Warm welkom - 27 oktober

Jaaah, eindelijk kon ik op de boda springen richting het revalidatiecentrum Katalemwa. Het was weer eens erg druk op de weg, dus mijn chauffeur zigzagde lekker door het verkeer heen. Één keer raakte een andere boda ons van achteren, waarschijnlijk deed zijn rem het niet goed ofzo.. Maar verder niets aan de hand en zelf rijden de boda’s ook vaak tegen de auto’s aan als ze eromheen en tussendoor proberen te manoeuvreren. Het is naar het project ongeveer 25 minuutjes met de boda. Het ligt op een heuvel in de stad dus het laatste straatje, nouja zandweggetje vol diepe kuilen, is nogal een uitdaging. Misschien dat ik dat voortaan beter kan lopen, want het risico op vallen is dan minder groot.

Bij de ingang moest ik mijn naam, telefoonnummer, reden van bezoek en handtekening opschrijven. Daarna stond de directrice al klaar om ons welkom te heten in haar kantoortje. Ze vertelde kort wat over de organisatie, waarbij ze behoorlijk onduidelijk sprak. Dat komt hier heel veel voor, mensen praten heel zachtjes, bedeesd en binnensmonds. Ook in haar boek moest ik me weer registreren dat ik er was. Bij aankomst zag ik al wat jonge kindjes met een waterhoofd of vergroeide ledematen en ook een meisje met geamputeerde benen in een rolstoel rondrijden.

Na een kwartiertje nam ze ons mee het terrein op en leidde ze ons rond. Er zijn 6 slaapzalen, wat in 1 gebouw zit. Per slaapzaal staan ongeveer 15 bedden en 1 bed is dan voor moeder en kind samen. De moeders kunnen ’s nachts zo hun kinderen vasthouden zodat ze niet uit bed rollen. In dit gebouw zat ook de grote lunchzaal en nog een klaslokaal.

Het volgende gebouw was het Early Learning Centre. Hier kunnen kinderen die moeten revalideren toch nog wat onderwijs krijgen, zodat ze niet achter gaan lopen op het reguliere onderwijs. Vaak zijn dit kinderen met een gebroken been of arm.

Achter dit gebouw is de werkplaats. Er is een afdeling houtbewerking, staal en leer. Van deze drie onderdelen maken ze dan rolstoelen, krukken en dat soort ondersteunende middelen. Ook was er nog een man protheses aan het maken van gips. Dit zag er echt heel mooi uit. Iemand anders maakte dan schoenen van leer en ik zag al wat kinderen die op protheses liepen. Echt heel goed om dat te zien.
Het laatste gebouw is het medisch centrum. Hier zitten verschillende ruimtes in zoals een fysioruimte, twee onderzoekskamers en een wachtruimte.

Buiten onder een afdak is ook nog een wachtruimte waar het heel druk was vandaag. Ik denk dat er in totaal wel 100 moeders/vaders en kinderen zaten te wachten. Nu kwam er vanmorgen een arts die kinderen kon doorverwijzen voor behandelingen of ze medicijnen kon voorschrijven. En er was vandaag een fysiotherapeut om kinderen te behandelen. Zij komt 1x per maand. Dus veel ouders uit Kampala en omgeving kwamen vandaag met hun kinderen hierheen, als ze bijvoorbeeld een doorverwijzing hadden gehad.

Na de rondleiding liepen we mee met Olivia, een social worker, zij bracht ons naar het Early Learning Centre en er kwam een groepje kinderen aan met hun verzorgers. Olivia gaf ons een grote zak vol blokken en toen er ongeveer 6 kindjes op kleine stoeltjes geïnstalleerd waren, mochten wij hun meteen vermaken. We mochten zelf weten wat we met ze gingen doen. Zelf had ze het druk met andere dingen dus ging ze weg. Na anderhalf uur met de blokken gespeeld te hebben, was het tegen lunchtijd dus zocht ik Olivia weer op.
Ze vroeg of ik de lokaal gemaakte lunch mee wilde eten. Dat is de standaard lunch wat veel voorkomend is in Uganda. Het heet Posho, een soort stugge maispap met groente erbij, meestal bonen. Dat wilde ik wel uitproberen en nam een bescheiden beetje, voor het geval het moeilijk weg te krijgen was ;)

