushoorns in de verte liggen. Het was een mannetje, twee vrouwtjes met allebei een jong. Toen we steeds wat dichterbij kwamen, stond het mannetje op en liep wat rond om de anderen te beschermen. We liepen heel zachtjes om ze heen en maakten veel foto’s. Het was echt een bijzonder om ineens zo dicht bij die enorme dieren te staan. We stonden er op 10 meter vandaan.. Gelukkig eten ze alleen gras, maar dan nog hoef ik niet achterna gezeten te worden door die 3 tonners..

Nadat we de neushoorns gezien hadden, konden we daar ook lunchen. We hadden vóór de wandeling aangegeven wat we eten wilden en dat was klaar toen we terug kwamen. Een enorm bord vol heerlijk eten! En dat voor omgerekend ongeveer € 4,00. We reden daarna verder het natuurpark in en moesten ons onderweg bij een toegangspoort allemaal registreren. Daarna was het nog zo’n 2 uur rijden over een zand/grindweg, maar gelukkig had het busje goede veringen en onderweg zagen we allerlei dieren vanuit de struiken komen. Veel apen die gewoon op de weg zitten of wilde zwijnen die de straat oversteken. Ik genoot ontzettend van alles wat ik om me heen zag. Gewoon het idee dat je tussen de dieren door rijdt en ik was heel nieuwsgierig naar wat we allemaal nog zouden gaan zien!

Rond 17.00 kwamen we aan bij het Red Chili rest camp, waar we de eerste nacht zouden overnachten. We sliepen in kleine huisjes, vergelijkbaar met een bungalowtje. Ook stonden er allemaal safaritenten, waar je ook in kan overnachten. We bestelden avondeten bij de bar en dat zou om 19.00 klaar zijn. We konden dus eerst lekker allemaal een (warme!) douche nemen.
Ook hadden we de tijd om het een en ander aan ongedierte te verwijderen uit onze slaapkamers.. We zaten midden in een bosrijk gedeelte, wel met prachtig uitzicht over de Nijl overigens, maar er zaten insecten en andere kleine beestjes die ik altijd het liefst meteen plat wil trappen, zodat ze in ieder geval niet meer bewegen… We hoorden tijdens het avondeten dat er ’s nachts altijd nijlpaarden het kamp in kwamen lopen en die wandelen dan een poosje rond. Tijdens het schemeren hadden we ook al wilde zwijnen zien snuffelen aan het huisje en dat doen de nijlpaarden dus ’s nachts.. Het vriendelijke verzoek was dan ook of je ’s nachts niet je huisje uit wilde komen en anders één van de bewakers zou roepen. Nou, ik blijf wel binnen hoor.. :) Mij niet gezien tussen die nijlpaarden..

'S avonds werd het kampvuur aangestoken en toen bleek dat er nog meer Nederlanders zaten. Ze zeggen weleens dat Nederlanders overal over de wereld zitten, maar dat is ook echt zo. Dit waren een aantal mannen die in het Nederlandse leger zitten. Zij zijn op dit moment voor 2 maanden in Uganda om het leger hier te trainen. En ook zij hadden een safari gepland dit weekend. Tijdens het kampvuur kwam er een ober aan en vertelde dat het kampvuur altijd het moment was van verhalen vertellen. Hij had drie verhalen voor ons, het waren sprookjes, maar het was wel waargebeurd.. Het waren drie (sterke) verhalen over Uganda, maar het sfeertje was er wel naar om sterke verhalen te vertellen en ik vond het wel komisch.

Rond tien uur vonden we het welletjes en zochten we gewapend met onze zaklampen ons bed op. Ik ging proberen om lekker te gaan slapen, wat in eerste instantie ook lukte. Maar al snel hoorde ik geschuifel naast m’n raam en allerlei snuivende beesten.. Half slapend besefte ik dat het die nijlpaarden waren en ik ging snel in foetushouding onder m’n lakentje liggen en net doen of ik niks hoorde en of ik niet bang was en of ik ook heel diep aan het slapen was..
De hele nacht was onrustig en om 5.30 ging de wekker al, want om 6.15 moesten we bij de bus klaar staan. We hadden de avond ervoor al doorgegeven wat we voor ontbijt wilde eten en dat stond netjes klaar in zakjes om mee te nemen.

