Woensdagochtend werden we thuis rond 8.30 opgehaald door een chauffeur van Katalemwa. Het busje zat vol met 8 kinderen en hun vader, moeder of verzorger en ook Bridget was mee. We gingen vandaag mee naar het ziekenhuis CoRSU wat net buiten de stad ligt. Het was een mooie rit ernaar toe met prachtige uitzichten. En het was heel leuk om eens vanuit een auto het verkeer te bekijken.

Rond half tien waren we bij het ziekenhuis. CoRSU is een ziekenhuis voor kinderen met een handicap. Vandaag hadden 8 kinderen die in Katalemwa verblijven een controle afspraak. Eerst moesten ze allemaal geregistreerd worden bij de receptie, daarna bij de juiste verpleegafdeling. Bridget regelde dat allemaal met de afsprakenkaartjes van de kinderen. Intussen zaten wij met de anderen op de bankjes in de wachtkamer te wachten. Rond half elf werd van de meeste kinderen een röntgenfoto gemaakt en toen was het wachten op de arts. Die zou om elf uur beschikbaar zijn voor ‘ons’, maar dat werd tien voor twaalf. Het was dus veel wachten op een bankje. Terwijl ik zo zat te wachten en wat om me heen keek, kwam er een onbekende moeder naar me toe en dropte haar slapende baby van een paar maanden oud op m’n schoot. Of dat oké was. Ze moest met haar andere kind naar een afspraak toe en of ik het zolang vast wilde houden. Ja hoor, prima! Zolang ze slaapt… ;)
Bridget kwam naast me zitten en we kletsten wat over van alles.

Dit ziekenhuis is opgericht door een stichting en wordt nog steeds gefinancierd vanuit donaties. Er zijn ook staatsziekenhuizen, maar daar is de kwaliteit over het algemeen een stuk slechter. Het personeel van die ziekenhuizen is regelmatig aan het staken vanwege de zeer lage lonen.
Bridget werkt als vrijwilliger bij Katalemwa, maar zou natuurlijk liever een betaalde baan hebben. Ze zou graag in dit ziekenhuis willen werken, in ieder geval niet in een ziekenhuis van de staat. Alleen is het heel lastig om aan zo’n baan te komen. Hier werkt het voornamelijk via connecties die je hebt. Bijvoorbeeld dat je via een familielid die in het bestuur zit, aanbevolen wordt.

Na een kwartiertje werd het kleine propje op mijn schoot wakker en keek ze ineens in de ogen van een blanke.. Gelukkig vond ze dat niet erg en ging ze zelfs een beetje lachen afentoe. Er zijn een aantal kleine kinderen op ons project die ons als blanke mensen echt eng vinden. Met name door de vreemde taal die we uitkramen als we Nederlands praten. Gelukkig kwam de moeder er na een halfuurtje weer aan en kort daarna konden we ook naar de arts toe met z’n allen. Henrike en ik mochten in de behandelkamer plaatsnemen en om en om kwamen de kinderen binnen met hun röntgenfoto die dan door de arts werd bekeken. Hij beoordeelt dan of het kind nog therapie nodig heeft of hij plant een vervolgoperatie in. De meeste kinderen die vandaag mee waren, hoefden niet meer behandeld te worden bij Katalemwa en kunnen dus weer naar huis toe.

Als laatste was Youssef aan de beurt. Hij is 8 jaar en heeft zijn arm gebroken gehad bij zijn elleboog, met uitstekende botten als gevolg. Gelukkig is dit al geopereerd inclusief hechtingen. Maar hij was gisteravond door zijn moeder bij Katalemwa gebracht en ze zou hem vanavond weer komen ophalen. Ze moest namelijk werken..
Youssef zat afentoe zachtjes te huilen in zichzelf, hij miste zijn moeder en vond het allemaal erg spannend. De hechtingen konden er vandaag uitgehaald worden en dan zou het nog één week in het gips moeten, waarna hij fysiotherapie kan starten.

De hechtingen werden er door de verpleegkundige netjes uitgehaald, maar alle spanning kwam er toen ineens uit en hij begon ontzettend hard te krijsen. En dat, terwijl het amper pijn deed, maar hij was gewoon zo bang voor alles wat er gebeurde. Het valt me op dat de kinderen hier alles maar moeten ondergaan en dat hen niks wordt uitgelegd van wat er komen gaat.
Nadat de hechtingen eruit waren, moest een andere verpleegkundige het gips er weer om doen. Alleen was het toen net lunchpauze dus zaten we in de behandelkamer te wachten tot hun lunchpauze over was.. Ik vroeg Bridget of ze werken volgens afspraken, want voor de afdeling waar operaties worden uitgevoerd zat ook een hele groep mensen te wachten. Bridget wist me ook niet te vertellen waarom niet iedereen een vaste tijd krijgt, waarop ze moeten komen. Ik denk dat het hier in de praktijk niet werkt. Personeel deelt hun eigen tijd in en patiënten wachten (soms uren) tot ze aan de beurt zijn.