Na het eten wilde ik iets anders doen dan weer teruggaan naar de kinderen en vroeg ik of ik ergens anders mee mocht kijken. De fysiotherapeut vond het prima als ik erbij kwam. Ze legde wat dingen uit en ze deed oefeningen met de baby’s en kinderen. Daarbij betrok ze ook de ouder zodat die thuis ook kon oefenen. Sommige baby’s van een paar maanden oud hebben al een extreem groot waterhoofd. Het klinkt misschien gek, maar eentje had zelfs een hoofd ter grootte van een watermeloen. Heel apart om te zien.

Nadat ik een uurtje had meegekeken, wilde ik wel weer iets anders gaan doen. Ik liep even een rondje over het terrein en sommige kindjes riepen je dan. Een meisje reed behendig rond in haar rolstoeltje. Geen drempel was te moeilijk om te nemen en ze redde zich prima. Ik vroeg haar hoe oud ze was, ze kon namelijk een klein beetje Engels. Ze was 10 jaar oud en vanwege een bacterie waren haar onderbenen geamputeerd een paar weken geleden. Als haar wonden goed hersteld zouden zijn, zou ze dan met protheses weer kunnen leren lopen. Ik merkte dat ze het heel leuk vond dat ze wat aandacht kreeg, ik had haar namelijk al verschillende keren wat eenzaam zien zitten op het terrein.

Ik liep weer langs het Early Learning Centre waar de kinderen nog steeds zaten. De moeders of verzorgers zaten in de buurt of buiten het gebouwtje een beetje te niksen. Binnen stond een voor kinderen nogal ruige actiefilm aan. Niemand keek echt naar ze om en alle blokken lagen inmiddels op de grond.

Toen ze mij en Henrike weer zagen, pakten ze meteen weer blokken en begonnen we hoge torens te bouwen. Telkens als er dan weer eentje omviel kreeg iedereen de slappe lach. Later maakten we letters van de blokken en zochten we die op op de poster aan de muur. Je doet zo weinig, maar door naar ze om te zien, zijn de kinderen je al dankbaar en strelen ze over je rug en krijg je de grootste schaterlach ever..

Waar ik me vanmorgen nog een beetje verloren voelde op het terrein, voelde ik me er vanmiddag al helemaal thuis. Het was vandaag erg heet en vanwege zoveel nieuwe indrukken, vond ik het om 15.30 wel genoeg. Eigenlijk zouden we alleen kennismaken vandaag, maar we mochten meteen blijven en rondkijken.

Maandag mag ik om 8.30 weer present zijn, maar nu eerst weekend :)

De citytrip - 26 oktober

Ik was gisteravond als een blok in slaap gevallen, nadat ik zeer uitgebreid elke centimeter van mijn bed had gecontroleerd op ‘beestjes’ die me anders vannacht zouden kunnen plagen. Gelukkig vond ik er geen, dus kon ik met een gerust hart gaan slapen.
Ik had geen wekker gezet, want ik wist ook niet precies hoelaat ik moest opstaan. Ik wist dat we de citytrip zouden gaan doen, maar dat zou vast niet om 7 uur ‘s ochtends zijn ;)

Rond half negen werd ik wakker en toen hoorde ik van een andere vrijwilliger dat Frank, onze coördinator er om 9 uur zou zijn. Dus meteen mijn bedje uit, de klamboe stevig vastmaken tussen het bed en matras, zodat ik vanavond niet voor verrassingen zou komen te staan.. Ik vind beestjes erg lief, maar niet in mijn bed en zeker niet als ze je gaan prikken.

Ik had me voorgenomen om goed te ontbijten, zodat ik wat in mijn maag had voorlopig.. Blijkt het brood hier iets anders te smaken dan in Nederland. Dus nadat ik eindelijk mijn eerste broodje weg had kunnen kauwen, ben ik maar gestopt. Het is erg vast en taai brood en het heeft een aparte smaak die moeilijk te omschrijven is.