We reden in alle vroegte naar de veerpont toe en toen er genoeg auto’s stonden, gingen we over. Waar wij netjes een slagboom hebben, kan je hier vrij rondlopen op het hele gevaarte, sterker nog.. je mag niet eens in de auto blijven tijdens de overtocht.
We staken de Nijl over en aan de andere kant begonnen we de safaritocht. Het dak van ons busje ging omhoog en al staand in de auto of zittend op het dak reden we door de natuur. Al snel zagen we giraffes lopen en heel veel antilopes. Hyena’s liepen er rond, buffels, wilde zwijnen en later zagen we ook wat olifanten. Ik zat een tijdje op het dak van de auto.. rijd je daar om 8.30 ’s ochtends door het park.. Je kon ontzettend ver kijken en je was voor je gevoel aan het einde van de wereld. Het gaf zo’n ontzettend sterk gevoel van vrijheid, die uitgestrekte natuur en die prachtige dieren overal.

Onderweg stopten we bij ‘Lake Albert’ waar de nijlpaarden inmiddels weer braaf in het water zaten met hun grote neusgaten net boven het water uit. In totaal duurde de ‘game-drive’ zo’n 3,5 uur en kwamen we uiteindelijk weer uit bij de veerpont.

Ik zal de tweede helft van het weekend in een ander blog sturen, zodat het niet een heel boekverslag wordt.. Tussendoor zal ik dan ook wat foto’s erbij zetten!

Wordt vervolgd!

Liefs Roeline

CoRSU - 15 en 16 november

Woensdagochtend werden we thuis rond 8.30 opgehaald door een chauffeur van Katalemwa. Het busje zat vol met 8 kinderen en hun vader, moeder of verzorger en ook Bridget was mee. We gingen vandaag mee naar het ziekenhuis CoRSU wat net buiten de stad ligt. Het was een mooie rit ernaar toe met prachtige uitzichten. En het was heel leuk om eens vanuit een auto het verkeer te bekijken.

Rond half tien waren we bij het ziekenhuis. CoRSU is een ziekenhuis voor kinderen met een handicap. Vandaag hadden 8 kinderen die in Katalemwa verblijven een controle afspraak. Eerst moesten ze allemaal geregistreerd worden bij de receptie, daarna bij de juiste verpleegafdeling. Bridget regelde dat allemaal met de afsprakenkaartjes van de kinderen. Intussen zaten wij met de anderen op de bankjes in de wachtkamer te wachten. Rond half elf werd van de meeste kinderen een röntgenfoto gemaakt en toen was het wachten op de arts. Die zou om elf uur beschikbaar zijn voor ‘ons’, maar dat werd tien voor twaalf. Het was dus veel wachten op een bankje. Terwijl ik zo zat te wachten en wat om me heen keek, kwam er een onbekende moeder naar me toe en dropte haar slapende baby van een paar maanden oud op m’n schoot. Of dat oké was. Ze moest met haar andere kind naar een afspraak toe en of ik het zolang vast wilde houden. Ja hoor, prima! Zolang ze slaapt… ;)
Bridget kwam naast me zitten en we kletsten wat over van alles.

Dit ziekenhuis is opgericht door een stichting en wordt nog steeds gefinancierd vanuit donaties. Er zijn ook staatsziekenhuizen, maar daar is de kwaliteit over het algemeen een stuk slechter. Het personeel van die ziekenhuizen is regelmatig aan het staken vanwege de zeer lage lonen.
Bridget werkt als vrijwilliger bij Katalemwa, maar zou natuurlijk liever een betaalde baan hebben. Ze zou graag in dit ziekenhuis willen werken, in ieder geval niet in een ziekenhuis van de staat. Alleen is het heel lastig om aan zo’n baan te komen. Hier werkt het voornamelijk via connecties die je hebt. Bijvoorbeeld dat je via een familielid die in het bestuur zit, aanbevolen wordt.

