Teamwork - 9 en 10 november

Donderdagochtend kwam ik op het project en ontmoette ik Naomi. Zij is een vrouw van 53 jaar en ook verpleegster. Vaak gaat zij mee met de kinderen die een afspraak hebben in het ziekenhuis en af en toe doet ze ook de wondzorg. Vandaag wilde ik weer de wondzorg doen, omdat dat me toch meer aanspreekt en ik graag wil weten hoe het gaat met alle wonden. Dat betekende dat ik dat met Naomi ging doen vandaag. Ik merkte al snel dat ook zij erg begaan is met de kinderen. Ook werkt zij weer op een andere manier dan de andere verpleegsters. Zo gebruikt zij bijvoorbeeld tijdens het schoonmaken van de wonden geen ‘gewone’ latex handschoenen, maar speciale steriel verpakte handschoenen. Dat had ik nog niemand zien doen, ik wist nieteens dat ze die hadden ;)
Ik zei tegen Naomi dat we allebei wel een behandeltafel konden gebruiken, zodat we tegelijkertijd allebei een kind konden verzorgen. Op die manier deed ik dat ook met Bridget en Sylvia samen. Dat was echter niet haar manier van werken, want de ene tafel werd vaak gebruikt als een soort bureau en er ligt altijd van alles op. Zij wilde liever dat we om en om een kind zouden helpen en dat de ander dan assisteert. Leek mij prima en na een tijdje bleek dit ook heel fijn te werken. Via haar kwam ik namelijk veel meer in contact met de kinderen en de moeders. Als ik dan de wond schoonmaakte, kon zij voor mij vragen vertalen naar het Luganda en zo kwam ik weer veel nieuwe dingen te weten. Ook over haar persoonlijke leven was Naomi heel open. Ze vertelde over haar vier volwassen kinderen, over hun studies en dat ze al één kleinkind had. Ze vertelde dat ze nu twee jaar bij Katalemwa werkt en voor die tijd heeft ze als leidinggevende in een ziekenhuis gewerkt op een afdeling voor HIV/aids patiënten. Ze heeft hier ook veel voorlichting en trainingen gegeven aan personeel. Maar het bleef in haar gedachten opkomen dat ze, voordat ze met pensioen zou gaan, nog heel graag met gehandicapte kinderen wilde werken. Ze heeft toen een scholing gedaan en kon daarna bij Katalemwa terecht. Ik vroeg me al een tijdje af wat Katalemwa eigenlijk betekent, dus ik vroeg dat aan haar en het betekent dat alles mogelijk is, dat je je door niets hoeft tegen te laten houden, is de boodschap daarachter. Dus als je een handicap hebt, betekent dat niet het einde van de wereld.

Naomi vroeg me of ik al wat woorden in Luganda kon, wat bij mij is blijven steken op twee woorden ;) Nou, daar zou snel verandering in komen, dacht ze. Ze zou me wel wat dingen leren.
Als ik wat nodig had, moest ik haar vragen ‘Mpa..’ wat betekent: ‘Geef me..’ en als dank zei ik dan: Webale. De kinderen die we intussen verzorgden, moesten erg om me lachen. Toen we dit zo een tijdje deden, leerde ik haar wat Nederlandse woorden. Ze vond alleen de G-klank heel moeilijk om uit te spreken. En ze vond dat ik erg vanuit mijn keel praatte wanneer ik Nederlands praatte. Het Luganda is ook niet te vergelijken met een voor ons herkenbare taal. Totaal andere klanken en ik herken geen één woord.

De ochtend vloog voorbij en om 13.15 hadden we alle dertien kinderen geholpen die voor vandaag op de lijst stonden. Sam, over wie ik al een aantal keren heb geschreven, boekt vooruitgang! Hij eet en drinkt goed en je ziet aan hem dat hij aansterkt. Echter zijn vingers zijn er wel erg slecht aan toe.. Hij wordt eerst nog een korte tijd hier verzorgd, zodat de wonden wat kunnen helen en daarna wordt hij dan doorverwezen naar een specialist. Naomi vertelde me dat ze in al die jaren dat ze in het vak zit, nog nooit zoiets had gezien. Ze vond het heftig om te zien dat Sam, hoogstwaarschijnlijk door een psychische stoornis, de behoefte heeft om zijn vingers op te eten.

Tijdens de lunchpauze begon het een halfuur keihard te regenen, waarna de speeltuin dus nat was en we daar niet met de kinderen konden badmintonnen. Dus spanden we na het eten het net tussen de slaapzalen op het binnenplein. De speeltuin ligt achter de gebouwen dus dan hebben we meestal geen bekijks, maar nu stonden er verschillende moeders in de deuropening te kijken en wanneer er moeders langs liepen, raapten ze soms even de shuttle op. Na een klein halfuurtje stond ik zelfs met een moeder te badmintonnen, een moeder die normaal vrij verlegen en terughoudend is, deed nu mee! Dat gaf mij zo’n goed gevoel, dat we stukje bij beetje het vertrouwen winnen van de moeders en dat zij nu hopelijk ook het inzicht krijgen dat het goed is om met je kind te spelen.

Aan het eind van de middag ruimden we de spullen weer op en was het weer tijd om te gaan. Na een rustig avondje thuis op de bank, wilde ik net mijn tanden gaan poetsen om 22.00 en toen was het een zwembad in de badkamer. Één van de leidingen die in de wastafel uitkomt, was door slijtage kapot gegaan en spoot nu een harde straal water op de vloer. We hebben snel de bewaker erbij gehaald en die heeft voor ons de hoofdkraan afgesloten. Toen kwam er nog een heel klein stroompje uit dus hebben we hem in een knik vastgebonden en er een grote wasmand onder gezet in de hoop dat deze constructie de nacht zou overleven. Voor de zekerheid hadden we een dammetje van handdoeken gebouwd richting het afvoerputje in de vloer, zodat het bij een overstroming niet meteen de huiskamer in zou stromen.

De volgende ochtend was de wasmand precies vol en dan zie je dat het water niet heel erg helder is.. Denk je schoon te worden van het water, maar in werkelijkheid is het gewoon lichtbruin van kleur.. Maar even niet over nadenken :)

Vanochtend werkte ik opnieuw samen met Naomi, maar voordat we begonnen met de wondzorg, vond ze het eerst nodig dat we de alles even met een doek moesten schoonmaken. Een beetje alle stof wegvegen. Dus ik kreeg een doek (lees: een klein roze meidenbroekje wat versleten was) en na de schoonmaak liepen we weer de slaapzalen af om alle kinderen te roepen. Ze houdt er ook nog een bepaalde volgorde op na, wat trouwens heel goed is. Ze helpt altijd eerst de ‘schone’ wonden en pas op het eind de geïnfecteerde wonden. Zo is de kans op besmetting minder groot.

