Woensdagochtend kon ik halverwege de ochtend met Frank meerijden naar het project. Hij moest eerst nog langs twee andere projecten en zou me rond 11 uur ophalen. Dat werd natuurlijk 12 uur dus kon ik mooi in de ochtend wat dingen voor de eindevaluatie opschrijven en heb ik ook wat blogs geschreven.

Om 12.30 was ik bij Katalemwa, waar het verdacht stil was. De directrice en nog een aantal anderen zouden bij het eindgesprek zitten, dat was zo afgesproken. Maar nu bleek er vandaag een training te zijn voor al het personeel. Die training duurt 3 dagen en die was op dit moment aan de gang in het schooltje. Daar werd dus geen lesgegeven en veel kinderen en moeders hingen rond in de slaapzalen of op de binnenplaats.

We liepen langs het schooltje op om in de eetzaal te gaan zitten. De directrice zag ons lopen en kwam ons achterna. Oja, vandaag is de evaluatie toch? Hebben jullie daar nog mensen van ons voor nodig om erbij te zitten? Ze zei het op zo’n manier dat het dus totaal niet uitkwam en Frank zei ook dat we hun vooral niet wilden storen. Daarbij zei ik dat we eerst met ons drieën konden evalueren en als we wilden dat er iemand bij zou komen, dat we dat wel aan zouden geven dan. De directrice liep gehaast weer terug.

Henrike en ik vonden het oké dat er niemand bij zou zitten, want het ging vooral over hoe wij het ervaren hadden de afgelopen tijd. Op het project, de begeleiding vanuit Katalemwa, de begeleiding van Doingoood, de reis in het algemeen, de andere vrijwilligers in het huis, verbeterpunten.. Alles kwam ter sprake en als ik voor mezelf spreek dan heb ik echt een hele fijne tijd gehad.
In het begin wilde ik heel graag iets extra’s toevoegen of iets nieuws introduceren, zodat ik echt wat had betekend voor Katalemwa, maar na een aantal weken toen ik echt m’n draai had gevonden met name bij de wondzorg, vond ik dat niet zo belangrijk meer. Ik denk als je echt wat wil betekenen, dat je er dan langer moet zijn, want zodra je weg bent en er komen weer andere vrijwilligers, ben je toch niet meer in beeld. Soms zag ik schema’s hangen wat andere vrijwilligers dan hadden gemaakt. Heel erg goed hoor, maar hier werkt dat gewoon niet als het management er niet bovenop zit. Structuur is bij dit project ver te zoeken, maar ze doen wel ontzettend veel goede dingen. Ik heb zelf een ontzettend leerzame tijd gehad en de weken vlogen voorbij. Elke dag keek ik er weer naar uit om de kinderen te zien en na die weken wondzorg heb ik echt veel goede dingen gezien, de wonden werden goed verzorgd en bij de meesten zag je echt verbetering of bij sommigen ook totale genezing.

Ook het sporten en spelen met de kinderen was echt geweldig. Heel veel leuke herinneringen heb ik daar aan. Het was echt heel fijn om te zien hoe ze ervan genoten en hoe de groep steeds groter werd.

Het klopt wel dat je vrijwilligerswerk voornamelijk voor je eigen ervaring doet. Je leert er ontzettend veel van, ook het land Uganda is zeker de moeite waard. Los van dat Kampala een stinkstad is met ontzettend veel smerige uitlaatgassen, snap ik wel dat Uganda het pareltje van Afrika is. Het is echt een prachtig land.
Na de evaluatie zijn we met Frank weer mee teruggereden naar huis, waar we geluncht hebben.

Daarna was het nog een relaxte middag en zijn we ’s avonds uit eten geweest. Dit was de laatste keer uit eten voor ons ook.. We mochten daarom het restaurant kiezen en we kozen voor het restaurant waar we de eerste keer ook heen zijn geweest. Heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad met z’n allen!

Donderdag en vrijdag zijn we vrij om nog wat dingen in de stad te bekijken en zaterdag is het feest op het project, want dan krijgen een aantal werknemers van de werkplaats een diploma en kunnen ze als ze dat willen zelf een bedrijfje gaan opstarten. Dit is dan echt de laatste dag op het project en daarna gaan we echt bijna inpakken..

Liefs Roeline