Donderdagochtend kwam ik op het project en ontmoette ik Naomi. Zij is een vrouw van 53 jaar en ook verpleegster. Vaak gaat zij mee met de kinderen die een afspraak hebben in het ziekenhuis en af en toe doet ze ook de wondzorg. Vandaag wilde ik weer de wondzorg doen, omdat dat me toch meer aanspreekt en ik graag wil weten hoe het gaat met alle wonden. Dat betekende dat ik dat met Naomi ging doen vandaag. Ik merkte al snel dat ook zij erg begaan is met de kinderen. Ook werkt zij weer op een andere manier dan de andere verpleegsters. Zo gebruikt zij bijvoorbeeld tijdens het schoonmaken van de wonden geen ‘gewone’ latex handschoenen, maar speciale steriel verpakte handschoenen. Dat had ik nog niemand zien doen, ik wist nieteens dat ze die hadden ;)
Ik zei tegen Naomi dat we allebei wel een behandeltafel konden gebruiken, zodat we tegelijkertijd allebei een kind konden verzorgen. Op die manier deed ik dat ook met Bridget en Sylvia samen. Dat was echter niet haar manier van werken, want de ene tafel werd vaak gebruikt als een soort bureau en er ligt altijd van alles op. Zij wilde liever dat we om en om een kind zouden helpen en dat de ander dan assisteert. Leek mij prima en na een tijdje bleek dit ook heel fijn te werken. Via haar kwam ik namelijk veel meer in contact met de kinderen en de moeders. Als ik dan de wond schoonmaakte, kon zij voor mij vragen vertalen naar het Luganda en zo kwam ik weer veel nieuwe dingen te weten. Ook over haar persoonlijke leven was Naomi heel open. Ze vertelde over haar vier volwassen kinderen, over hun studies en dat ze al één kleinkind had. Ze vertelde dat ze nu twee jaar bij Katalemwa werkt en voor die tijd heeft ze als leidinggevende in een ziekenhuis gewerkt op een afdeling voor HIV/aids patiënten. Ze heeft hier ook veel voorlichting en trainingen gegeven aan personeel. Maar het bleef in haar gedachten opkomen dat ze, voordat ze met pensioen zou gaan, nog heel graag met gehandicapte kinderen wilde werken. Ze heeft toen een scholing gedaan en kon daarna bij Katalemwa terecht. Ik vroeg me al een tijdje af wat Katalemwa eigenlijk betekent, dus ik vroeg dat aan haar en het betekent dat alles mogelijk is, dat je je door niets hoeft tegen te laten houden, is de boodschap daarachter. Dus als je een handicap hebt, betekent dat niet het einde van de wereld.

Naomi vroeg me of ik al wat woorden in Luganda kon, wat bij mij is blijven steken op twee woorden ;) Nou, daar zou snel verandering in komen, dacht ze. Ze zou me wel wat dingen leren.
Als ik wat nodig had, moest ik haar vragen ‘Mpa..’ wat betekent: ‘Geef me..’ en als dank zei ik dan: Webale. De kinderen die we intussen verzorgden, moesten erg om me lachen. Toen we dit zo een tijdje deden, leerde ik haar wat Nederlandse woorden. Ze vond alleen de G-klank heel moeilijk om uit te spreken. En ze vond dat ik erg vanuit mijn keel praatte wanneer ik Nederlands praatte. Het Luganda is ook niet te vergelijken met een voor ons herkenbare taal. Totaal andere klanken en ik herken geen één woord.

De ochtend vloog voorbij en om 13.15 hadden we alle dertien kinderen geholpen die voor vandaag op de lijst stonden. Sam, over wie ik al een aantal keren heb geschreven, boekt vooruitgang! Hij eet en drinkt goed en je ziet aan hem dat hij aansterkt. Echter zijn vingers zijn er wel erg slecht aan toe.. Hij wordt eerst nog een korte tijd hier verzorgd, zodat de wonden wat kunnen helen en daarna wordt hij dan doorverwezen naar een specialist. Naomi vertelde me dat ze in al die jaren dat ze in het vak zit, nog nooit zoiets had gezien. Ze vond het heftig om te zien dat Sam, hoogstwaarschijnlijk door een psychische stoornis, de behoefte heeft om zijn vingers op te eten.

Tijdens de lunchpauze begon het een halfuur keihard te regenen, waarna de speeltuin dus nat was en we daar niet met de kinderen konden badmintonnen. Dus spanden we na het eten het net tussen de slaapzalen op het binnenplein. De speeltuin ligt achter de gebouwen dus dan hebben we meestal geen bekijks, maar nu stonden er verschillende moeders in de deuropening te kijken en wanneer er moeders langs liepen, raapten ze soms even de shuttle op. Na een klein halfuurtje stond ik zelfs met een moeder te badmintonnen, een moeder die normaal vrij verlegen en terughoudend is, deed nu mee! Dat gaf mij zo’n goed gevoel, dat we stukje bij beetje het vertrouwen winnen van de moeders en dat zij nu hopelijk ook het inzicht krijgen dat het goed is om met je kind te spelen.