Ik deed m’n schortje weer om en stond klaar om de eerste te helpen. Toen was het al 10.45 maar ik ben al aardig gewend aan het langzame tempo. Als ze dan alles klaar heeft staan, blijkt er weer wat te missen, vandaag was dat jodium, handschoenen en verband. Dan moet ze dus vervolgens weer op zoek naar de vrouw die de sleutel heeft van de voorraad opslagplek en duurt dat allemaal weer erg lang natuurlijk. Intussen keek ik even of er genoeg was tot en met het weekend, want in het weekend is die vrouw er niet (dus ook de sleutel niet) en grijpen ze dus soms mis als ze op vrijdag niet opletten. Dus namen we wat extra dingen mee, zodat ze tot na het weekend genoeg zouden hebben. Dat vooruitdenken zit er niet zo in in deze cultuur, wat soms frustrerend kan zijn, want het zou soms zoveel effectiever kunnen..

Rond de middag vonden we het voor deze week genoeg en waren we rond 13.00 weer thuis. Het was vanochtend stralend weer, de lucht was bijna strakblauw. Nadat we buiten in de tuin geluncht hadden, kwamen er steeds meer donkere wolken en begon het een uur lang hard te regenen. Intussen was binnen de stroom uitgevallen dus was het aardig donker opeens. Maar die ging vanzelf weer aan na een tijdje, dus dat loste zich vanzelf op.

Toen het droog werd, ging ik boodschappen doen, maar volgens mij ligt tijdens de regen het hele verkeer plat en kwam dat weer op gang op het moment dat ik naar de stad reed. Een andere vrijwilliger kwam vanuit haar project naar de supermarkt toe. Het was ontzettend druk en al het verkeer gaat kriskras door elkaar heen. Op bepaalde stukken gingen hele groepen boda’s met z’n allen spookrijden en moesten tegemoetkomende auto’s even aan de kant.. Echt, een complete chaos wat niet te beschrijven is. Tijdens deze rit zag ik ook een boda met een doodskist erop. Een prachtig glimmende en versierde kist.. Het was een apart gezicht om dat te zien op een ‘schakelbrommer’ achterop.

Bepakt en beladen met boodschappentassen (want morgen gaan we BBQ’en, jaaaah dat gaat nu in Nederland niet lukken.. ) gingen we terug naar huis en waren de anderen ook weer terug. Afgelopen nacht is er weer een nieuwe vrijwilliger gekomen, de enige jongen in huis, met tien meiden op het moment.

We bestelden pizza’s en die zouden er binnen een uur moeten zijn. Na dat uur en nog een uur later kwamen ze er dan eindelijk aan, bleek er één te weinig te zijn.. De bezorger vond het maar vreemd dat wij die laatste ook nog hebben wilden en toen we betaalden voor de pizza’s die we gekregen hadden, zei hij ook heel onschuldig: maar nu heb je toch minder betaald dus dan krijg je die laatste niet. Hij stond daar zo zielig en deed alsof hij ons niet begreep.. Uiteindelijk hebben we het restaurant gebeld en ze zouden de laatste pizza laten bezorgen, maar om 23.00 ’s avonds was er nog steeds geen pizza.. Gelukkig had Hilde, die een paar dagen geleden is gekomen, heerlijke repen chocola meegenomen en dat maakte heel veel goed :) Wat dan wel weer jammer was, was dat aan beide kanten van het huis het water er weer eens uit lag. Gelukkig zijn we erg creatief met z'n allen en redden we ons met de jerrycans die er staan voor nood.

Fijn weekend!

Liefs Roeline

Regenseizoen - 7 en 8 november

Dinsdagochtend werd ik wakker van de wekker en ik merkte dat het nog vrij donker was. Meestal schijnt er al een zonnetje door de gordijnen heen, maar nu regende het dus pijpenstelen. Van de anderen in huis hoorde ik dat het de hele nacht al regende en dat was ook te zien buiten in de tuin. Het zag er ook niet uit alsof het snel droog zou worden. We hebben met z’n allen in huis rustig ontbeten en om 9.00 was het nog steeds aan het regenen. Een paar vrijwilligers gingen het proberen om door de regen naar hun project te gaan. Hun projecten zitten erg dichtbij, maar die van ons zit op 10 km afstand. Op onze route zijn ook een paar wegen die niet geasfalteerd zijn, dus na een nacht stromende regen wordt dat één grote modderpoel.

Om half tien heb ik naar Katalemwa gebeld dat het voor ons helaas onmogelijk was om te komen. De directrice zei dat het heel begrijpelijk was en dat er meerdere mensen niet konden komen.
Rond 12.00 werd het droog en ben ik met Henrike meteen boodschappen gaan doen. Het was nogal een uitdaging om de plassen te ontwijken met de boda. Het verkeer kwam ook weer op gang en ik zag dat auto’s gewoon door de gaten rijden, ook al kan je niet zien hoe diep het gat is.. (wat soms behoorlijk diep is) De gootjes langs de weg stroomden vol, terwijl dat normaal droog staat en vol gegooid is met afval.

Om 14.00 brak het zonnetje voorzichtig door, maar voor hier was het nog fris. Ik merkte dat ik het echt heel frustrerend vond dat ik vandaag vanwege de regen niet kon gaan. Dat regen een beperkende factor kan zijn, is niet leuk. Ik heb al bedacht dat als het nog een keer zo regent, dat ik niet nog een keer thuis blijf, maar een droge broek meeneem naar het project en dat ik wel gewoon zie hoe het loopt. Ik zie het maar als uitdaging :) Aangezien november de regenmaand is…
Er is vanmorgen ook een nieuwe vrijwilliger gekomen, verrassend dat het een vrouw van 60 jaar is. Inmiddels is het al erg druk in huis, we zijn nu met 10 vrijwilligers een paar dagen lang.

Omdat we vanavond soep met stokbrood zouden gaan eten en ik me ’s middags erg verveelde, ben ik kruidenboter gaan maken. (wat nog een succes was ook) Dat hadden ze namelijk niet in de winkel.
Aan het eind van de middag kwam iedereen weer thuis en werden verhalen uitgewisseld over elkaars dag.

Woensdagochtend was het gelukkig droog buiten! Op het project kwam ik Olive tegen, zij is orthopedisch therapeut en doet oefeningen met de kinderen. Met haar had ik nog niet samengewerkt dus vroeg ik of ik mee mocht kijken met wat zij doet. Ze leerde me de basis dingen van het stretchen en soepel maken van de spieren. Een aantal keren per jaar gaan ze op outreach, dus dan gaan ze de stad uit en in de dorpen op zoek naar kinderen die eventueel behandeld kunnen worden. Soms kan dat ter plekke, soms worden ze dan uitgenodigd om naar Katalemwa te komen. Ze leerde me de basis handelingen van de therapie, zodat als ik binnenkort mee ga op outreach, dat ik ook mee kan helpen. Sommige verpleegsters vroegen aan me of ik de wondzorg niet meer leuk vond.. ;) Dat vind ik nog steeds heel erg leuk en wil ik ook zeker blijven doen. Maar misschien is er bij de therapie ook wel hulp nodig en ik vind het in ieder geval interessant om te zien wat er nog meer allemaal gebeurt op het project. Het is niet mijn bedoeling om 7 weken lang de wondzorg te doen en dat ik verder geen idee heb hoe het reilen en zeilen is.

