Maandagochtend startte de nieuwe werkweek weer. De een na laatste al weer hier in Uganda. Het was nog rustig op het project en terwijl we over het terrein liepen, zagen we twee blanke mannen in een zeecontainer die omgebouwd is tot kantoor. Die ene hadden we al eens eerder gezien en nu hoorden we die twee Nederlands praten. Dat kunnen wij ook, dus we gingen ons even voorstellen en we vroegen wat hun werk hier precies was. Ze doen een project met het opstarten van bakkerijtjes. Door het hele land gaan ze op zoek naar geschikte mensen die zo’n bakkerij zouden willen beginnen. Ook trainen ze moeders van de kinderen die een tijd bij Katalemwa verblijven. Het project is een internationaal project ‘Bake for life’. Mensen kunnen door middel van een lening een bakkerij beginnen inclusief alle spullen die daarvoor nodig zijn en via de eerste inkomsten betalen ze dat dan weer terug. Leuk om te horen hoe actief ze daar mee bezig zijn. Ze reizen elke week weer door het hele land en hebben hier bij Katalemwa hun kantoortje en opslagruimte.

Ik liep na het gesprek richting ‘mijn plekje’ bij de wondzorg, waar Sylvia al met de eerste begonnen was. Er waren niet zoveel kinderen als anders, omdat er een paar naar het ziekenhuis waren vandaag. Dus toen we er allebei 4 verzorgd hadden, waren we al klaar. Het was toen ongeveer 11.30 dus nog veel te vroeg voor de lunch. Henrike was in het klaslokaal dus daar ging ik kijken. Er zat vandaag een groepje kinderen en ze waren druk bezig om oefeningen in hun schriftjes te maken. Henrike keek ze dan na, verbeterde het en maakte nieuwe oefeningen voor ze, allemaal op eigen niveau. Olivia die eigenlijk les moest geven, deed niet zoveel dus ik vroeg haar of ze lesgeven leuk vond. Ze knikte half en zei: Hm..

Niet echt overtuigend dus. Ze is natuurlijk social worker van beroep en geen juf. Al is dat wel haar functie, maar dat doet ze dus niet van harte en dat is duidelijk te merken. We kwamen net voor lunchtijd op het onderwerp van de verschillende talen en vijf minuten later stond ik op het bord Engels/Nederlandse woorden en zinnetjes te schrijven. Tegelijkertijd hoorden wij de versie in het Luganda, maar dat is echt zo anders.. Engels en Nederlands lijkt soms nog op elkaar. Maar als je in het Luganda vraagt hoe het met iemand gaat, zeg je: Olyotya?
Wat ik al zei.. Niet te doen! Nog zo’n ander woord, als je zegt: Slaaplekker -> Sula bulungi.
We sloten de ochtend leuk af door deze woordjes aan elkaar te leren, vooral de uitspraak was erg lachwekkend.

Na de lunch haalden we de badmintonspullen weer voor de dag en vandaag ook de nieuwe setjes. Dat werd erg gewaardeerd, want binnen no time was het een stuk drukker dan eerst en konden er veel meer kinderen mee doen. Dat was echt geweldig! Olivia die er normaal niet zo voor te porren is, was er ook bij en ook hadden we vandaag wat rugbyballen erbij die door iemand gegeven waren.

De middag vloog voorbij en het was echt genieten! Daar krijg je gewoon energie van als je de kinderen zo ziet spelen. En dan te bedenken dat ze allemaal handicaps hebben, vooral lichamelijk dus het is ook nog eens goed voor ze om actief te zijn. Veel personeelsleden vinden het ook helemaal geweldig dat we dit doen elke middag.
Aan het eind van de middag belde ik de vaste boda chauffeur, maar die was deze keer helemaal aan de andere kant van de stad dus vandaag plukten we er twee vanaf de straat. Zodra je aan de kant van de weg staat, wil iedereen je wel thuisbrengen dus keus genoeg. Als je dan soms een keer staat te wachten langs de weg is het weleens irritant dat echt elke boda bij je stopt en vraagt of hij je ergens kan brengen.

Maar we hadden twee geschikte chauffeurs en de prijs was goed voor ze. Maar dat het een vervelend ritje zou gaan worden.. daar kwam ik al snel achter.
We reden weg bij het project, een straat schuin naar beneden dus meteen de vaart er altijd in. Maar net voor we onderaan waren, bedacht een man in een stilstaande auto aan de zijkant, dat hij hoognodig zijn deur moest openen.. En dat deed hij zonder te kijken of het ook kon zonder iemand te verwonden. Hij gooide zijn deur open op het moment dat we langs de auto reden en we knalden er met bijna 50 km/h tegenaan, in het bijzonder mijn linkerknie.. Het was dramatisch, het voelde of m’n knie in duizend stukjes was gebroken. Er zat een gat in mijn broek en een klein wondje bovenop mijn knie. Maar de meeste pijn zat vanbinnen. Ik voelde meteen dat het niet goed was en hoorde overal om me heen: I’m sorry! en How are you?

