roelinepeters.reismee.nl

Regenseizoen deel II - 13 en 14 november

Maandag begon ik de dag op het project met het vouwen van gaasjes. Deze waren op dus moesten eerst gemaakt worden, voordat we met de wondzorg konden beginnen. Tussendoor heb ik met Olive overlegd over wanneer ze precies op outreach gaan. Nu blijkt dat ze deze week gaan van woensdag tot vrijdag. Alleen worden wij vrijdagochtend vroeg in de ochtend opgehaald voor een safari trip. Maar waarschijnlijk gaan ze volgende week ook weer op outreach dus hopelijk kunnen we dan mee.

Vandaag waren er niet zoveel kinderen voor de wondzorg, omdat er een paar in het ziekenhuis verblijven. We waren dus rond 12.30 klaar met alles en toen heb ik bij Henrike nog even meegeholpen in het Early Learning Centre. Spelenderwijs probeer je de ernstig gehandicapte kinderen dan wat te leren, maar vooral positieve aandacht te geven. Therapieën brengen vaak een negatieve sfeer onder de kinderen, omdat het pijnlijk voor ze is. Dus een half uur met blokken spelen of tekeningen in schriftjes maken, vinden ze al zo leuk! Je ziet ze dan genieten en laten trots zien als ze voor de 15e keer de toren opnieuw hebben gebouwd.

Na de lunch pakten we weer de tennisspullen en kwamen er al verschillende kinderen met hun rolstoeltje aangereden. Somaya, een jonge meid van 18 jaar wilde ook mee doen en ik hielp haar naar de speeltuin toe. Zij heeft cerebrale parese, een hersenziekte wat zich uit in het moeite hebben met bewegingen maken/spasticiteit en verlamming van spiergroepen Ze heeft eerder in haar leven op haar achtste via een malaria infectie deze ziekte eraan overgehouden. Vorige week sprak ik met de fysiotherapeut tijdens de therapie over de achtergrond van Somaya. Hij vertelde dat ze een kindje heeft gekregen toen ze 16 jaar was, doordat ze verkracht is. Na de geboorte heeft ze het ter adoptie afgestaan, want zij kon er niet voor zorgen. Als je dan zo’n verhaal hoort en je ziet haar zitten in haar rolstoel.. Zo’n klein persoontje is het nog maar en zo weerloos. Je kan er met je gedachten gewoon niet bij als je nadenkt over wat zij allemaal al heeft mee moeten maken. Ze geniet ontzettend van het spelen met de andere kinderen en wanneer ze me ziet lopen, roept ze al van afstand: Caroliekeee (zo noemt ze mij). Ik heb echt respect voor zo’n meid die zich er met ontzettend veel positieve energie overal doorheen slaat.

’s Avonds tijdens het avondeten bedenken we met z’n allen dat het wel heel erg leuk zou zijn als we hier ook lootjes trekken. Je gelooft het vast niet, maar Sinterklaas komt ook in Uganda! En nog tegelijkertijd als in Nederland ook ;) Je blijft je verbazen over die man.. Één van de meiden heeft een pak kruidnotenmix meegenomen vanuit Nederland. Alleen doet onze oven het niet, maar we hebben al bedacht dat kruidnotendeeg ook heeeeel erg lekker is :)

Na het avondeten kreeg ik last van buikpijn, wat gedurende de avond weer wegzakte. Na een goede nacht slaap werd ik wakker met hoofdpijn en opnieuw die nare buikpijn wakker. Henrike had precies hetzelfde, maar we gingen het gewoon proberen vandaag in de hoop dat het weg zou trekken. Maar op het project zagen verschillende werknemers al meteen aan ons dat we ons niet topfit voelden. We hadden koud zweet op onze armen en rug en elke stap die we zetten, kostte ons moeite. Ze waren bezorgd over ons en vroegen wat we allemaal gegeten hadden gisteren. We konden niks bedenken, waar we misschien voedselvergiftiging van hadden opgelopen.

Aangezien nog niemand van de verpleegsters tijd had voor de wondzorg, ben ik Henrike weer een tijdje gaan helpen in het Early Learning Centre en rond 10.00 kwamen Frank en Joris, de twee coördinatoren van ons. Joris woont pas een paar weken in Uganda en had ons project nog niet eerder gezien. Ik heb ze een rondleiding gegeven, waarna we een tussenevaluatie hadden over hoe het tot nu toe gaat. Los van het feit dat we ons vandaag niet oké voelden, gaat het verder heel goed. Er zijn wat dingen waar we ons soms over kunnen frustreren, maar je kan maar beter accepteren dat sommige dingen hier anders gaan.