Aan het eind van de ochtend en na de lunch ook nog even, heb ik met Tony meegekeken. Hij is fysiotherapeut en doet ook veel oefeningen met de kinderen. Zijn fysioruimte is tegelijkertijd ook de wachtruimte dus het is er best chaotisch en over privacy maar niet te spreken. Één meisje zit aan tafel met haar aangedane arm blokjes in een doos te doen, zij moest haar grijpbeweging oefenen. Een ander meisje ligt op een brancard met haar ene voet vastgebonden met een elastiek en daarmee moet ze dan een rek en strek oefening doen. Intussen hielp Tony een jongen met een waterhoofd. Hij zag eruit alsof hij 3 à 4 jaar oud was, dus ik vroeg hoe oud hij precies was.. bleek hij 20 jaar te zijn! Hij was door zijn moeder ernstig verwaarloosd als klein kind en heeft toen ook nooit therapie gehad, waardoor hij op dit moment ook ontzettend stijve ledematen heeft. De oefeningen doen hem dan ook verschrikkelijk pijn. Ik kon echt haast niet geloven dat zo’n klein lichaampje met ook zo’n kinderlijk hoofd, dat dat een jongen van 20 jaar was. Met Tony had ik het nog even over cultuurverschillen. Hij vroeg mij namelijk of ik al kinderen had en was erg verbaasd dat ik dat nog niet had om mijn leeftijd. Hij vond dat het goed was als meiden van 17/18 jaar hun eerste kind krijgen. Ik legde hem uit dat ik dat niet perse nodig vond, want als ik dat had gehad, kon ik bijvoorbeeld dit vrijwilligerswerk nu niet doen en zou ik op jonge leeftijd al gebonden zijn. Daar zat ook wel wat in vond hij, maar toch is het hier vaak lastig te begrijpen dat je nog geen kinderen hebt.
Het was zo weer tijd om te gaan, want de middag duurt altijd kort, omdat je pas om 14.00 klaar bent met de lunch. Thuis was het erg hectisch, omdat er wat mensen van stichting Doingoood op bezoek in Kampala zijn deze week en ook naar het vrijwilligershuis kwamen kijken. Het is woensdagavond dus hadden we met alle vrijwilligers weer afgesproken om uit eten te gaan. Dit keer gingen we in een Italiaans restaurant eten. We gingen in een Mzungu stoet met z’n twaalven op de boda richting het restaurant en uiteraard moest mijn boda weer tanken.. Op de één of andere manier is het altijd de mijne die te weinig brandstof heeft. Ze tanken hier voor een bepaald bedrag, in dit geval 4000 shilling. Dat toetsen ze dan in op een apparaat en voor dat geld wordt de tank dan gevuld.
Het eten was erg lekker, ik heb niet bepaald Italiaans eten op, omdat de dag erna lasagne op het menu staat en op vrijdag is het pizza avond. Dus ik heb een lekkere biefstuk op met groente en patat. Een keer wat anders dan rijst of pasta :)

Rond 22.00 hadden we een aantal taxi’s besteld en werden we weer veilig thuisgebracht. Hier rijdt zo’n beetje iedere auto met groot licht aan zodra het donker is. Lijkt mij persoonlijk niet heel fijn rijden in de stad, maar aan de andere kant kan je dan wel zien waar de gaten in de weg zitten.
Eenmaal thuis bleek dat er 1 wc verstopt zat, dus moesten we met z’n tienen 1 wc gebruiken. Zo is het altijd wel wat hier en is het altijd weer een uitdaging om te zorgen dat alles werkt.

Vanwege de regendag en het uit eten duurde het even voordat ik weer tijd had om een blog te schrijven..

Tot snel weer!

Liefs Roeline

Wereld van verschil - 6 november

Maandag.. dat betekent dat de wekker weer om 7.30 gaat. Helaas dacht de haan van de buren dat ik er om 5.00 al uit moest, want toen begon hij een half uur non-stop te kraaien. Niet echt nodig, vond ik zelf.

Toen ik rond kwart voor negen weer door alle chaos op de weg heen veilig op het project was aangekomen, was het daar nog vrij rustig. Toen ik binnen keek bij het medisch centrum, zag ik Sylvia. Zij is ook een verpleegster en met haar had ik vorige week woensdag samen de wondzorg gedaan. Ze vertelde dat ze dit vandaag ook zou doen, ik bood haar aan om mee te helpen en dat vond ze erg fijn. Maar de katoenen watjes waren op, evenals de gazen. Dus we konden niet aan de wondzorg beginnen. Verschillende kinderen zaten al wel voor het gebouw te wachten met hun moeders/verzorgers. Maar zoals Sylvia zegt, ze zijn het wel gewend om te wachten en ze hebben geen keus. Ik stelde voor om mee te helpen om de watten te maken en riep ook Henrike erbij, zodat ook zij mee kon helpen. Tenslotte komen de kinderen pas na de wondzorg naar het schooltje, dus daar was het ook nog uitgestorven. Samen hebben we anderhalf uur lang bolletjes katoen zitten maken. Je kan het vergelijken met een plukje katoen pakken van de grote rol en dat draaien alsof je een gehaktballetje draait. Heel simpel werk natuurlijk en intussen maakte Sylvia de gazen en konden we gezellig een tijd praten.
Ze vertelde trots dat ze een dochtertje van 4 jaar heeft en samen met haar in de stad woont. Ze gaat sinds dit schooljaar voor het eerst naar school, eerder ging ze altijd mee naar Katalemwa. Haar vriend heeft haar verlaten toen ze zwanger raakte. Hier komt het heel veel voor, zowel onder mannen als vrouwen, om niet bij elkaar te blijven.
Sylvia studeert op donderdag en vrijdag, dit is een verdiepende studie binnen de verpleegkunde. Ze werkt fulltime als verpleegkundige bij Katalemwa dus dat betekent dat ze elk weekend ook werken moet. Ik vroeg haar of ze dan geen enkele dag vrij heeft, maar dat kan hier niet als je werkt en daarnaast studeert. De studie duurt 2 jaar en ze is er afgelopen augustus mee begonnen. Ook hebben de personeelsleden nooit vakantie. De kinderen op school wel, maar bijvoorbeeld Sylvia heeft nog geen 1 weekje vrij in het hele jaar. Weer zo’n moment dat je denkt.. Oja, we mogen dus niet klagen met al onze vakanties en vrije dagen. Ook bleek dat wanneer ze aangenomen werd voor de functie als verpleegkundige, dat dan het salaris wordt afgesproken en dat dat altijd hetzelfde blijft. In haar geval omgerekend €75 per maand.
Ze is opgegroeid op het platteland in de buurt van Kampala. Haar ouders zijn allebei al overleden op vrij jonge leeftijd. Beide ouders hadden diabetes en haar moeder heeft 2 keer een beroerte gehad, wat ze de tweede keer niet heeft overleefd. Ze was toen 45 jaar. Haar vader is drie jaar geleden overleden. Diabetes is hier een veel voorkomende ziekte, maar Sylvia wist zelf niet goed waardoor dat kwam.