Na een kwartiertje werd het kleine propje op mijn schoot wakker en keek ze ineens in de ogen van een blanke.. Gelukkig vond ze dat niet erg en ging ze zelfs een beetje lachen afentoe. Er zijn een aantal kleine kinderen op ons project die ons als blanke mensen echt eng vinden. Met name door de vreemde taal die we uitkramen als we Nederlands praten. Gelukkig kwam de moeder er na een halfuurtje weer aan en kort daarna konden we ook naar de arts toe met z’n allen. Henrike en ik mochten in de behandelkamer plaatsnemen en om en om kwamen de kinderen binnen met hun röntgenfoto die dan door de arts werd bekeken. Hij beoordeelt dan of het kind nog therapie nodig heeft of hij plant een vervolgoperatie in. De meeste kinderen die vandaag mee waren, hoefden niet meer behandeld te worden bij Katalemwa en kunnen dus weer naar huis toe.

Als laatste was Youssef aan de beurt. Hij is 8 jaar en heeft zijn arm gebroken gehad bij zijn elleboog, met uitstekende botten als gevolg. Gelukkig is dit al geopereerd inclusief hechtingen. Maar hij was gisteravond door zijn moeder bij Katalemwa gebracht en ze zou hem vanavond weer komen ophalen. Ze moest namelijk werken..
Youssef zat afentoe zachtjes te huilen in zichzelf, hij miste zijn moeder en vond het allemaal erg spannend. De hechtingen konden er vandaag uitgehaald worden en dan zou het nog één week in het gips moeten, waarna hij fysiotherapie kan starten.

De hechtingen werden er door de verpleegkundige netjes uitgehaald, maar alle spanning kwam er toen ineens uit en hij begon ontzettend hard te krijsen. En dat, terwijl het amper pijn deed, maar hij was gewoon zo bang voor alles wat er gebeurde. Het valt me op dat de kinderen hier alles maar moeten ondergaan en dat hen niks wordt uitgelegd van wat er komen gaat.
Nadat de hechtingen eruit waren, moest een andere verpleegkundige het gips er weer om doen. Alleen was het toen net lunchpauze dus zaten we in de behandelkamer te wachten tot hun lunchpauze over was.. Ik vroeg Bridget of ze werken volgens afspraken, want voor de afdeling waar operaties worden uitgevoerd zat ook een hele groep mensen te wachten. Bridget wist me ook niet te vertellen waarom niet iedereen een vaste tijd krijgt, waarop ze moeten komen. Ik denk dat het hier in de praktijk niet werkt. Personeel deelt hun eigen tijd in en patiënten wachten (soms uren) tot ze aan de beurt zijn.

Youssef zat stilletjes tussen ons in op het bankje te wachten en toen de verpleegkundige kwam, moest hij op de behandeltafel gaan zitten. Ze ging alle spullen klaarleggen en terwijl dat ze dat deed, begon Youssef heel zijn maaginhoud uit te spugen op de grond… Niet een heel erg lekker gezicht, maar zo sneu voor dat arme jochie. Er werd een schoonmaker geroepen en alles gaat natuurlijk op rustig tempo dus dan ben je zo weer een halfuur verder, voordat ze kon gaan gipsen.
Nadat dit eindelijk ook klaar was, waren alle kinderen door de arts gezien en zaten de anderen ook al rondom de auto buiten te wachten. Wij liepen met Bridget nog mee langs drie verpleegafdelingen waar kinderen lagen die er vanuit Katalemwa zijn. Één van de kinderen kon weer mee terug, de andere twee moesten nog verder opknappen en hadden nog teveel medische zorg nodig.