Zo liepen we bijvoorbeeld tijdens de rondleiding langs het klaslokaaltje waar de lerares achter haar bureau zat op de laptop. Dus we vroegen haar om wat te vertellen over het schooltje en hoeveel kinderen er gemiddeld komen. Haar antwoord was dat er normaal gesproken zo’n 20-30 kinderen komen per dag, maar vandaag had ze ze weggestuurd, omdat ze nog druk was met andere dingen. Ze zou ze wel roepen als ze tijd had. Nou, ik moest mijn lachen inhouden.. maar eenmaal buiten heb ik maar even de juiste feiten verteld. Sinds dat wij hier zijn, heb ik nog nooit meer dan 8 kinderen in het lokaal gezien en dat was dan op de momenten dat Henrike les gaf. Dat hele lesgeven loopt hier voor geen meter, terwijl de mogelijkheden er wel zijn. Maar de kinderen die hier voor revalidatie zijn en die normaal gewoon naar school gaan, hebben ’s ochtends eerst wondzorg en therapie. Het is niet zo dat ze even uit de klas geroepen worden op vaste tijdstippen, zodat ze gewoon les kunnen krijgen. Nee, tussen 9.00 en 10.00 komen ze allemaal naar het medisch centrum toe en wachten buiten op de bankjes of binnen op de grond. In de praktijk komt het er eigenlijk nooit van dat er serieus les wordt gegeven en dat is jammer, want zo krijgen de kinderen een achterstand op de rest van hun leeftijdsgenoten.

Na het gesprek hielp ik kort nog even mee met de wondzorg, maar dat was al een eind klaar. Aangezien we ons nog steeds niet oké voelden en het bij Henrike alleen maar erger werd, hebben we nog een halfuurtje met wat kinderen gebadmintond en zijn we om 13.00 naar huis gegaan.

Althans.. dat was de bedoeling..

We waren nog geen vijf minuten onderweg of de lucht veranderde van strakblauw naar donkergrijs. Het begon opeens ontzettend hard te regenen, dus mijn chauffeur stopte meteen langs de kant van de weg en we schuilden onder een afdak van een kledingwinkeltje. Je kon niet eens de overkant van de straat zien, zo hard hoosde het. Henrike reed een stuk achter mij en was ergens anders gaan schuilen. Op een gegeven moment kwam er ook veel wind bij, waardoor we alsnog nat werden. Gelukkig mochten we binnen in het magazijntje schuilen. Daar zat ik dan.. op een gammel krukje, niet wetend hoelang dit zou gaan duren.

Het duurde anderhalf uur…..
Toen was de lucht opeens weer bijna helemaal blauw met hier en daar een wolkje. Henrike haar chauffeur was tussendoor, toen het even iets zachter regende al weer vertrokken en was inmiddels doorweekt thuis. Wij wilden ook weer vertrekken, startte de motor niet.. Aan de overkant zat een auto en boda garage, daar heb ik ook weer een half uur op een krukje gezeten. Uiteindelijk deed de boda het weer, het probleem was dat er water in de tank was gelopen tijdens de regenbui, waardoor het storing gaf met starten. Ik ben toen boodschappen gaan doen, want dat zouden wij eigenlijk doen vandaag, maar Henrike lag inmiddels op bed. Ik had geen lunch gegeten, alleen veel water gedronken, waardoor ik me stukken beter voelde in de middag.

Om 16.30 was ik toen eindelijk thuis ;) wat een dag! Ik moet zeggen dat de boda chauffeur echt goed voor me gezorgd heeft en goed op me lette. Ik bel hem elke middag vanaf het project als we opgehaald willen worden, het is ook echt een betrouwbare chauffeur met geen rare bijbedoelingen wat anderen soms kunnen hebben. Dat zorgde ervoor dat ik zoiets had van.. Ik zie wel hoe de middag loopt en ik heb geen haast en ik kom vanzelf thuis. Onderweg zie ik verschillende ontwortelde bomen en een elektriciteitskabel die op z’n kant ligt.

Thuis lag Henrike dus op bed en Sanne, een andere vrijwilligster zat ziek op de bank. Ze had een aantal keren overgegeven en ook last van haar buik. We hebben geen idee wat het geweest is, maar het moet haast iets zijn wat we gezamenlijk op hebben.
Bij thuiskomst van andere vrijwilligers bleek, dat een aantal geen drupje regen gehad hebben. Het weer is hier zo plaatselijk en verandert binnen vijf minuten in een totaal ander weertype.

Ik ben nasi gaan koken en Hilde maakte satésaus van de pindakaas. Een spiegeleitje erbij en komkommerschijfjes en zie daar.. zelfs de ziekenboeg schoof aan en heel de pan ging leeg :)
Voor herhaling vatbaar!
Na het eten rende de volgende wel naar het toilet, want ook die kreeg last van buikkrampen.

Morgen gaan we met Bridget, een verpleegster van Katalemwa, en een paar kinderen naar het ziekenhuis in de stad voor controle. Ik ben erg benieuwd hoe het er daar aan toe gaat!

Het is weer een lang verhaal geworden, maar zoals je misschien leest, is het nooit saai hier!
Tijdens het schrijven van dit blog valt ook opeens de stroom weer voor de zoveelste keer uit. Gisteravond duurde dat uren, nu gelukkig maar een paar minuten. Maar dan zit je van het ene op het andere moment in het pikkedonker en halen we de kaarsen weer tevoorschijn.

Tot de volgende keer!

Liefs Roeline

Reacties

Reacties

Marjanneke

Wat maak je toch een hoop bijzondere dingen mee! Wat een leuk idee om sinterklaas te vieren! Zo haal je een stukje Nederland maar Afrika toe! Beterschap nog, hopelijk gaan de klachten snel over! Zijn er al dingen die je mist van thuis? Ik kijk weer uit maar je volgende verhaal!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood