Maandag.. dat betekent dat de wekker weer om 7.30 gaat. Helaas dacht de haan van de buren dat ik er om 5.00 al uit moest, want toen begon hij een half uur non-stop te kraaien. Niet echt nodig, vond ik zelf.

Toen ik rond kwart voor negen weer door alle chaos op de weg heen veilig op het project was aangekomen, was het daar nog vrij rustig. Toen ik binnen keek bij het medisch centrum, zag ik Sylvia. Zij is ook een verpleegster en met haar had ik vorige week woensdag samen de wondzorg gedaan. Ze vertelde dat ze dit vandaag ook zou doen, ik bood haar aan om mee te helpen en dat vond ze erg fijn. Maar de katoenen watjes waren op, evenals de gazen. Dus we konden niet aan de wondzorg beginnen. Verschillende kinderen zaten al wel voor het gebouw te wachten met hun moeders/verzorgers. Maar zoals Sylvia zegt, ze zijn het wel gewend om te wachten en ze hebben geen keus. Ik stelde voor om mee te helpen om de watten te maken en riep ook Henrike erbij, zodat ook zij mee kon helpen. Tenslotte komen de kinderen pas na de wondzorg naar het schooltje, dus daar was het ook nog uitgestorven. Samen hebben we anderhalf uur lang bolletjes katoen zitten maken. Je kan het vergelijken met een plukje katoen pakken van de grote rol en dat draaien alsof je een gehaktballetje draait. Heel simpel werk natuurlijk en intussen maakte Sylvia de gazen en konden we gezellig een tijd praten.
Ze vertelde trots dat ze een dochtertje van 4 jaar heeft en samen met haar in de stad woont. Ze gaat sinds dit schooljaar voor het eerst naar school, eerder ging ze altijd mee naar Katalemwa. Haar vriend heeft haar verlaten toen ze zwanger raakte. Hier komt het heel veel voor, zowel onder mannen als vrouwen, om niet bij elkaar te blijven.
Sylvia studeert op donderdag en vrijdag, dit is een verdiepende studie binnen de verpleegkunde. Ze werkt fulltime als verpleegkundige bij Katalemwa dus dat betekent dat ze elk weekend ook werken moet. Ik vroeg haar of ze dan geen enkele dag vrij heeft, maar dat kan hier niet als je werkt en daarnaast studeert. De studie duurt 2 jaar en ze is er afgelopen augustus mee begonnen. Ook hebben de personeelsleden nooit vakantie. De kinderen op school wel, maar bijvoorbeeld Sylvia heeft nog geen 1 weekje vrij in het hele jaar. Weer zo’n moment dat je denkt.. Oja, we mogen dus niet klagen met al onze vakanties en vrije dagen. Ook bleek dat wanneer ze aangenomen werd voor de functie als verpleegkundige, dat dan het salaris wordt afgesproken en dat dat altijd hetzelfde blijft. In haar geval omgerekend €75 per maand.
Ze is opgegroeid op het platteland in de buurt van Kampala. Haar ouders zijn allebei al overleden op vrij jonge leeftijd. Beide ouders hadden diabetes en haar moeder heeft 2 keer een beroerte gehad, wat ze de tweede keer niet heeft overleefd. Ze was toen 45 jaar. Haar vader is drie jaar geleden overleden. Diabetes is hier een veel voorkomende ziekte, maar Sylvia wist zelf niet goed waardoor dat kwam.

Tijdens de ochtend werd de lucht van bijna strakblauw naar donkergrijze wolken en begon het te onweren en even later keihard te regenen. Rond 11.00 konden we eindelijk beginnen met de wondzorg. Eerst wilde Sylvia mij laten zien hoe ze ging katheteriseren bij Matthew, een jongetje van 5 jaar die een open ruggetje heeft gehad. Hij had dat heel laag in zijn rug, waardoor de kans op kunnen lopen groter was en hij liep inderdaad ook helemaal goed, alleen is hij nog steeds niet zindelijk. Zijn moeder stond met haar baby van 3 maanden toe te kijken, maar het was de bedoeling dat zij de handeling zou gaan leren, zodat ze het thuis zelf kan doen. Ze legde de baby op de behandelbank waar het meteen hard begon te huilen. Toen bleek dat ze liever rechtop gehouden werd in plaats van liggen, bood ik aan dat ik haar wel vast kon houden ondertussen. Gelukkig werd ze toen meteen stil ;)
Sylvia stond klaar met de katheter in haar handen, nadat ze samen met de moeder alles goed schoon had gemaakt. Toen Matthew het slangetje zag, begon hij -ik overdrijf niet- KEIHARD te krijsen. Ze had hem toen nog niet eens aangeraakt. Hij begon te spartelen en hield zijn hand ervoor, zodat het onmogelijk was om de katheter in te brengen. Hij werd even streng toegesproken door zijn moeder en door Sylvia, waarna hij even stil lag. Maar zodra ze de katheter er weer in probeerde te brengen, draaide hij meteen zijn lichaam weer om en trappelde hij met zijn benen. Het was te pijnlijk..

Sylvia zou ervoor zorgen dat ze soort gel had waarmee het soepeler zou gaan en dan konden ze het vanmiddag nog een keer proberen. Intussen had ik een slapende baby in mijn armen..
Hierna gingen we dan eindelijk aan de wondzorg beginnen en nadat we allebei drie kinderen hadden geholpen, ging de bel. Tijd om te lunchen. Omdat alles buiten zeiknat was geworden van de regen, zaten we nu binnen met de lunch. Na het eten ging ik nog even meehelpen met de wondzorg. Daarna was Matthew weer aan de beurt, al had hij daar weinig trek in. We kregen ook nog hulp van twee mannen die werken als fysiotherapeut en orthopedisch therapeut. Ik kreeg de taak om de armen van Matthew vast te houden, maar ondanks dat we hem met z’n vieren vasthielden, kreeg hij het voor elkaar om te blijven spartelen en krijsen.. Het was niet te doen om hem te helpen op deze manier. De enige optie is om Olive, ook een therapeut, naar deze situatie te laten kijken. Zij heeft afgelopen weekend een training gevolgd in Tanzania en heeft misschien een idee hoe Matthew geholpen zou kunnen worden.

Rond 15.00 hadden we alles opgeruimd en heb ik nog even met de kinderen gespeeld. Ze waren aan het tennissen en je kan merken dat sommige kinderen echt beter worden en meer kracht krijgen in hun armen. Alleen was het inmiddels weer zo warm buiten, dat het energielevel gauw daalde.

Als avondeten aten we vanavond gekookte aardappels, rode bieten en een gehaktbal :) Hollandser kan niet. En om op jullie vragen te antwoorden, wij gebruiken DEET aan de lopende band, maar de muggen lijken daar wel resistent voor geworden. En van een paar boda chauffeurs hebben we het telefoonnummer, zodat we een halfuurtje voordat we willen gaan even kunnen bellen. Die chauffeurs zijn betrouwbaar en hebben we via de directrice van Katalemwa doorgekregen. Ik las ook dat jullie al de ruiten moeten krabben. Hier heb ik totaal niet in de gaten dat het al november is, ik heb bijvoorbeeld ook nog nooit mijn neus verbrand in november ;)

Hopelijk kunnen jullie nu wel de foto’s zien!

Tot snel maar weer!

Liefs Roeline