Ik moet zeggen dat het me niet tegenviel hoe het ziekenhuis eruit ziet. Los van het feit dat er totaal geen privacy is voor de patiënten, ziet alles er wel schoon en verzorgd uit.
Rond drie uur reden we weer terug en werden we netjes afgezet bij ons huis, natuurlijk ontzettend blij dat we vandaag mee mochten naar het ziekenhuis!

’s Avonds zijn we met een aantal vrijwilligers uit eten geweest, deze keer naar een Grieks restaurant. En weer was er een dag omgevlogen..

Donderdagochtend ben ik stilletjes m’n bed uit gegaan, want Henrike was gisteravond niet fit en was vroeg naar bed gegaan. Helaas werd ze wel wakker, maar was het verstandiger als ze vandaag een dagje thuis bleef.

Ik ben alleen gegaan naar het project en iedereen vroeg: Where is your friend? Ik heb zo’n 50 keer uitgelegd dat ze ziek thuis was en een dagje rust nam vandaag. De betrokkenheid is hier erg groot en ze denken met je mee wat de oorzaak zou kunnen zijn of wat voor medicijnen ze misschien nodig zou hebben.. Heel lief!

Vandaag heb ik samen met Bridget de wondzorg gedaan. Terwijl ik met het laatste jongetje bezig was, begon hij zachtjes te snikken en vertrok zijn gezicht soms van de pijn. Hij had wat wonden op zijn been en twee daarvan hadden onderhuids veel vocht en etter. Dat moest ik er voorzichtig uit persen, zodat het niet zou gaan ontsteken, maar dat deed natuurlijk ontzettend veel pijn. Dus ik zei tegen hem dat hij best mocht huilen, dat ik dat wel begreep. Maar Bridget riep vanaf de andere behandeltafel dat hij moest stoppen met huilen. Hij had nog wel de vorige keer beloofd dat hij dat niet meer zou doen.. Ik vertelde haar dat ik hem momenteel pijn aan het doen was en dat hij daarom van mij best mocht huilen. Ik vond het anders zo sneu voor hem.. Waar ze enerzijds heel betrokken kunnen zijn, zijn ze anderzijds soms ook zo hard voor elkaar.

Na de wondzorg was de voorraad watten op dus daarna heb ik weer watjes zitten rollen tot de lunch. Vanmiddag regende het weer erg lang, waardoor buiten spelen met de kinderen geen optie was. Ik heb meegekeken bij het gipsen van de beentjes van een baby. Hij heeft klompvoetjes en ze brengen dan voor een week gips aan, waarin de voetjes in de natuurlijke stand staan met hopelijk goed resultaat.
Daarna was het al weer half vier en vond ik het wel genoeg geweest voor vandaag. Ik heb m’n privé chauffeur weer opgebeld en gelukkig deed z’n boda het nog steeds, zodat hij me thuis kon brengen ;)

Vanavond ga ik m’n koffertje inpakken, want morgen ga ik op safari!!! Daar heb ik echt ontzettend veel zin in! Het land bekijken, van de natuur genieten en hopelijk de big five spotten! We worden morgenvroeg om 8.00 opgehaald en zondagavond zal ik jullie via een nieuw blog op de hoogte brengen van het safari avontuur!

Fijn weekend alvast!

Liefs Roeline

Regenseizoen deel II - 13 en 14 november

Maandag begon ik de dag op het project met het vouwen van gaasjes. Deze waren op dus moesten eerst gemaakt worden, voordat we met de wondzorg konden beginnen. Tussendoor heb ik met Olive overlegd over wanneer ze precies op outreach gaan. Nu blijkt dat ze deze week gaan van woensdag tot vrijdag. Alleen worden wij vrijdagochtend vroeg in de ochtend opgehaald voor een safari trip. Maar waarschijnlijk gaan ze volgende week ook weer op outreach dus hopelijk kunnen we dan mee.