Frank was er op z’n Afrikaans pas om 9.50 dus tot die tijd heb ik lekker een beetje zitten kletsen met een andere vrijwilliger die hier al een paar weken is. Er kunnen in dit vrijwilligershuis 12 mensen verblijven, verdeeld over 5 slaapkamers. Op het moment zijn er 6 dus dat is lekker rustig.
Toen Frank er was, gingen we buiten in de tuin zitten, want het was al lekker zonnig en warm. We maakten kennis met elkaar en hij vertelde daarna veel informatie over de gang van zaken in het vrijwilligershuis, waarna ik mijn eerste ritje op de boda (brommertaxi) kon gaan ervaren.

Wat geweldig was dat! Kriskras gingen we 20 minuten lang door de stad naar een wat groter winkelcentrum om daar een lokale simkaart te kopen en geld te pinnen. Het lukt waarschijnlijk heel moeilijk om een foto te maken tijdens die ritjes, want de kans is bijna 100% dat dan je telefoon uit je handen gepakt wordt door een andere weggebruiker. Maar het is een hele ervaring om vanaf je zitje rondgereden te worden. Gelukkig kunnen we dat nog vaak zat doen, want we maken er dagelijks gebruik van als vervoersmiddel naar ons project toe. Het is wel erg prettig dat we een helm op hebben, want 9 van de 10 keer gaat het allemaal maar nèt goed in het verkeer.

In de shopping mall zochten we het pinautomaat op en konden we.. jawel.. 1.000.000 Ugandese shilling pinnen :) Ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld met zoveel geld in mijn handen!
(In euro’s is het omgerekend maar €230 dus het viel wel mee.. maar toch)
Daarna de simkaart gekocht, zodat we hier goedkoop naar elkaar kunnen bellen, zoals bijvoorbeeld onze vaste chauffeurs of nachtbewakers kunnen bellen wanneer dat nodig is.
Op ongeveer elke hoek van het winkelcentrum staat een groepje bewakers, met heuse geweren, die je dan ook fouilleren.

Toen ik begin van de middag weer thuis was, heb ik eerst een eitje gebakken en een broodje goed geroosterd in het broodrooster zodat de smaak er een beetje af is.. en die in het zonnetje opgegeten. Verder heb ik lekker rustig aan gedaan vandaag. Een straatje verderop nog even wat fruit gekocht aan de straat bij een klein groentekraampje. Bananen bijvoorbeeld hebben hier een totaal andere smaak dan die we in Nederland hebben. Tijdens het wandelen erheen hoor ik de eerste kindjes MZUNGU roepen naar ons. Dat roepen ze vaak naar je als ze je zien lopen als blank persoon. Niet racistisch bedoeld verder, maar ze zien dat nu eenmaal bijna nooit.

Vanmiddag kwamen één voor één de andere vrijwilligers weer terug en luisterden we naar elkaars verhalen van vandaag. We koken om de beurt het avondeten en op vrijdag is de vaste gewoonte dat we pizza’s bestellen. Daar kan ik wel aan wennen :)

Morgenochtend worden we weer door Frank opgehaald en gaan we naar ons project toe!!
Eindelijk kan ik dan met eigen ogen zien waar ik de komende tijd mee ga helpen.

Je hoort snel weer van me!

Liefs Roeline

De heenreis - 24 en 25 oktober

Alles ingepakt, niks vergeten… dan kunnen we richting het vliegveld!

Ik vlieg via Schiphol met twee tussenstops op Londen en Doha. Niet de meest ideale verbinding, maar we reizen met z’n tweeën dus dat komt vast goed. Geert, mijn broertje, bracht ons in Amsterdam en toen stond ik daar in de vertrekhal met twee koffers en een rugzak.