Youssef zat stilletjes tussen ons in op het bankje te wachten en toen de verpleegkundige kwam, moest hij op de behandeltafel gaan zitten. Ze ging alle spullen klaarleggen en terwijl dat ze dat deed, begon Youssef heel zijn maaginhoud uit te spugen op de grond… Niet een heel erg lekker gezicht, maar zo sneu voor dat arme jochie. Er werd een schoonmaker geroepen en alles gaat natuurlijk op rustig tempo dus dan ben je zo weer een halfuur verder, voordat ze kon gaan gipsen.
Nadat dit eindelijk ook klaar was, waren alle kinderen door de arts gezien en zaten de anderen ook al rondom de auto buiten te wachten. Wij liepen met Bridget nog mee langs drie verpleegafdelingen waar kinderen lagen die er vanuit Katalemwa zijn. Één van de kinderen kon weer mee terug, de andere twee moesten nog verder opknappen en hadden nog teveel medische zorg nodig.

Ik moet zeggen dat het me niet tegenviel hoe het ziekenhuis eruit ziet. Los van het feit dat er totaal geen privacy is voor de patiënten, ziet alles er wel schoon en verzorgd uit.
Rond drie uur reden we weer terug en werden we netjes afgezet bij ons huis, natuurlijk ontzettend blij dat we vandaag mee mochten naar het ziekenhuis!

’s Avonds zijn we met een aantal vrijwilligers uit eten geweest, deze keer naar een Grieks restaurant. En weer was er een dag omgevlogen..

Donderdagochtend ben ik stilletjes m’n bed uit gegaan, want Henrike was gisteravond niet fit en was vroeg naar bed gegaan. Helaas werd ze wel wakker, maar was het verstandiger als ze vandaag een dagje thuis bleef.

Ik ben alleen gegaan naar het project en iedereen vroeg: Where is your friend? Ik heb zo’n 50 keer uitgelegd dat ze ziek thuis was en een dagje rust nam vandaag. De betrokkenheid is hier erg groot en ze denken met je mee wat de oorzaak zou kunnen zijn of wat voor medicijnen ze misschien nodig zou hebben.. Heel lief!

Vandaag heb ik samen met Bridget de wondzorg gedaan. Terwijl ik met het laatste jongetje bezig was, begon hij zachtjes te snikken en vertrok zijn gezicht soms van de pijn. Hij had wat wonden op zijn been en twee daarvan hadden onderhuids veel vocht en etter. Dat moest ik er voorzichtig uit persen, zodat het niet zou gaan ontsteken, maar dat deed natuurlijk ontzettend veel pijn. Dus ik zei tegen hem dat hij best mocht huilen, dat ik dat wel begreep. Maar Bridget riep vanaf de andere behandeltafel dat hij moest stoppen met huilen. Hij had nog wel de vorige keer beloofd dat hij dat niet meer zou doen.. Ik vertelde haar dat ik hem momenteel pijn aan het doen was en dat hij daarom van mij best mocht huilen. Ik vond het anders zo sneu voor hem.. Waar ze enerzijds heel betrokken kunnen zijn, zijn ze anderzijds soms ook zo hard voor elkaar.

Na de wondzorg was de voorraad watten op dus daarna heb ik weer watjes zitten rollen tot de lunch. Vanmiddag regende het weer erg lang, waardoor buiten spelen met de kinderen geen optie was. Ik heb meegekeken bij het gipsen van de beentjes van een baby. Hij heeft klompvoetjes en ze brengen dan voor een week gips aan, waarin de voetjes in de natuurlijke stand staan met hopelijk goed resultaat.
Daarna was het al weer half vier en vond ik het wel genoeg geweest voor vandaag. Ik heb m’n privé chauffeur weer opgebeld en gelukkig deed z’n boda het nog steeds, zodat hij me thuis kon brengen ;)

Vanavond ga ik m’n koffertje inpakken, want morgen ga ik op safari!!! Daar heb ik echt ontzettend veel zin in! Het land bekijken, van de natuur genieten en hopelijk de big five spotten! We worden morgenvroeg om 8.00 opgehaald en zondagavond zal ik jullie via een nieuw blog op de hoogte brengen van het safari avontuur!

Fijn weekend alvast!

Liefs Roeline