Jaaah, eindelijk kon ik op de boda springen richting het revalidatiecentrum Katalemwa. Het was weer eens erg druk op de weg, dus mijn chauffeur zigzagde lekker door het verkeer heen. Één keer raakte een andere boda ons van achteren, waarschijnlijk deed zijn rem het niet goed ofzo.. Maar verder niets aan de hand en zelf rijden de boda’s ook vaak tegen de auto’s aan als ze eromheen en tussendoor proberen te manoeuvreren. Het is naar het project ongeveer 25 minuutjes met de boda. Het ligt op een heuvel in de stad dus het laatste straatje, nouja zandweggetje vol diepe kuilen, is nogal een uitdaging. Misschien dat ik dat voortaan beter kan lopen, want het risico op vallen is dan minder groot.

Bij de ingang moest ik mijn naam, telefoonnummer, reden van bezoek en handtekening opschrijven. Daarna stond de directrice al klaar om ons welkom te heten in haar kantoortje. Ze vertelde kort wat over de organisatie, waarbij ze behoorlijk onduidelijk sprak. Dat komt hier heel veel voor, mensen praten heel zachtjes, bedeesd en binnensmonds. Ook in haar boek moest ik me weer registreren dat ik er was. Bij aankomst zag ik al wat jonge kindjes met een waterhoofd of vergroeide ledematen en ook een meisje met geamputeerde benen in een rolstoel rondrijden.

Na een kwartiertje nam ze ons mee het terrein op en leidde ze ons rond. Er zijn 6 slaapzalen, wat in 1 gebouw zit. Per slaapzaal staan ongeveer 15 bedden en 1 bed is dan voor moeder en kind samen. De moeders kunnen ’s nachts zo hun kinderen vasthouden zodat ze niet uit bed rollen. In dit gebouw zat ook de grote lunchzaal en nog een klaslokaal.

Het volgende gebouw was het Early Learning Centre. Hier kunnen kinderen die moeten revalideren toch nog wat onderwijs krijgen, zodat ze niet achter gaan lopen op het reguliere onderwijs. Vaak zijn dit kinderen met een gebroken been of arm.

Achter dit gebouw is de werkplaats. Er is een afdeling houtbewerking, staal en leer. Van deze drie onderdelen maken ze dan rolstoelen, krukken en dat soort ondersteunende middelen. Ook was er nog een man protheses aan het maken van gips. Dit zag er echt heel mooi uit. Iemand anders maakte dan schoenen van leer en ik zag al wat kinderen die op protheses liepen. Echt heel goed om dat te zien.
Het laatste gebouw is het medisch centrum. Hier zitten verschillende ruimtes in zoals een fysioruimte, twee onderzoekskamers en een wachtruimte.

Buiten onder een afdak is ook nog een wachtruimte waar het heel druk was vandaag. Ik denk dat er in totaal wel 100 moeders/vaders en kinderen zaten te wachten. Nu kwam er vanmorgen een arts die kinderen kon doorverwijzen voor behandelingen of ze medicijnen kon voorschrijven. En er was vandaag een fysiotherapeut om kinderen te behandelen. Zij komt 1x per maand. Dus veel ouders uit Kampala en omgeving kwamen vandaag met hun kinderen hierheen, als ze bijvoorbeeld een doorverwijzing hadden gehad.

Na de rondleiding liepen we mee met Olivia, een social worker, zij bracht ons naar het Early Learning Centre en er kwam een groepje kinderen aan met hun verzorgers. Olivia gaf ons een grote zak vol blokken en toen er ongeveer 6 kindjes op kleine stoeltjes geïnstalleerd waren, mochten wij hun meteen vermaken. We mochten zelf weten wat we met ze gingen doen. Zelf had ze het druk met andere dingen dus ging ze weg. Na anderhalf uur met de blokken gespeeld te hebben, was het tegen lunchtijd dus zocht ik Olivia weer op.
Ze vroeg of ik de lokaal gemaakte lunch mee wilde eten. Dat is de standaard lunch wat veel voorkomend is in Uganda. Het heet Posho, een soort stugge maispap met groente erbij, meestal bonen. Dat wilde ik wel uitproberen en nam een bescheiden beetje, voor het geval het moeilijk weg te krijgen was ;)

Na het eten wilde ik iets anders doen dan weer teruggaan naar de kinderen en vroeg ik of ik ergens anders mee mocht kijken. De fysiotherapeut vond het prima als ik erbij kwam. Ze legde wat dingen uit en ze deed oefeningen met de baby’s en kinderen. Daarbij betrok ze ook de ouder zodat die thuis ook kon oefenen. Sommige baby’s van een paar maanden oud hebben al een extreem groot waterhoofd. Het klinkt misschien gek, maar eentje had zelfs een hoofd ter grootte van een watermeloen. Heel apart om te zien.

Nadat ik een uurtje had meegekeken, wilde ik wel weer iets anders gaan doen. Ik liep even een rondje over het terrein en sommige kindjes riepen je dan. Een meisje reed behendig rond in haar rolstoeltje. Geen drempel was te moeilijk om te nemen en ze redde zich prima. Ik vroeg haar hoe oud ze was, ze kon namelijk een klein beetje Engels. Ze was 10 jaar oud en vanwege een bacterie waren haar onderbenen geamputeerd een paar weken geleden. Als haar wonden goed hersteld zouden zijn, zou ze dan met protheses weer kunnen leren lopen. Ik merkte dat ze het heel leuk vond dat ze wat aandacht kreeg, ik had haar namelijk al verschillende keren wat eenzaam zien zitten op het terrein.

Ik liep weer langs het Early Learning Centre waar de kinderen nog steeds zaten. De moeders of verzorgers zaten in de buurt of buiten het gebouwtje een beetje te niksen. Binnen stond een voor kinderen nogal ruige actiefilm aan. Niemand keek echt naar ze om en alle blokken lagen inmiddels op de grond.

Toen ze mij en Henrike weer zagen, pakten ze meteen weer blokken en begonnen we hoge torens te bouwen. Telkens als er dan weer eentje omviel kreeg iedereen de slappe lach. Later maakten we letters van de blokken en zochten we die op op de poster aan de muur. Je doet zo weinig, maar door naar ze om te zien, zijn de kinderen je al dankbaar en strelen ze over je rug en krijg je de grootste schaterlach ever..

Waar ik me vanmorgen nog een beetje verloren voelde op het terrein, voelde ik me er vanmiddag al helemaal thuis. Het was vandaag erg heet en vanwege zoveel nieuwe indrukken, vond ik het om 15.30 wel genoeg. Eigenlijk zouden we alleen kennismaken vandaag, maar we mochten meteen blijven en rondkijken.

Maandag mag ik om 8.30 weer present zijn, maar nu eerst weekend :)