Tijdens de ochtend werd de lucht van bijna strakblauw naar donkergrijze wolken en begon het te onweren en even later keihard te regenen. Rond 11.00 konden we eindelijk beginnen met de wondzorg. Eerst wilde Sylvia mij laten zien hoe ze ging katheteriseren bij Matthew, een jongetje van 5 jaar die een open ruggetje heeft gehad. Hij had dat heel laag in zijn rug, waardoor de kans op kunnen lopen groter was en hij liep inderdaad ook helemaal goed, alleen is hij nog steeds niet zindelijk. Zijn moeder stond met haar baby van 3 maanden toe te kijken, maar het was de bedoeling dat zij de handeling zou gaan leren, zodat ze het thuis zelf kan doen. Ze legde de baby op de behandelbank waar het meteen hard begon te huilen. Toen bleek dat ze liever rechtop gehouden werd in plaats van liggen, bood ik aan dat ik haar wel vast kon houden ondertussen. Gelukkig werd ze toen meteen stil ;)
Sylvia stond klaar met de katheter in haar handen, nadat ze samen met de moeder alles goed schoon had gemaakt. Toen Matthew het slangetje zag, begon hij -ik overdrijf niet- KEIHARD te krijsen. Ze had hem toen nog niet eens aangeraakt. Hij begon te spartelen en hield zijn hand ervoor, zodat het onmogelijk was om de katheter in te brengen. Hij werd even streng toegesproken door zijn moeder en door Sylvia, waarna hij even stil lag. Maar zodra ze de katheter er weer in probeerde te brengen, draaide hij meteen zijn lichaam weer om en trappelde hij met zijn benen. Het was te pijnlijk..

Sylvia zou ervoor zorgen dat ze soort gel had waarmee het soepeler zou gaan en dan konden ze het vanmiddag nog een keer proberen. Intussen had ik een slapende baby in mijn armen..
Hierna gingen we dan eindelijk aan de wondzorg beginnen en nadat we allebei drie kinderen hadden geholpen, ging de bel. Tijd om te lunchen. Omdat alles buiten zeiknat was geworden van de regen, zaten we nu binnen met de lunch. Na het eten ging ik nog even meehelpen met de wondzorg. Daarna was Matthew weer aan de beurt, al had hij daar weinig trek in. We kregen ook nog hulp van twee mannen die werken als fysiotherapeut en orthopedisch therapeut. Ik kreeg de taak om de armen van Matthew vast te houden, maar ondanks dat we hem met z’n vieren vasthielden, kreeg hij het voor elkaar om te blijven spartelen en krijsen.. Het was niet te doen om hem te helpen op deze manier. De enige optie is om Olive, ook een therapeut, naar deze situatie te laten kijken. Zij heeft afgelopen weekend een training gevolgd in Tanzania en heeft misschien een idee hoe Matthew geholpen zou kunnen worden.

Rond 15.00 hadden we alles opgeruimd en heb ik nog even met de kinderen gespeeld. Ze waren aan het tennissen en je kan merken dat sommige kinderen echt beter worden en meer kracht krijgen in hun armen. Alleen was het inmiddels weer zo warm buiten, dat het energielevel gauw daalde.

Als avondeten aten we vanavond gekookte aardappels, rode bieten en een gehaktbal :) Hollandser kan niet. En om op jullie vragen te antwoorden, wij gebruiken DEET aan de lopende band, maar de muggen lijken daar wel resistent voor geworden. En van een paar boda chauffeurs hebben we het telefoonnummer, zodat we een halfuurtje voordat we willen gaan even kunnen bellen. Die chauffeurs zijn betrouwbaar en hebben we via de directrice van Katalemwa doorgekregen. Ik las ook dat jullie al de ruiten moeten krabben. Hier heb ik totaal niet in de gaten dat het al november is, ik heb bijvoorbeeld ook nog nooit mijn neus verbrand in november ;)

Hopelijk kunnen jullie nu wel de foto’s zien!

Tot snel maar weer!

Liefs Roeline

Time to relax - 3, 4 en 5 november

De tijd gaat hier zo snel, de eerste werkweek (want zo voelt het toch wel echt) zit er al weer op.
Vrijdagochtend heb ik weer meegeholpen met de wondzorg. Het jongetje Sam, waar de vorige dag een sonde geplaatst was, had de sonde er in de nacht uitgetrokken. Althans, dat zei de moeder, maar hij heeft zijn handen en polsen compleet in het verband zitten, dus dat leek ons nogal lastig. Bridget en ik hadden beiden het vermoeden dat de moeder het gedaan had, omdat ze het eigenlijk niet aan kan zien dat haar kind zoveel medische zorg nodig heeft. Het is te schokkend voor haar om haar kind zo te zien met verband, infuus en sonde. Halverwege de ochtend kwam er een arts voor een paar uurtjes en zij zou ook naar Sam kijken vanochtend.

Na de wondzorg keek ik mee met Bridget hoe zij via de medische dossiers van de kinderen de voorgeschreven medicatie uitdeelde. (lees: via verfrommelde blaadjes waar slordig en onduidelijk wat losse dingen op geschreven waren en medicatie die ergens uit een doos uit een kast werd gehaald, wat allemaal door elkaar lag en werd uitgestald op de behandelbank)

Ondertussen kom ik best veel te weten over de gang van zaken, maar ik kon hierbij zelf niet zo heel veel doen, behalve de medicijnen een beetje ordenen op soort en soms als de moeder wat Engels kon, even met haar praten. Ook heb ik nog even met de fysiotherapeut gepraat en ik ga binnenkort met hem meekijken of ik hem ook kan ondersteunen, aangezien het best druk is vaak. En ik wil niet alle dagen alleen maar de wondzorg doen en hoop me breder in te kunnen zetten.

Henrike en ik hadden gevraagd of we vandaag tussen de middag al naar huis zouden mogen, wat hier geen probleem is. Alles wat je vraagt is eigenlijk goed. De eerste week was best pittig geweest en heeft veel energie gekost. Ons hoofd zat al erg vol en we vonden het erg fijn als we een middag extra weekend hadden.

Dus om 13 uur hadden we weekend! Twee andere meiden hier in huis waren een lang weekend op safari dus we hadden het even rustig in huis. Ik bakte een lekker omeletje en we lunchten heerlijk in het zonnetje.
Verder was het een relaxte middag om even niks te hoeven doen en alles in je hoofd te ordenen. In gedachten was ik veel bezig met mijn collega’s en de bewoners in Nederland. Vandaag werd een bewoner (Wilma) van één van de groepen waar ik werk, begraven. Bijzonder hoe ik me via whatsapp en mailcontact betrokken voelde deze week, na haar overlijden.

Aan het eind van de middag hebben Henrike en ik nog even wat boodschappen gedaan voor het weekend. ’s Avonds bestelden we pizza, want het was weer vrijdag. Na een uurtje kwam er een boda chauffeur aan met een rugtas, waaruit hij de pizzadozen tevoorschijn haalde. Smullen!

Zaterdag kon ik niet al te lang uitslapen want om half tien zouden er 4 meiden komen, die een week zullen verblijven in dit huis. Ze hebben eerst met nog wat andere meiden een safaritocht gehad en ook bij een paar projecten in Kampala op bezoek geweest. Nu blijven ze nog een week om mee te helpen op een paar projecten. Echter kwamen ze op z’n Afrikaans pas rond elf uur dus wij zaten al aan onze tweede kop koffie aan de picknicktafel.
Mieke, Henrike en ik wilden vandaag naar een buitenzwembad gaan, maar we moesten ook nog wel wat boodschappen doen voor zo’n grote groep. Dus dat zijn we eerst gaan doen, aangezien het ook nog erg bewolkt was. Om half twee waren we weer terug, waarna het zonnetje begon door te breken. Één van de meiden voelde zich erg ziek, zakte door haar benen en trilde heel erg. Ook zweette ze behoorlijk. We hebben toen besloten om niet meer naar het zwembad te gaan.
Aan het eind van de middag ben ik pasta gaan koken en ’s avonds keek ik een film.
Zondag kon ik wel uitslapen, maar was ik ook al op tijd wakker. Na het ontbijtje buiten heb ik samen met Henrike een kerkdienst geluisterd via de laptop. Ook vandaag was het geen mooi weer om naar het zwembad te gaan, want ook nu begon het pas om 14 uur zonnig te worden.
Dus is het ook vandaag weer een rustig dagje rondom het huis. Ik heb nog even een rondje in de buurt gelopen, waar je soms prachtige doorkijkjes hebt.

Ik hoop deze week foto’s te plaatsen, dat is me dit weekend niet gelukt.
Morgen weer naar het project! Ik heb er zin in en ben benieuwd hoe het is met de kids.

Oja, de muggen vinden me hier ook erg aardig, zo aardig zelfs dat ze me dagelijks wat nieuwe muggenbulten bezorgen. Ze vinden vooral m’n voeten erg leuk.

Mochten jullie bepaalde vragen hebben, dan hoor ik dat ook graag hè!

Liefs mij

Chaos op de weg - 1 en 2 november

Ik zal even wat meer vertellen over de route naar het project toe, want dat is wel noemenswaardig. Ten eerste rijdt elk soort voertuig op één weg, lopen voetgangers daar kriskras doorheen, net welke richting ze op moeten en is er maar zelden een verkeersbord te zien. Op de route zijn ze ook een nieuwe weg aan het maken en er zijn geen afzettingen dus al het verkeer rijdt door het werkverkeer heen. Het is meestal ook slalommen tussen de gaten in de weg door. Wat me wel heel erg opvalt is dat er ontzettend veel bedrijvigheid is en het altijd druk is langs de weg. Dat vind ik wel positief, de bevolking is erg druk met van alles en nog wat en overal zijn marktjes langs de weg. Tussen alle kleine winkeltjes door lopen dan opeens een paar koeien, waarvan je hoopt dat ze niet de weg op komen lopen, want die horens hoef ik niet in mijn zij te krijgen..
Op de boda’s, wat je het beste kan vergelijken met een schakelbrommer, wordt echt van álles vervoerd. Ik zag vandaag bijvoorbeeld een compleet fitness apparaat waar je op kan hardlopen. Ook vervoeren ze grote kooien met kippen erin, of zelfs een lijkkist. (waar dan ook nog iemand in ligt) Het is soms te bizar voor woorden, maar het is echt zo dat dit het meest snelle vervoersmiddel is, in deze mega stad. Voor de bevolking hier is het heel normaal. Ik keek onderweg even een keer op de kilometerteller, want het was eindelijk een boda waar die nog op werkte. Bleken we op z’n hardst 75 km/h te gaan! Ik weet niet of mijn helm dan nog zoveel helpt bij een valpartij..

Onderweg houd ik geregeld mijn adem even in, (ik weet niet of het veel nut heeft) omdat ik dan vlak naast of achter een busje of vrachtauto rijd, waar nogal zwarte rook uit de uitlaat komt.. De algemene lucht in Kampala is volgens mij heel slecht. Zoveel uitlaatgassen en bijna iedereen verbrandt nog zijn eigen afval dus overal zijn kleine haardjes.. Ik rijd ook langs sloppenwijken, waar het er erg triest uitziet. Nu kan je natuurlijk niet oordelen over het geluk van een ander, want misschien vinden de mensen die er wonen het wel oké om zo te leven, maar in mijn ogen is het ontzettend armoedig. Kleine kindjes die langs de kant van de weg liggen te bedelen.
Nu is het sowieso niet zo welvarend hier. Dat zie je met name terug in de hygiëne. Ik heb nog maar weinig kinderen gezien met ondergoed aan, of baby’s met pampers. Even met een handdoek schoonmaken als er lekkage is geweest..

Woensdag en donderdag heb ik beide ochtenden weer meegeholpen met de wondverzorging. Ik heb al een paar keer dezelfde kinderen geholpen en dan zie je al een beetje verschil. Ik zal proberen niet al te veel in detail te treden over hoe het eruit ziet, of hoe het soms ruikt.. Maar persoonlijk leer ik deze eerste week al zoveel over de wonden. Het jongetje waar ik eerder over schreef, die zijn eigen handen had aangevreten, is er nu een paar dagen en hij is zo zwak. Hij is 2 jaar en weegt 8,1 kilo. Hij is helemaal uitgedroogd en zeer ondervoed, z’n haartjes vallen uit en hij heeft zelfs geen kracht om te huilen tijdens de medische zorg, wat heel pijnlijk voor hem moet zijn met zoveel open huid. Ook zijn mond is vanbinnen totaal kapot en ontstoken. Echt heel sneu om te zien.
Donderdagmiddag mocht ik meekijken bij het inbrengen van een lijn, (een infuus) waar ze dan via het bloed antibiotica en vocht toe gaan dienen. In beide armpjes lukte het niet, zijn handen zaten in het verband, dus werd het z’n voetje waar het gelukkig wel lukte. Daarna kreeg hij ook nog een neusmaagsonde geplaatst. Zijn moeder vond dat heel erg en was plotseling erg bang. Bij navraag bleek dat ze niet door had dat de situatie zo ernstig was. Een neusmaagsonde plaatsen, wordt gekoppeld aan het feit dat het kind echt doodziek is. Daar schrok ze toen behoorlijk van en ze kon het ook niet aanzien dat het geplaatst werd. Bij het hele proces werd ik vrij intensief betrokken, want ik had ’s ochtends een gesprek met Frank, de coördinator, over hoe het de eerste dagen is bevallen en Bridget zou op mij wachten tot ik er weer bij kon zijn. Ze vraagt ook regelmatig over wat ik er van vind of wat ik zou doen.
Ik ben heel benieuwd hoe het de komende dagen met het jongetje gaat, want het scheelt niet veel of hij gaat het niet redden..

Woensdagavond ben ik uit eten geweest in een Aziatisch restaurant met de andere vrijwilligers hier in huis en ook nog wat vrijwilligers die in een ander huis zitten, net buiten de stad. Elke woensdag gaan we met z’n allen uit eten. We worden daarna dan tot binnen de poort thuisgebracht, zodat ons niks kan overkomen. Dit was heel gezellig en het eten smaakte heel goed!

In Luganda, de taal die ze hier spreken naast het Engels, zeg ik: Webale! Dankjewel! Bedankt voor jullie betrokkenheid bij mijn avonturen, dat doet me goed en motiveert me om alles wat ik meemaak met jullie te delen! Het leven hier is echt niet te vergelijken met het leven in Nederland. Dus om echt te weten hoe het is, moet je het zelf komen ervaren ;)

Liefs Roeline

Wonden - 31 oktober

En het wekkertje ging weer vroeg hoor.. Maar ik slaap telkens goed ’s nachts, dus ik heb er geen problemen mee om er op tijd uit te gaan. Rond kwart voor negen kwam ik weer bij Katalemwa aan en liep ik meteen door naar het medisch centrum. Ik zag Bridget al snel en ze vertelde dat we vandaag weer wondzorg zouden gaan doen. Dat gebeurt overigens elke dag, maar niet elke dag komen alle kinderen die wonden hebben. Sommigen komen om de dag, sommigen nog minder vaak. Alleen zie je dan wel dat deze wonden niet goed schoon gehouden worden en het vaak langer duurt voordat ze genezen zijn.