Ik zei dat het wel ging en dat ik het thuis wel schoon zou maken. Mijn chauffeur voelde zich ontzettend schuldig, wat ik best zielig vond, want hij kon er niks aan doen. Dat heb ik hem ook gezegd, maar ik merkte aan hem dat hij flink baalde.
Onderweg naar huis heb ik mezelf nog ruim 20 minuten vermand en elk hobbeltje tien keer zo erg gevoeld. Eenmaal thuis kon ik eraan toegeven en ik verging van de pijn.. Gelukkig zijn een paar van de vrijwilligers verpleegkundige en hebben ze ook wat spulletjes mee om wondjes goed schoon te maken. Dat werd gedaan en meteen heb ik pijnstillers ingenomen.
Ik probeerde de rest van de avond er voorzichtig op te lopen (lees: waggelen) om het een beetje in beweging te houden en heb het goed gekoeld met natte washandjes uit de diepvries, maar ik voelde wel aan dat het niet goed zat vanbinnen..

Voor de nacht nog even een paar pijnstillers ingenomen en een dik kussen onder m’n knie gelegd, waarna ik redelijk heb kunnen slapen. Wel lichter en onrustiger dan anders, maar dat was te verwachten.

De volgende ochtend heb ik met Frank, de coördinator, overlegd en hij heeft vervolgens een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Rond 9.45 kon ik daar terecht dus werd ik iets eerder door hem opgehaald met de auto. Het ziekenhuis is een privé kliniek en echt heel goed qua zorg dus dat was heel fijn. Eerst kon ik bij een soort huisarts terecht waaraan ik mijn verhaal vertelde en die mijn knie onderzocht. Daarna verwees hij mij door om scans te maken van de knie, dus moest ik op die afdeling weer even wachten. Gelukkig duurde dat maar tien minuutjes. Eerst moest ik de ruimte in waar de röntgenfoto’s gemaakt werden, dus ik vroeg of dat wel goed was. Toen keek de dokter nog een keer op het papiertje wat ik mee had gekregen en toen zag tie dat ik een scan moest hebben. Dus weer wachten en daarna kon ik binnen komen in een ander kamertje. Met een scan bedoel ik dat ze soort echo’s maken van je knie. Met dat apparaatje kan je pezen en spieren zien en met röntgenfoto’s kan je alleen botten zien en dat was niet nodig.

Dus ik mijn broek weer uitgetrokken en het grappige is dat al die verschillende dokters dan netjes omdraaien, ik denk uit respect ofzo. Een grote klodder gel op m’n knie en toen ging tie op onderzoek uit. Na een kleine tien minuutjes de knieën vergeleken te hebben, maakte hij wat echo’s en daarna een verslagje. Dat moest ik weer meenemen naar de arts waar ik hiervoor was geweest en die zou het dan met mij bespreken.
Ik zag al staan dat er iets niet goed was en de arts legde uit dat twee pezen ingescheurd waren. Gelukkig niet helemaal over midden, maar dit gaat wel ongeveer 3 maanden duren voor het weer helemaal genezen is. En dat geneest het beste met veel rust. Dat was even slikken en dat zal vandaag even moeten landen hoe ik dat de komende tijd hier, maar ook in Nederland ga aanpakken.

Ik heb in het ziekenhuis nog een brace gekregen voor de stevigheid en ik moet zeggen dat dat wel heel erg goed helpt. Gisteren en vanmorgen voelde m’n knie heel wankel aan, alsof ik er met elke stap doorheen kon zakken. Nu kan ik er bij de kleine afstandjes die ik er in het huis mee loop, nog iets op leunen. Verder probeer ik te wennen aan het idee dat ik alles moet vragen als ik drinken wil of iets anders nodig heb.. Dat is nog wel lastig, maar de mede vrijwilligers zijn heel lief en behulpzaam. Ze vinden het allemaal natuurlijk heel vervelend en helpen me graag. Alleen vind ik het zelf heel vervelend om voor elk dingetje iemand te vragen.. Maar geen zorgen, ik word super geholpen!

Voor nu dus rust en even goed nadenken wat ik nu ga doen met het project..

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs Roeline