En het wekkertje ging weer vroeg hoor.. Maar ik slaap telkens goed ’s nachts, dus ik heb er geen problemen mee om er op tijd uit te gaan. Rond kwart voor negen kwam ik weer bij Katalemwa aan en liep ik meteen door naar het medisch centrum. Ik zag Bridget al snel en ze vertelde dat we vandaag weer wondzorg zouden gaan doen. Dat gebeurt overigens elke dag, maar niet elke dag komen alle kinderen die wonden hebben. Sommigen komen om de dag, sommigen nog minder vaak. Alleen zie je dan wel dat deze wonden niet goed schoon gehouden worden en het vaak langer duurt voordat ze genezen zijn.

Ik merkte aan de sfeer onder het personeel dat het anders was vandaag. Dus ik vroeg een verpleger, Bati, wat er aan de hand was. Iedereen leek een beetje zenuwachtig, hij noemde het ‘confused’. Nu bleek er vandaag een vergadering te zijn, waar eigenlijk iedereen van het personeel heen moest en ook je eigen ervaringen moest delen, kunnen aantonen dat je nuttig werk doet zegmaar. Ze moeten dat ook bijhouden met het maken van foto’s tijdens de behandelingen, dat kinderen voortgang boeken.
Natuurlijk vond het personeel het niet zo nodig om naar die vergadering te gaan en vonden ze het prima om gewoon hun gangetje te gaan net als anders. Ook Bati vond het niet nodig, maar ik zei hem dat het goed is om afentoe van gedachten te wisselen en ervaringen te delen. Daar groei je uiteindelijk ook van. Toen kwam de directrice er al aanlopen en riep iedereen mee. Bridget en ik bleven achter, zodat er toch nog iemand was voor de medische zorg. Eerst kwamen er een heel aantal moeders/verzorgers met hun kind om een doorverwijzing te krijgen naar het ziekenhuis of voor bijvoorbeeld fysiotherapie. Bridget moest hiervoor allerlei papieren invullen, waar ik dan gewoon naast ‘moest’ gaan zitten en wachten tot we de wondzorg zouden gaan doen. Dit duurde zeker wel een uur. Ik moet er nog wel aan wennen dat je dus gewoon een hele tijd stil kan zitten en niks doen, niet perse omdat ik er nieuw ben, maar dat doet iedereen. Structuur zit er totaal niet in en mensen wachten en wachten maar en niemand weet hoelang of waar ze aan toe zijn. Als ik dan denk aan de structuren die ik op mijn werk heb, alle lijstjes en schema’s.. Hier hangt geen één lijstje..

Toen we eindelijk konden beginnen aan de ‘dressing’ en nee dat is niet wat wij door de salade doen, maar zo noem je de wondzorg, vroeg Bridget aan mij of ik ook wat wonden wilde verzorgen. Gisteren had ik goed meegekeken en ik zag het zitten om het te gaan doen en wilde ook heel graag wat doen, me nuttig voelen! In de ruimte waar de wondzorg gedaan wordt, staan twee behandeltafels, dus we konden er nu 2 tegelijk behandelen. Ik kreeg de wat makkelijkere wonden en Bridget deed de ingewikkelde wonden. Het voelde zo goed om bezig te gaan met die kinderen en mijn handen uit de mouwen te steken. Dan krijg ik ook het gevoel van respect, omdat die kinderen – soms nog zo klein – toch zo moedig zijn en zich groot kunnen houden.

De wonden die het meest voorkomen zijn wonden na de operatie aan een openruggetje, beenfracturen (vaak door een ongeluk), waarbij nog pinnen in het been zitten en operaties aan handen of voeten, die eerst vergroeid waren. Ook had ik 1 jongetje die voor meer dan de helft verbrand is en nog een operatie aan zijn voet had gehad, waarbij ze huid vanaf de buik hebben getransplanteerd. Hij begon behoorlijk hard te huilen toen ik zijn wonden ging schoonmaken.. En dan deed ik het nog zo voorzichtig.. Maar de meeste wonden die ik vandaag heb gezien, zien er vrij goed uit. Dat wil zeggen, mooi doorbloed en maar weinig geïnfecteerde wonden.
Een jongetje van 2 jaar oud knabbelde de laatste maanden aan zijn eigen handen, de reden daarvan weet ik niet precies, maar van al zijn vingertjes was minstens 1 kootje afgekloven en aan het etteren en bloeden. Heel vies om te zien. Hij was ook ernstig gehandicapt en ondervoed, maar hij is gisteren pas voor het eerst op het project gekomen dus de achtergrond is nog wat onduidelijk.

Zo kom je van alles tegen, maar om 13.15 hadden we de hele wondzorg klaar met z’n tweeën! Lunchtijd :) Vandaag nog maar een keer de lokale lunch proberen, maar ik moet zeggen (ook al mag ik daar misschien niet over klagen) het eten is vrij eentonig en niet heel smaakvol.. Even aanzien nog hoelang ik het volhoud.

Na het eten zocht ik Bridget weer op, want we gingen verder met andere medische behandelingen. Ik mocht meekijken met het katheteriseren van een baby met spina bifida (open ruggetje). De moeder van het kind heeft in de afgelopen periode geleerd om het zelf goed en steriel te doen. Dit moest ze nu laten zien, wat ze echt heel goed deed, en dan krijgt ze spullen mee om het thuis te doen. Dan hoeft ze niet telkens terug te komen. Ze moet het elke 2 uur doen namelijk, maar het gebeurt ongeveer 5 keer per dag thuis. De kans is heel groot dat er anders infecties komen vanbinnen.
Na het katheteriseren ging ze de katheter afspoelen onder de kraan, blijkt dat ze deze een maand gebruikt.. (hoezo steriel..?)
Ze hebben nu eenmaal niet zoveel middelen om iedere keer nieuwe spullen te gebruiken.
Hierna zei Bridget dat ik eventueel wel met Henrike mee mocht helpen de rest van de middag, want ze ging nu alleen nog voorgeschreven medicatie uitdelen aan de resterende, wachtende moeders dus ik kon niet zoveel meer doen.

Toen ben ik nog een uurtje met Henrike en een groepje gehandicapte kinderen gaan spelen in de speeltuin en hebben we ook gebadmintond met de kinderen. Ze genieten enorm van het samen spelen, maar je moet wel echt continu met ze meespelen, want ze kunnen niet met elkaar spelen en hebben ook niet geleerd om hun fantasie te gebruiken. Alles wat je met ze doet, vinden ze dan ook geweldig!

Met een voldaan gevoel (en vieze, stinkende kleren) ging ik eind van de middag weer naar huis.

Ik vergeet vaak foto’s te maken als ik bezig ben, dus dat hoop ik binnenkort zeker te doen!

Tot snel weer!

Liefs Roeline