Ik merkte aan de sfeer onder het personeel dat het anders was vandaag. Dus ik vroeg een verpleger, Bati, wat er aan de hand was. Iedereen leek een beetje zenuwachtig, hij noemde het ‘confused’. Nu bleek er vandaag een vergadering te zijn, waar eigenlijk iedereen van het personeel heen moest en ook je eigen ervaringen moest delen, kunnen aantonen dat je nuttig werk doet zegmaar. Ze moeten dat ook bijhouden met het maken van foto’s tijdens de behandelingen, dat kinderen voortgang boeken.
Natuurlijk vond het personeel het niet zo nodig om naar die vergadering te gaan en vonden ze het prima om gewoon hun gangetje te gaan net als anders. Ook Bati vond het niet nodig, maar ik zei hem dat het goed is om afentoe van gedachten te wisselen en ervaringen te delen. Daar groei je uiteindelijk ook van. Toen kwam de directrice er al aanlopen en riep iedereen mee. Bridget en ik bleven achter, zodat er toch nog iemand was voor de medische zorg. Eerst kwamen er een heel aantal moeders/verzorgers met hun kind om een doorverwijzing te krijgen naar het ziekenhuis of voor bijvoorbeeld fysiotherapie. Bridget moest hiervoor allerlei papieren invullen, waar ik dan gewoon naast ‘moest’ gaan zitten en wachten tot we de wondzorg zouden gaan doen. Dit duurde zeker wel een uur. Ik moet er nog wel aan wennen dat je dus gewoon een hele tijd stil kan zitten en niks doen, niet perse omdat ik er nieuw ben, maar dat doet iedereen. Structuur zit er totaal niet in en mensen wachten en wachten maar en niemand weet hoelang of waar ze aan toe zijn. Als ik dan denk aan de structuren die ik op mijn werk heb, alle lijstjes en schema’s.. Hier hangt geen één lijstje..

Toen we eindelijk konden beginnen aan de ‘dressing’ en nee dat is niet wat wij door de salade doen, maar zo noem je de wondzorg, vroeg Bridget aan mij of ik ook wat wonden wilde verzorgen. Gisteren had ik goed meegekeken en ik zag het zitten om het te gaan doen en wilde ook heel graag wat doen, me nuttig voelen! In de ruimte waar de wondzorg gedaan wordt, staan twee behandeltafels, dus we konden er nu 2 tegelijk behandelen. Ik kreeg de wat makkelijkere wonden en Bridget deed de ingewikkelde wonden. Het voelde zo goed om bezig te gaan met die kinderen en mijn handen uit de mouwen te steken. Dan krijg ik ook het gevoel van respect, omdat die kinderen – soms nog zo klein – toch zo moedig zijn en zich groot kunnen houden.

De wonden die het meest voorkomen zijn wonden na de operatie aan een openruggetje, beenfracturen (vaak door een ongeluk), waarbij nog pinnen in het been zitten en operaties aan handen of voeten, die eerst vergroeid waren. Ook had ik 1 jongetje die voor meer dan de helft verbrand is en nog een operatie aan zijn voet had gehad, waarbij ze huid vanaf de buik hebben getransplanteerd. Hij begon behoorlijk hard te huilen toen ik zijn wonden ging schoonmaken.. En dan deed ik het nog zo voorzichtig.. Maar de meeste wonden die ik vandaag heb gezien, zien er vrij goed uit. Dat wil zeggen, mooi doorbloed en maar weinig geïnfecteerde wonden.
Een jongetje van 2 jaar oud knabbelde de laatste maanden aan zijn eigen handen, de reden daarvan weet ik niet precies, maar van al zijn vingertjes was minstens 1 kootje afgekloven en aan het etteren en bloeden. Heel vies om te zien. Hij was ook ernstig gehandicapt en ondervoed, maar hij is gisteren pas voor het eerst op het project gekomen dus de achtergrond is nog wat onduidelijk.

Zo kom je van alles tegen, maar om 13.15 hadden we de hele wondzorg klaar met z’n tweeën! Lunchtijd :) Vandaag nog maar een keer de lokale lunch proberen, maar ik moet zeggen (ook al mag ik daar misschien niet over klagen) het eten is vrij eentonig en niet heel smaakvol.. Even aanzien nog hoelang ik het volhoud.

Na het eten zocht ik Bridget weer op, want we gingen verder met andere medische behandelingen. Ik mocht meekijken met het katheteriseren van een baby met spina bifida (open ruggetje). De moeder van het kind heeft in de afgelopen periode geleerd om het zelf goed en steriel te doen. Dit moest ze nu laten zien, wat ze echt heel goed deed, en dan krijgt ze spullen mee om het thuis te doen. Dan hoeft ze niet telkens terug te komen. Ze moet het elke 2 uur doen namelijk, maar het gebeurt ongeveer 5 keer per dag thuis. De kans is heel groot dat er anders infecties komen vanbinnen.
Na het katheteriseren ging ze de katheter afspoelen onder de kraan, blijkt dat ze deze een maand gebruikt.. (hoezo steriel..?)
Ze hebben nu eenmaal niet zoveel middelen om iedere keer nieuwe spullen te gebruiken.
Hierna zei Bridget dat ik eventueel wel met Henrike mee mocht helpen de rest van de middag, want ze ging nu alleen nog voorgeschreven medicatie uitdelen aan de resterende, wachtende moeders dus ik kon niet zoveel meer doen.

Toen ben ik nog een uurtje met Henrike en een groepje gehandicapte kinderen gaan spelen in de speeltuin en hebben we ook gebadmintond met de kinderen. Ze genieten enorm van het samen spelen, maar je moet wel echt continu met ze meespelen, want ze kunnen niet met elkaar spelen en hebben ook niet geleerd om hun fantasie te gebruiken. Alles wat je met ze doet, vinden ze dan ook geweldig!

Met een voldaan gevoel (en vieze, stinkende kleren) ging ik eind van de middag weer naar huis.

Ik vergeet vaak foto’s te maken als ik bezig ben, dus dat hoop ik binnenkort zeker te doen!

Tot snel weer!