Eerst moest ik nog buitenlands geld ophalen, wat ik vooraf besteld had. Dus ging ik op zoek naar de juiste balie, bleek deze gesloten te zijn. Bij een andere balie nagevraagd waarom het al dicht zat en toen bleek dat er een verdieping lager nóg een balie zat.
Daar heb ik het geld vervolgens opgehaald om daarna de ruimbagage weg te brengen en door de douane heen te gaan. Dit ging allemaal vrij vlot, waarna ik nog even tijd had om een warme maaltijd te eten. Het was ongeveer 18.00 uur dus een mooie tijd om te eten. Vlakbij de gate waar vandaan ik zou vertrekken zat een leuk restaurantje. Daar heb ik een heerlijk broodje hamburger met patat gegeten.
Ondertussen hoorde ik omroepen dat het vliegtuig een half uur vertraagd was. Dat is dan wel even spannend, want je moet de volgende ook weer halen. (en ik wist al dat ik op het vliegveld van Londen met de bus naar de andere Terminal moest en ook opnieuw door de douane..) Ik hoopte maar gewoon dat 2 uur en 10 minuten overstaptijd genoeg was.

Gelukkig heeft het vliegtuig wat sneller gevlogen, waardoor we weer bijna op de geplande aankomsttijd geland waren in Londen. Het was ook maar een klein uurtje vliegen.

Ik en m’n vriendin zaten niet naast elkaar op deze vlucht, maar er is altijd genoeg te zien om je heen.Zo zat er voor me een klein meisje van een jaar of 7 met haar moeder een potje uno te spelen. Ze bleken onderweg te zijn naar Zuid-Afrika, waar ze op bezoek gingen bij familie. Rechts naast me zat een man van begin tot eind te knikkebollen, het hoofd ging werkelijk waar alle kanten op. Aan de andere kant zat een wat oudere man, die niet zo goed snapte wat de stewardess bedoelde met dat de rugtas ónder de stoel moet in plaats van op schoot.. Ze heeft het hem ongeveer 8 keer uitgelegd, maar hij bleef maar zeggen: Oh no, it’s oké, it’s oké.

Waar dit vliegtuig nog redelijk gewoon was qua grootte, in mijn beleving, merkte ik tijdens het boarden van de volgende vlucht dat dit toestel een stuk groter was.
Op de stoel lag al een kussentje en een deken klaar, dus dat beloofde veel en ik had vooraf al voor mezelf bedacht dat ik tijdens deze vlucht mooi kon slapen… Vertrektijd was 21.55 en aankomsttijd 6.40 dus dat kon best. Nou, als ik in totaal een half uur geslapen heb, is dat aan de ruime kant. Ik heb alle mogelijke houdingen uitgeprobeerd om half zittend/liggend in de stoel te kunnen slapen.
Zelfs het afentoe schommelen van het vliegtuig tijdens turbulentie, was niet slaapverwekkend genoeg. Maar al met al was het een rustige vlucht, waar ik lekkere dingetjes te eten kreeg, waar ik lekker naar muziek kon luisteren en lekker kon hangen.

Eenmaal geland in Doha, Qatar, was dit weer een totaal andere wereld. Hier landde ik rond 7 uur ’s ochtends en toen was het al 35 graden. Ook het uiterlijk van het vliegveld was iets luxueuzer dan gemiddeld. Ik merkte inmiddels dat ik steeds meer begon op te vallen met mijn Hollandse uiterlijk tussen allerlei mensen uit het Midden Oosten.

Ik kon hier meteen doorlopen naar het volgende vliegtuig, dat was erg fijn. Ook weer eentje van fors formaat, wat toch wel indrukwekkend blijft. Toen het vliegtuig klaar was voor vertrek, was het voor een derde vol ongeveer, dus hier had ik lekker wat bewegingsruimte om afentoe even door het gangpad te lopen of meerdere stoelen in gebruik te nemen.
Tijdens deze vlucht lukte het iets beter om te slapen, al was het telkens maar kort. Deze vlucht duurde voor mijn gevoel ook erg lang, maar ik voelde me steeds meer ontspannen, omdat alles vrij soepel verlopen was. De ruimbagage werd in 1x doorgelabeld naar de eindbestemming dus daar had ik ook geen omkijken meer naar gelukkig.