Aan het eind van de middag ruimden we de spullen weer op en was het weer tijd om te gaan. Na een rustig avondje thuis op de bank, wilde ik net mijn tanden gaan poetsen om 22.00 en toen was het een zwembad in de badkamer. Één van de leidingen die in de wastafel uitkomt, was door slijtage kapot gegaan en spoot nu een harde straal water op de vloer. We hebben snel de bewaker erbij gehaald en die heeft voor ons de hoofdkraan afgesloten. Toen kwam er nog een heel klein stroompje uit dus hebben we hem in een knik vastgebonden en er een grote wasmand onder gezet in de hoop dat deze constructie de nacht zou overleven. Voor de zekerheid hadden we een dammetje van handdoeken gebouwd richting het afvoerputje in de vloer, zodat het bij een overstroming niet meteen de huiskamer in zou stromen.

De volgende ochtend was de wasmand precies vol en dan zie je dat het water niet heel erg helder is.. Denk je schoon te worden van het water, maar in werkelijkheid is het gewoon lichtbruin van kleur.. Maar even niet over nadenken :)

Vanochtend werkte ik opnieuw samen met Naomi, maar voordat we begonnen met de wondzorg, vond ze het eerst nodig dat we de alles even met een doek moesten schoonmaken. Een beetje alle stof wegvegen. Dus ik kreeg een doek (lees: een klein roze meidenbroekje wat versleten was) en na de schoonmaak liepen we weer de slaapzalen af om alle kinderen te roepen. Ze houdt er ook nog een bepaalde volgorde op na, wat trouwens heel goed is. Ze helpt altijd eerst de ‘schone’ wonden en pas op het eind de geïnfecteerde wonden. Zo is de kans op besmetting minder groot.

Ik deed m’n schortje weer om en stond klaar om de eerste te helpen. Toen was het al 10.45 maar ik ben al aardig gewend aan het langzame tempo. Als ze dan alles klaar heeft staan, blijkt er weer wat te missen, vandaag was dat jodium, handschoenen en verband. Dan moet ze dus vervolgens weer op zoek naar de vrouw die de sleutel heeft van de voorraad opslagplek en duurt dat allemaal weer erg lang natuurlijk. Intussen keek ik even of er genoeg was tot en met het weekend, want in het weekend is die vrouw er niet (dus ook de sleutel niet) en grijpen ze dus soms mis als ze op vrijdag niet opletten. Dus namen we wat extra dingen mee, zodat ze tot na het weekend genoeg zouden hebben. Dat vooruitdenken zit er niet zo in in deze cultuur, wat soms frustrerend kan zijn, want het zou soms zoveel effectiever kunnen..

Rond de middag vonden we het voor deze week genoeg en waren we rond 13.00 weer thuis. Het was vanochtend stralend weer, de lucht was bijna strakblauw. Nadat we buiten in de tuin geluncht hadden, kwamen er steeds meer donkere wolken en begon het een uur lang hard te regenen. Intussen was binnen de stroom uitgevallen dus was het aardig donker opeens. Maar die ging vanzelf weer aan na een tijdje, dus dat loste zich vanzelf op.

Toen het droog werd, ging ik boodschappen doen, maar volgens mij ligt tijdens de regen het hele verkeer plat en kwam dat weer op gang op het moment dat ik naar de stad reed. Een andere vrijwilliger kwam vanuit haar project naar de supermarkt toe. Het was ontzettend druk en al het verkeer gaat kriskras door elkaar heen. Op bepaalde stukken gingen hele groepen boda’s met z’n allen spookrijden en moesten tegemoetkomende auto’s even aan de kant.. Echt, een complete chaos wat niet te beschrijven is. Tijdens deze rit zag ik ook een boda met een doodskist erop. Een prachtig glimmende en versierde kist.. Het was een apart gezicht om dat te zien op een ‘schakelbrommer’ achterop.

Bepakt en beladen met boodschappentassen (want morgen gaan we BBQ’en, jaaaah dat gaat nu in Nederland niet lukken.. ) gingen we terug naar huis en waren de anderen ook weer terug. Afgelopen nacht is er weer een nieuwe vrijwilliger gekomen, de enige jongen in huis, met tien meiden op het moment.

We bestelden pizza’s en die zouden er binnen een uur moeten zijn. Na dat uur en nog een uur later kwamen ze er dan eindelijk aan, bleek er één te weinig te zijn.. De bezorger vond het maar vreemd dat wij die laatste ook nog hebben wilden en toen we betaalden voor de pizza’s die we gekregen hadden, zei hij ook heel onschuldig: maar nu heb je toch minder betaald dus dan krijg je die laatste niet. Hij stond daar zo zielig en deed alsof hij ons niet begreep.. Uiteindelijk hebben we het restaurant gebeld en ze zouden de laatste pizza laten bezorgen, maar om 23.00 ’s avonds was er nog steeds geen pizza.. Gelukkig had Hilde, die een paar dagen geleden is gekomen, heerlijke repen chocola meegenomen en dat maakte heel veel goed :) Wat dan wel weer jammer was, was dat aan beide kanten van het huis het water er weer eens uit lag. Gelukkig zijn we erg creatief met z'n allen en redden we ons met de jerrycans die er staan voor nood.

Fijn weekend!

Liefs Roeline