Ik zal even wat meer vertellen over de route naar het project toe, want dat is wel noemenswaardig. Ten eerste rijdt elk soort voertuig op één weg, lopen voetgangers daar kriskras doorheen, net welke richting ze op moeten en is er maar zelden een verkeersbord te zien. Op de route zijn ze ook een nieuwe weg aan het maken en er zijn geen afzettingen dus al het verkeer rijdt door het werkverkeer heen. Het is meestal ook slalommen tussen de gaten in de weg door. Wat me wel heel erg opvalt is dat er ontzettend veel bedrijvigheid is en het altijd druk is langs de weg. Dat vind ik wel positief, de bevolking is erg druk met van alles en nog wat en overal zijn marktjes langs de weg. Tussen alle kleine winkeltjes door lopen dan opeens een paar koeien, waarvan je hoopt dat ze niet de weg op komen lopen, want die horens hoef ik niet in mijn zij te krijgen..
Op de boda’s, wat je het beste kan vergelijken met een schakelbrommer, wordt echt van álles vervoerd. Ik zag vandaag bijvoorbeeld een compleet fitness apparaat waar je op kan hardlopen. Ook vervoeren ze grote kooien met kippen erin, of zelfs een lijkkist. (waar dan ook nog iemand in ligt) Het is soms te bizar voor woorden, maar het is echt zo dat dit het meest snelle vervoersmiddel is, in deze mega stad. Voor de bevolking hier is het heel normaal. Ik keek onderweg even een keer op de kilometerteller, want het was eindelijk een boda waar die nog op werkte. Bleken we op z’n hardst 75 km/h te gaan! Ik weet niet of mijn helm dan nog zoveel helpt bij een valpartij..

Onderweg houd ik geregeld mijn adem even in, (ik weet niet of het veel nut heeft) omdat ik dan vlak naast of achter een busje of vrachtauto rijd, waar nogal zwarte rook uit de uitlaat komt.. De algemene lucht in Kampala is volgens mij heel slecht. Zoveel uitlaatgassen en bijna iedereen verbrandt nog zijn eigen afval dus overal zijn kleine haardjes.. Ik rijd ook langs sloppenwijken, waar het er erg triest uitziet. Nu kan je natuurlijk niet oordelen over het geluk van een ander, want misschien vinden de mensen die er wonen het wel oké om zo te leven, maar in mijn ogen is het ontzettend armoedig. Kleine kindjes die langs de kant van de weg liggen te bedelen.
Nu is het sowieso niet zo welvarend hier. Dat zie je met name terug in de hygiëne. Ik heb nog maar weinig kinderen gezien met ondergoed aan, of baby’s met pampers. Even met een handdoek schoonmaken als er lekkage is geweest..

Woensdag en donderdag heb ik beide ochtenden weer meegeholpen met de wondverzorging. Ik heb al een paar keer dezelfde kinderen geholpen en dan zie je al een beetje verschil. Ik zal proberen niet al te veel in detail te treden over hoe het eruit ziet, of hoe het soms ruikt.. Maar persoonlijk leer ik deze eerste week al zoveel over de wonden. Het jongetje waar ik eerder over schreef, die zijn eigen handen had aangevreten, is er nu een paar dagen en hij is zo zwak. Hij is 2 jaar en weegt 8,1 kilo. Hij is helemaal uitgedroogd en zeer ondervoed, z’n haartjes vallen uit en hij heeft zelfs geen kracht om te huilen tijdens de medische zorg, wat heel pijnlijk voor hem moet zijn met zoveel open huid. Ook zijn mond is vanbinnen totaal kapot en ontstoken. Echt heel sneu om te zien.
Donderdagmiddag mocht ik meekijken bij het inbrengen van een lijn, (een infuus) waar ze dan via het bloed antibiotica en vocht toe gaan dienen. In beide armpjes lukte het niet, zijn handen zaten in het verband, dus werd het z’n voetje waar het gelukkig wel lukte. Daarna kreeg hij ook nog een neusmaagsonde geplaatst. Zijn moeder vond dat heel erg en was plotseling erg bang. Bij navraag bleek dat ze niet door had dat de situatie zo ernstig was. Een neusmaagsonde plaatsen, wordt gekoppeld aan het feit dat het kind echt doodziek is. Daar schrok ze toen behoorlijk van en ze kon het ook niet aanzien dat het geplaatst werd. Bij het hele proces werd ik vrij intensief betrokken, want ik had ’s ochtends een gesprek met Frank, de coördinator, over hoe het de eerste dagen is bevallen en Bridget zou op mij wachten tot ik er weer bij kon zijn. Ze vraagt ook regelmatig over wat ik er van vind of wat ik zou doen.
Ik ben heel benieuwd hoe het de komende dagen met het jongetje gaat, want het scheelt niet veel of hij gaat het niet redden..

Woensdagavond ben ik uit eten geweest in een Aziatisch restaurant met de andere vrijwilligers hier in huis en ook nog wat vrijwilligers die in een ander huis zitten, net buiten de stad. Elke woensdag gaan we met z’n allen uit eten. We worden daarna dan tot binnen de poort thuisgebracht, zodat ons niks kan overkomen. Dit was heel gezellig en het eten smaakte heel goed!

In Luganda, de taal die ze hier spreken naast het Engels, zeg ik: Webale! Dankjewel! Bedankt voor jullie betrokkenheid bij mijn avonturen, dat doet me goed en motiveert me om alles wat ik meemaak met jullie te delen! Het leven hier is echt niet te vergelijken met het leven in Nederland. Dus om echt te weten hoe het is, moet je het zelf komen ervaren ;)

Liefs Roeline