Vandaag waren er niet zoveel kinderen voor de wondzorg, omdat er een paar in het ziekenhuis verblijven. We waren dus rond 12.30 klaar met alles en toen heb ik bij Henrike nog even meegeholpen in het Early Learning Centre. Spelenderwijs probeer je de ernstig gehandicapte kinderen dan wat te leren, maar vooral positieve aandacht te geven. Therapieën brengen vaak een negatieve sfeer onder de kinderen, omdat het pijnlijk voor ze is. Dus een half uur met blokken spelen of tekeningen in schriftjes maken, vinden ze al zo leuk! Je ziet ze dan genieten en laten trots zien als ze voor de 15^e keer de toren opnieuw hebben gebouwd.

Na de lunch pakten we weer de tennisspullen en kwamen er al verschillende kinderen met hun rolstoeltje aangereden. Somaya, een jonge meid van 18 jaar wilde ook mee doen en ik hielp haar naar de speeltuin toe. Zij heeft cerebrale parese, een hersenziekte wat zich uit in het moeite hebben met bewegingen maken/spasticiteit en verlamming van spiergroepen Ze heeft eerder in haar leven op haar achtste via een malaria infectie deze ziekte eraan overgehouden. Vorige week sprak ik met de fysiotherapeut tijdens de therapie over de achtergrond van Somaya. Hij vertelde dat ze een kindje heeft gekregen toen ze 16 jaar was, doordat ze verkracht is. Na de geboorte heeft ze het ter adoptie afgestaan, want zij kon er niet voor zorgen. Als je dan zo’n verhaal hoort en je ziet haar zitten in haar rolstoel.. Zo’n klein persoontje is het nog maar en zo weerloos. Je kan er met je gedachten gewoon niet bij als je nadenkt over wat zij allemaal al heeft mee moeten maken. Ze geniet ontzettend van het spelen met de andere kinderen en wanneer ze me ziet lopen, roept ze al van afstand: Caroliekeee (zo noemt ze mij). Ik heb echt respect voor zo’n meid die zich er met ontzettend veel positieve energie overal doorheen slaat.

’s Avonds tijdens het avondeten bedenken we met z’n allen dat het wel heel erg leuk zou zijn als we hier ook lootjes trekken. Je gelooft het vast niet, maar Sinterklaas komt ook in Uganda! En nog tegelijkertijd als in Nederland ook ;) Je blijft je verbazen over die man.. Één van de meiden heeft een pak kruidnotenmix meegenomen vanuit Nederland. Alleen doet onze oven het niet, maar we hebben al bedacht dat kruidnotendeeg ook heeeeel erg lekker is :)

Na het avondeten kreeg ik last van buikpijn, wat gedurende de avond weer wegzakte. Na een goede nacht slaap werd ik wakker met hoofdpijn en opnieuw die nare buikpijn wakker. Henrike had precies hetzelfde, maar we gingen het gewoon proberen vandaag in de hoop dat het weg zou trekken. Maar op het project zagen verschillende werknemers al meteen aan ons dat we ons niet topfit voelden. We hadden koud zweet op onze armen en rug en elke stap die we zetten, kostte ons moeite. Ze waren bezorgd over ons en vroegen wat we allemaal gegeten hadden gisteren. We konden niks bedenken, waar we misschien voedselvergiftiging van hadden opgelopen.

Aangezien nog niemand van de verpleegsters tijd had voor de wondzorg, ben ik Henrike weer een tijdje gaan helpen in het Early Learning Centre en rond 10.00 kwamen Frank en Joris, de twee coördinatoren van ons. Joris woont pas een paar weken in Uganda en had ons project nog niet eerder gezien. Ik heb ze een rondleiding gegeven, waarna we een tussenevaluatie hadden over hoe het tot nu toe gaat. Los van het feit dat we ons vandaag niet oké voelden, gaat het verder heel goed. Er zijn wat dingen waar we ons soms over kunnen frustreren, maar je kan maar beter accepteren dat sommige dingen hier anders gaan.