Liefs Roeline

Eerste werkdag - 30 oktober

Om 7.15 gaat de wekker. Ik ben meteen klaarwakker en voor mijn doen heel snel mijn bed uit! Rond 8 uur loop ik de weg op en komen er al weer twee boda’s aanrijden. Ik vraag of ze onze vaste chauffeurs willen worden, dat is voor hun namelijk heel gunstig om vaste ritjes te hebben. En de ritjes naar Katalemwa is voor hun ook een mooi inkomen want we betalen 6000 shilling (€1,50) voor een enkele rit. Voor Ugandese begrippen levert dat een prima salaris op als je dat dagelijks twee keer kan doen. Het is al weer vreselijke druk in het verkeer en echt één chaos. Ik zou graag een stukje filmen, maar het is me sterk afgeraden, want ze grissen je telefoon ter plekke uit je handen. Maar het is telkens weer een belevenis. En je merkt ook dat je als blanke echt een ‘attractie’ bent hier. Van alle kanten wordt je aangesproken, ze maken een praatje of roepen naar je. Nu zit je hier niet elk moment van de dag op te wachten, maar je ervaart op deze manier wel de gastvrijheid van het volk richting de blanke mensen. Na een klein halfuurtje zijn we weer veilig aangekomen op het project. Bij de poort moet je elke dag weer in een soort gastenboek schrijven dat je er bent, wie je bent en wat je komt doen. En op de minuut af het tijdstip van aankomst en verwachtte vertrektijd.

Ik merk meteen dat het veel rustiger is dan vrijdag. Toen was het zo druk ivm de komst van de arts, nu heerst er een ontspannen sfeer. Een paar kindjes wenken al of komen naar je toe rennen en geven je een aai of knuffel en je krijgt meteen weer hun grootste glimlach.
Ik loop richting het medisch centrum, waar ik de manager van de werkplaats tegenkom. Ze vraagt of het goed is dat ze een rondje met ons over het terrein loopt en wat dingen vertelt. Dat is natuurlijk altijd goed en verder zie ik nog weinig personeel.

Als we terug zijn van het rondje, zie ik Olivia, die ons vrijdag ook veel heeft verteld. Ze vraagt of ik in het medisch centrum met de verpleegsters wil meehelpen. Henrike gaat met Olivia mee om mee te helpen met lesgeven.
Ik ontmoet Bridget, zij is 23 jaar en een verpleegster hier voor 7 maanden nu. Ze doet dit vrijwillig, want het lukt haar niet om een baan te vinden in een fatsoenlijk functionerend ziekenhuis. Ze leeft met haar opa in de stad, die ze dan ook kan verzorgen. Ze legt me wat dingen uit in de behandelkamer en onder andere staat er een apparaat, waarin ze alle bekkens en scharen stopt, zodat deze steriel gemaakt kunnen worden. Dat gaat met water en een hele hoge druk. Alleen werkt dit ding op elektriciteit en laat deze nu net uitgevallen zijn.. Dus dat wordt voorlopig nog geen wondzorg, want er zijn geen steriele middelen. Dan gaan we de medicijnen controleren die nog op voorraad zijn, er staat werkelijk van alles, het is net een mini apotheek. De medicijnen die aangevuld moeten worden, halen we in een grote voorraadruimte. Ook halen we daar spullen zoals gazen, handschoenen en katoenrollen. Terug in de behandelkamer maken van een grote katoenrol kleine ronde watten voor het schoonmaken van wonden. Dat hebben we samen wel een uur zitten doen en ondertussen was in de kamer naast ons de fysiotherapie aan de gang. Dat was luid en duidelijk te horen, want het leek net of er soms een kind fors mishandeld werd, want het gekrijs en gejammer ging door merg en been. Ik vroeg Bridget of dat normaal was en wat de fysiotherapeut dan precies doet. Ze zei vrij nonchalant dat het inderdaad normaal is, omdat het kind dan pijn heeft. Nu gaat het in deze cultuur allemaal wat hardhandiger dan dat wij gewend zijn. Kinderen met vergroeiingen móéten hun ledematen kunnen strekken, zodat ze misschien in de toekomst kunnen leren lopen, dus de fysiotherapeut helpt daar een handje aan mee. Ik heb mezelf maar gezegd dat ik eraan moet wennen dat het op deze manier gaat hier.

Na de katoenen bolletjes, vroeg Bridget of ik al moe was, nee natuurlijk niet! Dus pakte ze een enorme stapel gazen van ongeveer 20 bij 20 centimeter. Ze liet me zien hoe ik ze vouwen moest tot kleinere, bruikbare gaasjes en ook deze mochten in een grote doos. Dit heb ik ook wel een uur zitten doen en nu kan ze weer een week vooruit tijdens de wondzorg. En tenslotte deed de elektriciteit het nog steeds niet, dus maakten we ons op een andere manier nuttig. De opleiding verpleegkunde duurt hier trouwens 2,5 jaar en tijdens de stages mag je vrijwel niets doen, alleen observeren, omdat de cliënten in het ziekenhuis dat niet willen. Dus pas na je opleiding doe je ervaring op.
Hierna liet Bridget zien waar ze alles rapporteren van de kinderen, dat gebeurt nog handmatig in grote schriften. Ik heb in een nieuw schrift nog even de eerste pagina’s ingedeeld met een liniaal en pen, zodat het overzichtelijk is qua datum, naam, diagnose, soort medicatie enz.

Het was al tegen lunchtijd (13.30) toen bleek dat de elektriciteit het weer deed, maar lunchtijd is lunchtijd dus ook ik mocht weer een bordje maïspap met bruine bonen tot me nemen. Ik zal een foto in het blog zetten ook, dan zie je hoe smakelijk het eruit ziet.. Ik at het samen met Henrike de lunch lekker op het grasveld achter de slaapzalen op. Moeders zitten met hun kind ook verspreid over het gras en anderen in de eetzaal.
Vrijdag vonden mijn darmen het niet zo leuk dat ik dit als lunch had gegeten, dus ik ga het nog even een paar dagen proberen en anders ga ik zelf eten meenemen.

Na de lunch ging ik rond 14.15 weer naar Bridget toe, om alle spulletjes klaar te leggen. Intussen waren de instrumenten steriel, alhoewel dat hier ook natuurlijk een iets soepelere betekenis heeft dan bij ons. Toch moet ik zeggen dat ze zo steriel werkt als mogelijk. Het eerste kind zat al netjes op de behandeltafel te wachten en was zijn verband eraf aan het peuteren. Daaronder kwam een dik, geïnfecteerd onderbeen tevoorschijn. Toen Bridget alle wonden erop ging schoonmaken, zag ik aan het gezicht van de jongen dat het hem behoorlijk zeer deed, maar hij geeft geen kik en dat vind ik knap. Het zag er namelijk erg pijnlijk uit en ook dit onderdeel wordt hardhandig aangepakt. De wonden worden grondig schoongeveegd/geduwd. Toen ze even later met het tweede patiëntje bezig was, die ook nog eens ontzettend naar urine stonk, plus de enorme warmte op het heetst van de dag en de stevige aanpak van de wondzorg, kreeg ik het ook even moeilijk. Ik merkte dat ik licht in mijn hoofd werd door deze combinatie en zei dat ik even naar buiten een rondje ging lopen, want ik voelde me niet helemaal goed ;) Normaal kan ik heel wat hebben, maar alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik even frisse lucht nodig had.
Buiten heb ik even een hartig woordje in mezelf gesproken, dat ik me niet aan moet stellen en het gewoon aan moet kunnen. En dat is gelukt, de rest van de middag! Ik kon me beter concentreren op de manier hoe ze het deed, stelde vragen naar de achtergrond van de kinderen, wat voor diagnose ze hebben, en assisteerde Bridget met het aangeven of bijvullen van dingetjes

Rond 16.00 kwam Henrike vertellen dat haar programma klaar was voor vandaag en ik vond het prima dat we richting de uitgang gingen. Voor vandaag weer meer dan genoeg gezien en ik merk dat ik alles wil onthouden en in me op wil nemen, waardoor je hoofd wel echt vol raakt op een gegeven moment. We knuffelden nog wat kinderen onderweg naar de uitgang, sommigen liepen mee en wilden graag op de foto met ons.

