Maandagochtend ging de wekker iets later dan normaal.. gelukkig! Want het was een intensief weekend. Vandaag gingen we nog niet naar het project, maar hadden we een ontmoeting gepland met Famke, een Nederlandse vrouw. Zij woont en werkt in Kampala op een dovenschool en had ons uitgenodigd om eens te komen kijken. Dat hadden we vandaag gepland, zodat we ’s middags nog wat vrije tijd zouden hebben waarna we weer helemaal uitgerust zouden zijn.

Rond 10.00 kwamen we aan op de dovenschool, waar we bij de poort al werden opgewacht. We werden voorgesteld aan de directrice en na een kort praatje werden we verder rondgeleid. Er zijn twee dovenscholen in Kampala en op deze school zitten ruim 200 kinderen. Beginnend vanaf de peuterspeelzaal tot aan het eind van de basisschool. Alle kinderen wonen ook bij de school, wat overigens in Kampala heel normaal is, ook op reguliere scholen. Maar zeker voor dove kinderen die uit dorpjes komen die ver weg liggen, is het een praktische en goedkope oplossing.
Ouders komen zelden langs en de kinderen hebben 3 keer per jaar een aantal weken vakantie en dan gaan ze naar hun ouders toe. Over ongeveer twee weken hebben ze vakantie en dan beginnen ze pas 1 februari weer dus dat is bijna twee maanden. Deze vakantie is vergelijkbaar met onze zomervakantie. Deze week hebben ze veel toetsen om dit semester af te ronden en ook vandaag waren verschillende klassen toetsen aan het maken.

Om 10.30 was het pauze en kwamen alle kinderen naar de kantine voor een mok pap en een stuk brood. Dit kregen ze pas tegen 11.00 dus voordat de pauze een keer voorbij is, zijn we bijna een uur verder. Verschillende kinderen komen nieuwsgierig naar ons toe en maken het gebaar voor: How are you? Als je dan hetzelfde gebaar terugdoet, betekent dat: Het gaat goed.
Na de pauze ging Famke een les Engels geven aan P2, dat is de tweede groep van de basisschool. Maar daar zitten allerlei leeftijden in en ook allerlei verschillende niveaus. Want wanneer je op school komt, begin je in P1 en elk jaar ga je er eentje verder tot P7.. Of je nu wel of niet het niveau aan kan. En bij dove kinderen is het Engels gemiddeld slechter, dus ze hebben ook echt wel les nodig. Nu zijn er op deze school een aantal docenten die hun vak niet zo serieus nemen en dat heeft te maken met het schoolsysteem hier in Uganda.

Wanneer je de middelbare school hebt afgemaakt en je hebt genoeg punten voor bepaalde vakken, heb je een kleine kans dat de overheid je vervolgstudie betaalt. Je mag dan drie studies als voorkeur aangeven, maar daar wordt meestal niet naar gekeken. Het kan dus zijn dat je een studie moet gaan doen die je eigenlijk helemaal niet wil doen. Vandaar dat het soms gebeurt dat mensen die daarna een baan vinden, helemaal niet gemotiveerd aan het werk gaan. Daarnaast heb je voor de opleiding tot leraar maar heel weinig punten nodig, dus die studie wordt over het algemeen sneller gekozen, zodat je toch een studie hebt gedaan.

Op basisscholen zijn de klassen ook meestal erg groot, we hoorden over klassen van 130 leerlingen.. Dan kan je ook niet iedereen individueel helpen. Als je niet mee kan komen met het niveau, heb je gewoon pech.
Famke herhaalde eerst met de kinderen de woorden en bijbehorende gebaren van de week ervoor. Daarna schreef ze een aantal nieuwe woorden op het bord, liet de gebaren zien en de kinderen moesten het dan nadoen en later via de laptop liet ze er ook een plaatje bij zien. Na de les moesten ze de woorden opschrijven in hun schriftje en een tekening erbij maken.