Zo liepen we bijvoorbeeld tijdens de rondleiding langs het klaslokaaltje waar de lerares achter haar bureau zat op de laptop. Dus we vroegen haar om wat te vertellen over het schooltje en hoeveel kinderen er gemiddeld komen. Haar antwoord was dat er normaal gesproken zo’n 20-30 kinderen komen per dag, maar vandaag had ze ze weggestuurd, omdat ze nog druk was met andere dingen. Ze zou ze wel roepen als ze tijd had. Nou, ik moest mijn lachen inhouden.. maar eenmaal buiten heb ik maar even de juiste feiten verteld. Sinds dat wij hier zijn, heb ik nog nooit meer dan 8 kinderen in het lokaal gezien en dat was dan op de momenten dat Henrike les gaf. Dat hele lesgeven loopt hier voor geen meter, terwijl de mogelijkheden er wel zijn. Maar de kinderen die hier voor revalidatie zijn en die normaal gewoon naar school gaan, hebben ’s ochtends eerst wondzorg en therapie. Het is niet zo dat ze even uit de klas geroepen worden op vaste tijdstippen, zodat ze gewoon les kunnen krijgen. Nee, tussen 9.00 en 10.00 komen ze allemaal naar het medisch centrum toe en wachten buiten op de bankjes of binnen op de grond. In de praktijk komt het er eigenlijk nooit van dat er serieus les wordt gegeven en dat is jammer, want zo krijgen de kinderen een achterstand op de rest van hun leeftijdsgenoten.

Na het gesprek hielp ik kort nog even mee met de wondzorg, maar dat was al een eind klaar. Aangezien we ons nog steeds niet oké voelden en het bij Henrike alleen maar erger werd, hebben we nog een halfuurtje met wat kinderen gebadmintond en zijn we om 13.00 naar huis gegaan.

Althans.. dat was de bedoeling..

We waren nog geen vijf minuten onderweg of de lucht veranderde van strakblauw naar donkergrijs. Het begon opeens ontzettend hard te regenen, dus mijn chauffeur stopte meteen langs de kant van de weg en we schuilden onder een afdak van een kledingwinkeltje. Je kon niet eens de overkant van de straat zien, zo hard hoosde het. Henrike reed een stuk achter mij en was ergens anders gaan schuilen. Op een gegeven moment kwam er ook veel wind bij, waardoor we alsnog nat werden. Gelukkig mochten we binnen in het magazijntje schuilen. Daar zat ik dan.. op een gammel krukje, niet wetend hoelang dit zou gaan duren.

Het duurde anderhalf uur…..
Toen was de lucht opeens weer bijna helemaal blauw met hier en daar een wolkje. Henrike haar chauffeur was tussendoor, toen het even iets zachter regende al weer vertrokken en was inmiddels doorweekt thuis. Wij wilden ook weer vertrekken, startte de motor niet.. Aan de overkant zat een auto en boda garage, daar heb ik ook weer een half uur op een krukje gezeten. Uiteindelijk deed de boda het weer, het probleem was dat er water in de tank was gelopen tijdens de regenbui, waardoor het storing gaf met starten. Ik ben toen boodschappen gaan doen, want dat zouden wij eigenlijk doen vandaag, maar Henrike lag inmiddels op bed. Ik had geen lunch gegeten, alleen veel water gedronken, waardoor ik me stukken beter voelde in de middag.

Om 16.30 was ik toen eindelijk thuis ;) wat een dag! Ik moet zeggen dat de boda chauffeur echt goed voor me gezorgd heeft en goed op me lette. Ik bel hem elke middag vanaf het project als we opgehaald willen worden, het is ook echt een betrouwbare chauffeur met geen rare bijbedoelingen wat anderen soms kunnen hebben. Dat zorgde ervoor dat ik zoiets had van.. Ik zie wel hoe de middag loopt en ik heb geen haast en ik kom vanzelf thuis. Onderweg zie ik verschillende ontwortelde bomen en een elektriciteitskabel die op z’n kant ligt.