Morgen weer een nieuwe dag en ik ga hoogstwaarschijnlijk weer meehelpen met Bridget en in de loop van de tijd, kan ik ook de kinderen verzorgen. Het enige lastige is dat de kinderen bijna allemaal van het platteland komen, waar ze geen Engels spreken. Dus met deze kinderen is het lastig communiceren. We zullen wel zien hoe het loopt!

Ik wil jullie trouwens bedanken voor alle lieve en betrokken reacties op de blogs! Dat doet me echt goed om dat de lezen dus ga vooral door :)

Liefs Roeline

Weekend - 28 en 29 oktober

Weekend in Kampala. Dat betekent: de stad leren kennen! Maar eerst uitslapen.. Om 10.15 werd ik wakker met het zonnetje op mijn gezicht. Het was heerlijk rustig in huis want de andere vrijwilligers waren vandaag een dagje mountainbiken in de jungle dus ik was vandaag alleen thuis met Henrike samen. Wij hopen overigens ook nog een keer te gaan mountainbiken.
Maar voor vandaag stond op de planning dat wij de weekendboodschappen zouden doen. Vanavond zou ik nasi koken en morgen eten we pasta.

Ik sloot de poort af, wat altijd een ingewikkeld klusje is vanaf de straatkant, want je moet via een klein gaatje van 10 bij 10 centimeter een groot hangslot weer goed zien op te hangen aan de binnenkant. Maar inmiddels word ik er steeds behendiger in. Wanneer we de straat op lopen, komt van 100 meter verderop, al weer een groepje boda’s aanrijden. Zodra ze ons zien lopen, komen ze meteen vanaf hun ‘stage’ op ons afrijden. We moeten naar het winkelcentrum, dus dat wordt weer onderhandelen over de prijs. Het komt nogal eens voor dat wij een ‘Mzungu’ prijs krijgen terwijl wij liever een Ugandese prijs krijgen. Gelukkig trappen wij daar niet in en weten we ongeveer wat een redelijke prijs is voor de afstand die we moeten afleggen. Voor 4000 shilling (ongeveer €1) kunnen we de chauffeurs overhalen om ons te brengen.
In het winkelcentrum zoeken we de supermarkt op en de guard die ons moet fouilleren vindt ons wel ‘leuk’. Hij vindt dat wij net een tweeling zijn en vraagt of we uit Canada komen. Nu is het zo dat ik vind dat iedereen hier hetzelfde lijkt en dat je iemand echt langer moet kennen, wil je ze kunnen onderscheiden van de rest. Misschien vinden hun dat dan van ons ;) Maar we mogen de winkel in en gaan op zoek naar de spullen die we nodig hebben. In elk gangpad zit minstens één medewerker op een krukje en kijkt voor zich uit. Waarschijnlijk ook een vorm van bewaking. Eenmaal bij de kassa komen de caissières maar net met hun hoofd boven de kassa uit, zo laag zitten ze op hun stoeltje. Na het afrekenen moet het bonnetje bij de uitgang nog gecheckt worden en krijgt deze een handtekening bij goedkeuring. We lopen nog wat rond door het winkelcentrum, waarna we de boda weer terug naar huis pakken.
Thuis bak ik een omeletje, want we stikken hier in de eieren :) Lekker in de tuin geluncht, daarna wissel ik tuin en binnen op de bank wat af, want ’s middags is het echt te warm om continu in de tuin te zitten. We hebben weinig wind in de stad, behalve op de hoger gelegen gebieden. En er is wel bewolking, maar de zon schijnt daar dwars doorheen.

Wanneer de andere vrijwilligers enthousiast en afgemat thuiskomen, ga ik het eten koken en verder doe ik ’s avonds niet zoveel meer.
Rond 16 uur viel het water ook nog uit, dus toen de anderen terugkwamen en snakten naar een douche, was dat even een tegenvaller. Gelukkig hebben we nog een grote tank met water voor nood, maar daar kan niet iedereen mee douchen. Rond 21.00 deden de kranen het weer en konden we weer douchen.
Heel normaal hier, maar ik moet zeggen dat het snel went. Het is ook ergens wel fijn om wat eenvoudiger te leven voor een tijdje. Natuurlijk is het super fijn om alles voor handen en binnen bereik te hebben. Maar zoals het hier is, het is overzichtelijk en telkens weer een verrassing als de stroom er opeens even mee ophoudt of zoals vanavond het water. Het komt altijd weer goed :)

Zondagochtend ben ik met twee anderen naar de St. Pauls Namirembe kathedraal bovenaan onze straat gegaan. Het is een prachtig gebouw wat we vanuit onze tuin kunnen zien liggen. De 2^e dienst zou om 10.30 beginnen en dat vonden we een mooie tijd om die dienst te bezoeken. We waren rond 10.00 bij het gebouw en liepen even een rondje, omdat het op één van de hoogste punten van de stad ligt en het dus een prachtig uitzicht geeft. De kerk heeft aan alle kanten deuren die openstonden en we hoorden dat de vorige dienst nog bezig was. We zijn toen alvast naar binnen gelopen, de kerk zat echt bomvol, maar ze schoven wat op, zodat wij er ook nog bij pasten.
Na een kwartiertje was de dienst voorbij en liepen we naar buiten en weer naar binnen voor de volgende en toen bleek dat de dienst van 10.30 in het Lugandees (lokale taal naast het Engels) was. En de dienst van 8.45 was wel in het Engels, waar we dan het laatste stukje van meebeleefd hebben. We zijn nog een kwartiertje gebleven en naar wat liederen geluisterd, maar het is niet te verstaan dus toen zijn we op ons gemak terug naar huis gelopen.
Het was een christelijk/evangelische kerk, maar het had qua uitstraling vanbinnen veel weg van een katholieke kerk. Ook was er een kinderkoortje en een jongerenkoor voor in de kerk, die de zang leidden. Hun kledij deed ook katholiek aan. Verder was de liturgie en de liederen wel meer zoals wij dat gewend zijn. De mensen zijn heel gastvrij en knopen snel een praatje aan. In Uganda is 80% christelijk, 10% moslim en 10% iets anders. Onderweg zie je ook ontzettend veel christelijke spreuken op auto’s of gebouwen en veel kerkjes.

Vandaag heb ik verder ook lekker rustig aan gedaan en genoten van het weekend. Vanavond hebben we het afscheidsmaal van één van de vrijwilligers gehad en na het eten uitgezwaaid. Nu zijn we een klein weekje met z’n vijven en daarna komen er voor een week vier meiden bij. Dat wordt dan lekker druk in huis, dus nu nog even genieten van de rust ;)

Morgen begint mijn eerste echte vrijwilligerswerkweek en ik ben super nieuwsgierig en heb ook een klein beetje gezonde spanning. Hoe ga ik het vinden? En wat zou ik morgen al kunnen doen? Ja, ik heb er zin in!

Tot snel!

Liefs Roeline