Famke vertelde ons intussen nog het een en ander, waarna de eerste kinderen vol trots hun schriftje lieten zien. De meesten hadden de woorden goed begrepen. Er was nog wat tijd over dus mochten de kinderen nog tekenen.
Om 13.00 was het lunchtijd en ’s middags is er geen les. Dus al met al krijgen de kinderen niet erg intensief les..
We namen afscheid na nog over het land en de cultuur gepraat te hebben. Via de supermarkt en de bank gingen we weer naar huis toe. Het was halverwege de middag en ik wilde een eitje bakken, omdat ik nog niet had geluncht. Maar hoe kon het ook anders.. deze keer deed het gas het niet ;)
Gelukkig kon dat probleem diezelfde middag nog opgelost worden, zodat we wel het avondeten weer konden koken.

Dinsdagmorgen gingen we (eindelijk) weer naar het project! Voor mijn gevoel was dat al weer zo lang geleden en ik miste de kinderen. ’s Ochtends ging ik met Naomi weer de wondzorg doen. Dat is altijd heel leuk, want dan verzorgen we de kinderen dus één voor één en heb ik veel meer persoonlijk contact met ze. En Naomi is ook gewoon heel erg lief voor de kinderen, dat is geweldig om te zien. Ze zingt voor ze als ze bang zijn en geeft ze snoepjes als ze erg moeten huilen.
De ochtend vloog voorbij en om 13.00 waren we klaar met het verzorgen van 14 kinderen.

Sam, over wie ik al weleens eerder heb geschreven, gaat erg hard vooruit. Het enige nadeel is dat hij niet gewend is om goed te eten en te drinken, plus dat zijn moeder niet goed begrijpt wat haar kind nodig heeft om aan te sterken. Tijdens de wondzorg geven we Sam dan ook telkens kleine beetjes water, want je ziet aan hem dat hij veel vochttekort heeft. Zijn mondje is inmiddels helemaal genezen en een paar vingers zijn nog open aan de topjes, maar ook zijn er een aantal al dicht. Hij laat regelmatig van zich horen als hij pijn heeft en dat zien we als positief, want nu heeft hij in ieder geval de kracht om te huilen!

Na de lunch haalden we de tennisrackets weer tevoorschijn, want een paar kinderen stonden al ongeduldig te wachten totdat wij de lunch op hadden..
Een paar van de oudere jongens deden vanmiddag ook mee en het is toch wel heel handig als we wat meer rackets hebben. Nu hebben we er drie, maar soms spelen we wel met z’n tienen. We gaan deze week wat nieuwe rackets en shuttles halen, zodat we de kinderen nog actiever kunnen laten zijn en misschien ook wat moeders mee kunnen laten spelen.

En op de vraag of het hier warm is ’s nachts.. Het is hier zo’n 18-20 graden elke nacht dus nouja.. als ik soms op mijn weer app zie dat het bij jullie behoorlijk fris en regenachtig is.. Dan klaag ik maar niet over de te warme nachten ;)

In de stad zijn ze net als in Nederland al druk bezig met het ophangen van de kerstversieringen. Overal verschijnen kerstbomen en worden kerstslingers en kerstballen opgehangen. Het is een gekke, maar leuke gewaarwording dat je dat om je heen ziet, terwijl je in je hemdje loopt en met temperaturen van ruim 30 graden.
Mij hoor je niet klagen, maar ik geniet juist enorm van alles wat ik meemaak!! Of het nu mooie dingen zijn of dingen waar je verdrietig van wordt, of soms ook boos en gefrustreerd.. Het klinkt waarschijnlijk cliché, maar het is echt zo.. Alle ervaringen die ik hier op doe, neem ik mee voor de rest van mijn leven en de weken hier zijn echt intensief, verre van 'vakantie'.. Je maakt soms voor je gevoel teveel mee in korte tijd om het allemaal te verwerken, maar het is het zeker waard en ik weet nu al dat ik aan deze periode heel vaak ga terug denken. We hebben het er hier soms al over dat we al over de helft zitten en over een paar weken al weer thuis zijn.. Maar dan denk ik: Neee, nu nog zoveel mogelijk genieten van de tijd hier! Ik heb ook ontzettend veel zin om mijn leven in Nederland weer op te pakken, maar zolang ik hier in Uganda ben, geniet ik van elke dag!

Tot snel weer!

Liefs Roeline