Thuis lag Henrike dus op bed en Sanne, een andere vrijwilligster zat ziek op de bank. Ze had een aantal keren overgegeven en ook last van haar buik. We hebben geen idee wat het geweest is, maar het moet haast iets zijn wat we gezamenlijk op hebben.
Bij thuiskomst van andere vrijwilligers bleek, dat een aantal geen drupje regen gehad hebben. Het weer is hier zo plaatselijk en verandert binnen vijf minuten in een totaal ander weertype.

Ik ben nasi gaan koken en Hilde maakte satésaus van de pindakaas. Een spiegeleitje erbij en komkommerschijfjes en zie daar.. zelfs de ziekenboeg schoof aan en heel de pan ging leeg :)
Voor herhaling vatbaar!
Na het eten rende de volgende wel naar het toilet, want ook die kreeg last van buikkrampen.

Morgen gaan we met Bridget, een verpleegster van Katalemwa, en een paar kinderen naar het ziekenhuis in de stad voor controle. Ik ben erg benieuwd hoe het er daar aan toe gaat!

Het is weer een lang verhaal geworden, maar zoals je misschien leest, is het nooit saai hier!
Tijdens het schrijven van dit blog valt ook opeens de stroom weer voor de zoveelste keer uit. Gisteravond duurde dat uren, nu gelukkig maar een paar minuten. Maar dan zit je van het ene op het andere moment in het pikkedonker en halen we de kaarsen weer tevoorschijn.

Tot de volgende keer!

Liefs Roeline

Genieten van Kampala - 11 en 12 november

Zaterdagochtend! De zon schijnt! Het ziet eruit alsof het een prachtige dag gaat worden. Om eerlijk te zijn is Kampala nou niet echt een stad waar het prettig wonen is. De smerige uitlaatgassen zorgen regelmatig voor een vieze waas over de stad. Als je onderweg bent, merk je dat je geen schone lucht inademt en dat zorgt ervoor dat ik samen met een aantal andere vrijwilligers de behoefte voel om even de stad uit te gaan. Aan de rand van de stad is een prachtig open lucht zwembad met uitzicht op één van de baaien van het Victoriameer. We pakken onze zwemspullen in en rijden met de boda een halfuurtje naar het zwembad toe. De chauffeurs denken te weten waar het is, maar brachten ons in eerste instantie over een modderig weggetje naar één of ander huis. Via Google Maps zagen we dat het nog een stukje verder was en kwamen we uiteindelijk op het goede adres. Het was een wat hoger gelegen gebied en vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht, met aan de ene kant de stad en aan de andere kant de baai met heuvels erachter.

Nadat we onze handdoeken op de strandbedjes hadden gelegd, namen we snel een duik. Het was zo mooi, je waande je midden in de natuur en alle drukte van de stad had plaats gemaakt voor stilte. Even energie op doen! Genieten van al het moois wat er te zien is en van het even niks hoeven doen.
Tussen de middag namen we allemaal een heerlijk broodje hamburger met echte Belgische frieten erbij ;) Een beetje jammer dat er een hele zwerm dikke bromvliegen ons eten ook wilden meehelpen opeten.. Ze waren ontzettend brutaal en kwam continu op je bord zitten, waardoor we met z’n vieren onze armen alle kanten op zwaaiden. Dat moet een komisch gezicht geweest zijn..

