Dinsdagochtend werd ik wakker van de wekker en ik merkte dat het nog vrij donker was. Meestal schijnt er al een zonnetje door de gordijnen heen, maar nu regende het dus pijpenstelen. Van de anderen in huis hoorde ik dat het de hele nacht al regende en dat was ook te zien buiten in de tuin. Het zag er ook niet uit alsof het snel droog zou worden. We hebben met z’n allen in huis rustig ontbeten en om 9.00 was het nog steeds aan het regenen. Een paar vrijwilligers gingen het proberen om door de regen naar hun project te gaan. Hun projecten zitten erg dichtbij, maar die van ons zit op 10 km afstand. Op onze route zijn ook een paar wegen die niet geasfalteerd zijn, dus na een nacht stromende regen wordt dat één grote modderpoel.

Om half tien heb ik naar Katalemwa gebeld dat het voor ons helaas onmogelijk was om te komen. De directrice zei dat het heel begrijpelijk was en dat er meerdere mensen niet konden komen.
Rond 12.00 werd het droog en ben ik met Henrike meteen boodschappen gaan doen. Het was nogal een uitdaging om de plassen te ontwijken met de boda. Het verkeer kwam ook weer op gang en ik zag dat auto’s gewoon door de gaten rijden, ook al kan je niet zien hoe diep het gat is.. (wat soms behoorlijk diep is) De gootjes langs de weg stroomden vol, terwijl dat normaal droog staat en vol gegooid is met afval.

Om 14.00 brak het zonnetje voorzichtig door, maar voor hier was het nog fris. Ik merkte dat ik het echt heel frustrerend vond dat ik vandaag vanwege de regen niet kon gaan. Dat regen een beperkende factor kan zijn, is niet leuk. Ik heb al bedacht dat als het nog een keer zo regent, dat ik niet nog een keer thuis blijf, maar een droge broek meeneem naar het project en dat ik wel gewoon zie hoe het loopt. Ik zie het maar als uitdaging :) Aangezien november de regenmaand is…
Er is vanmorgen ook een nieuwe vrijwilliger gekomen, verrassend dat het een vrouw van 60 jaar is. Inmiddels is het al erg druk in huis, we zijn nu met 10 vrijwilligers een paar dagen lang.

Omdat we vanavond soep met stokbrood zouden gaan eten en ik me ’s middags erg verveelde, ben ik kruidenboter gaan maken. (wat nog een succes was ook) Dat hadden ze namelijk niet in de winkel.
Aan het eind van de middag kwam iedereen weer thuis en werden verhalen uitgewisseld over elkaars dag.

Woensdagochtend was het gelukkig droog buiten! Op het project kwam ik Olive tegen, zij is orthopedisch therapeut en doet oefeningen met de kinderen. Met haar had ik nog niet samengewerkt dus vroeg ik of ik mee mocht kijken met wat zij doet. Ze leerde me de basis dingen van het stretchen en soepel maken van de spieren. Een aantal keren per jaar gaan ze op outreach, dus dan gaan ze de stad uit en in de dorpen op zoek naar kinderen die eventueel behandeld kunnen worden. Soms kan dat ter plekke, soms worden ze dan uitgenodigd om naar Katalemwa te komen. Ze leerde me de basis handelingen van de therapie, zodat als ik binnenkort mee ga op outreach, dat ik ook mee kan helpen. Sommige verpleegsters vroegen aan me of ik de wondzorg niet meer leuk vond.. ;) Dat vind ik nog steeds heel erg leuk en wil ik ook zeker blijven doen. Maar misschien is er bij de therapie ook wel hulp nodig en ik vind het in ieder geval interessant om te zien wat er nog meer allemaal gebeurt op het project. Het is niet mijn bedoeling om 7 weken lang de wondzorg te doen en dat ik verder geen idee heb hoe het reilen en zeilen is.

Aan het eind van de ochtend en na de lunch ook nog even, heb ik met Tony meegekeken. Hij is fysiotherapeut en doet ook veel oefeningen met de kinderen. Zijn fysioruimte is tegelijkertijd ook de wachtruimte dus het is er best chaotisch en over privacy maar niet te spreken. Één meisje zit aan tafel met haar aangedane arm blokjes in een doos te doen, zij moest haar grijpbeweging oefenen. Een ander meisje ligt op een brancard met haar ene voet vastgebonden met een elastiek en daarmee moet ze dan een rek en strek oefening doen. Intussen hielp Tony een jongen met een waterhoofd. Hij zag eruit alsof hij 3 à 4 jaar oud was, dus ik vroeg hoe oud hij precies was.. bleek hij 20 jaar te zijn! Hij was door zijn moeder ernstig verwaarloosd als klein kind en heeft toen ook nooit therapie gehad, waardoor hij op dit moment ook ontzettend stijve ledematen heeft. De oefeningen doen hem dan ook verschrikkelijk pijn. Ik kon echt haast niet geloven dat zo’n klein lichaampje met ook zo’n kinderlijk hoofd, dat dat een jongen van 20 jaar was. Met Tony had ik het nog even over cultuurverschillen. Hij vroeg mij namelijk of ik al kinderen had en was erg verbaasd dat ik dat nog niet had om mijn leeftijd. Hij vond dat het goed was als meiden van 17/18 jaar hun eerste kind krijgen. Ik legde hem uit dat ik dat niet perse nodig vond, want als ik dat had gehad, kon ik bijvoorbeeld dit vrijwilligerswerk nu niet doen en zou ik op jonge leeftijd al gebonden zijn. Daar zat ook wel wat in vond hij, maar toch is het hier vaak lastig te begrijpen dat je nog geen kinderen hebt.
Het was zo weer tijd om te gaan, want de middag duurt altijd kort, omdat je pas om 14.00 klaar bent met de lunch. Thuis was het erg hectisch, omdat er wat mensen van stichting Doingoood op bezoek in Kampala zijn deze week en ook naar het vrijwilligershuis kwamen kijken. Het is woensdagavond dus hadden we met alle vrijwilligers weer afgesproken om uit eten te gaan. Dit keer gingen we in een Italiaans restaurant eten. We gingen in een Mzungu stoet met z’n twaalven op de boda richting het restaurant en uiteraard moest mijn boda weer tanken.. Op de één of andere manier is het altijd de mijne die te weinig brandstof heeft. Ze tanken hier voor een bepaald bedrag, in dit geval 4000 shilling. Dat toetsen ze dan in op een apparaat en voor dat geld wordt de tank dan gevuld.
Het eten was erg lekker, ik heb niet bepaald Italiaans eten op, omdat de dag erna lasagne op het menu staat en op vrijdag is het pizza avond. Dus ik heb een lekkere biefstuk op met groente en patat. Een keer wat anders dan rijst of pasta :)

Rond 22.00 hadden we een aantal taxi’s besteld en werden we weer veilig thuisgebracht. Hier rijdt zo’n beetje iedere auto met groot licht aan zodra het donker is. Lijkt mij persoonlijk niet heel fijn rijden in de stad, maar aan de andere kant kan je dan wel zien waar de gaten in de weg zitten.
Eenmaal thuis bleek dat er 1 wc verstopt zat, dus moesten we met z’n tienen 1 wc gebruiken. Zo is het altijd wel wat hier en is het altijd weer een uitdaging om te zorgen dat alles werkt.

Vanwege de regendag en het uit eten duurde het even voordat ik weer tijd had om een blog te schrijven..

Tot snel weer!

Liefs Roeline