Toen eindelijk de landing werd ingezet rond 13.30 ’s middags, ging ik snel nieuwsgierig bij het raampje zitten om te zien hoe Uganda er vanuit de lucht uit zag. Er was best wat bewolking maar tussendoor zag je heel veel groen, veel zandweggetjes en daaraan huizen van allerlei formaat. Soms een grotere plek waar ook een geasfalteerde weg doorheen te zien was.
Ook hier ging de landing weer prettig en kon ik het visum in mijn paspoort laten zetten. Vervolgens even het thuisfront laten weten dat ik veilig geland was en toen kwam de grote koffer al de band op rollen! Van alle kanten werden mijn vriendin en ik aangestaard en toen we even goed om ons heen keken, bleken we de enige blanke mensen die daar op het moment rondliepen..
Dit was een iets primitiever vliegveld, want de aankomsthal bleek buiten te zijn. Buiten zag ik al snel iemand staan met een papier met onze namen erop. Nou dat kon niet missen!
Toen bleek dat hij al heel lang stond te wachten, omdat hij dacht dat we met een ander vliegveld waren gekomen.. Maargoed, we waren er dus we konden gebracht worden naar de hoofdstad Kampala. Dit ligt op ongeveer een uur rijden vanaf het vliegveld Entebbe. Zonder verkeer meegerekend..

Wat een omschakeling, vergeleken met Nederlands verkeer. Je kijkt je ogen uit en dan nog zie je niet eens de helft van wat er allemaal op straat gebeurt. Onze chauffeur Charlie toetert zo’n beetje om de 10 seconden, gewoon even om andere weggebruikers te waarschuwen en spookrijden is ook heel normaal als je een paar slome auto’s wilt inhalen. Want de maximumsnelheid, was die nu 40, 50 of toch 60 km per uur..? In elk geval staat het nergens aangegeven met een bord.
Langs de weg hangen compleet geslachte dieren als ‘fresh meat’ te koop. Alles wat je langs de straat zou kunnen verkopen, is er te koop, waaronder vooral erg veel fruit en kleding. En toen het onderweg begon te regenen, werd het een behoorlijk vieze bende vanwege het vele zand.
Maar vanuit de auto was het prachtig om het drukke stadsleven op die manier te zien en genoot ik enorm van de behoorlijk lompe en uitdagende rijstijl. Maar wat wil je, als je hier na 2 weken autorijlessen je rijbewijs krijgt..

Ik kwam rond 18.00 uur aan bij het Doingoood vrijwilligershuis waar ik door 2 andere vrijwilligers hartelijk werden ontvangen. Na een rondleiding door het huis, gaf ik mijn koffers een plekje op de slaapkamer en daarna ging ik zelf eindelijk even languit liggen. De andere vrijwilligers gingen uit eten vanavond, maar wij bleven lekker thuis om onszelf op het gemak te installeren en op te frissen, waarna ik snel heerlijk hoop te gaan slapen.

Morgen komt de coördinator om allerlei handige plekjes in de stad te laten zien en hopelijk kan ik dan ook al een kijkje nemen op het project waar ik mee ga helpen komende weken.

Ik hou jullie op de hoogte en foto's zal ik binnenkort ook plaatsen!

Liefs Roeline

Eindelijk gaan we dan bijna!

Hoihoi allemaal,

Welkom op de plek waar ik binnenkort wat blogs hoop te plaatsen.
Komende dinsdag 24 oktober hoop ik naar Uganda te vertrekken samen met Henrike van Harten.
Daar gaan we in de hoofdstad Kampala 7 weken vrijwilligerswerk doen in een kinderrevalidatiecentrum.

Ik hoop jullie hier natuurlijk snel meer over te vertellen!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer ik een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie plaats? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

En laat gerust af en toe eens een berichtje achter onder de blogs :)

Leuk dat je met me meereist!

Liefs,
Roeline