Onze vier chauffeurs van vanmorgen wilden ons graag ’s middags ook weer komen halen. Ik belde ze een halfuur voordat we wilden gaan en rond 16.00 gingen we helemaal ontspannen weer naar huis. Er stond namelijk een BBQ op de planning met alle vrijwilligers in huis plus Frank en Joris, de twee coördinatoren. Dit was ter afscheid van vier vrijwilligers die zaterdagavond, zondagavond en maandagochtend zouden vertrekken. Bij thuiskomst was de voorbereiding in volle gang en werd er allerlei lekkers klaargemaakt. Nog steeds was het stralend weer, waar we echt geluk mee hadden. Voor de barbecue was er een nieuw rooster gekomen, want die oude was niet meer te gebruiken. We wilden een beetje op tijd beginnen, zodat als het om 19.00 pikdonker zou zijn, we bijna klaar zouden zijn.

Het was zo gezellig met z’n allen, het is echt bijzonder hoe snel je een band met elkaar opbouwt als je een aantal dagen of weken met elkaar samen in één huis leeft.
Rond half zeven werden twee meiden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Nadat we hen hadden uitgezwaaid, was het bijna donker. We haalden wat kaarsjes tevoorschijn en zetten een heerlijk muziekje op. Zo konden we nog lang buiten zitten.
Halverwege viel de stroom uit in huis en daarmee ook de buitenlampen en we konden ook zien dat het niet alleen ons huis was, wat zonder stroom zat.
Rond 22.00 ging het weer even aan en ging een andere vrijwilliger douchen, maar binnen 10 minuten viel het opnieuw uit en moesten we alles met onze zaklampjes verlichten.

De volgende ochtend bleek er nog steeds geen stroom te zijn en verschillende vrijwilligers werden al een beetje nerveus, omdat de apparaten allemaal bijna leeg waren.
Met z’n zessen gingen we om half tien richting de Watoto church in het centrum. Dit is een vrij grote kerk met verschillende wijken. Het gebouw leek op een soort hotel en we werden er gastvrij ontvangen. In de kerkzaal was de band al begonnen met wat liederen en ook waren er twee koortjes. Het was zo mooi om te zien hoe vol passie ze zongen en je ging er vanzelf door meedoen.
De man die de gemeente welkom heette, vroeg of degenen die er voor het eerst waren hun hand op wilden steken. Voorzichtig staken wij onze hand op en kregen we een applaus en opnieuw een hartelijk welkom.

Na ongeveer 5 liederen kwam de dominee en hield de preek. Hij verwoordde heel mooi aan de hand van het thema “Finishing strong” hoe wij ons leven moeten leven, zodat we goed zullen eindigen. Hij gebruikte hiervoor koning Saul als voorbeeld hoe het niet zou moeten. Saul was ongehoorzaam en ongeduldig, waardoor zijn einde niet goed was. We moeten wachten op Gods tijd en Hij heeft al voor ons bedacht wat goed voor ons is. De dominee gaf ons erna de opdracht om in groepjes van twee of drie mensen te bidden voor het land en daarna bad hij voor de gemeente.
Daarna was de dienst afgelopen en begon de band weer te spelen, als welkom voor de volgende dienst. Er is een dienst om 8.00 – 10.00 – 12.00 – 14.00 dus dat gaat achter elkaar door.

Verder was het een dag van uitrusten voordat de nieuwe werkweek begint.
Ik ben benieuwd wat deze week brengen gaat.

Op de vraag over wat voor dieren hier allemaal in en rondom het huis lopen: Er zitten gigantische krekels die ’s avonds goed van zich laten horen. Verder zitten er kleine gekko’s die de muggen opeten. Muggen in overvloed namelijk. En natuurlijk afentoe de huisdieren van de buren op bezoek, zoals hond Max, de moederkat met twee kittens en de haan die 24/7 ons probeert wakker te houden. Het valt dus reuze mee met ‘enge beesten’. Maar ga je de natuur in, kom je wel meer variatie tegen. En op straat in de stad lopen ook koeien, geiten en kippen alsof ze voetgangers zijn dus die moet je soms ontwijken.

Ik lees jullie reacties echt met veel plezier en ik word er ontzettend blij van dat jullie meelezen!

Dankjulliewel!

Liefs Roeline