Om 7.15 gaat de wekker. Ik ben meteen klaarwakker en voor mijn doen heel snel mijn bed uit! Rond 8 uur loop ik de weg op en komen er al weer twee boda’s aanrijden. Ik vraag of ze onze vaste chauffeurs willen worden, dat is voor hun namelijk heel gunstig om vaste ritjes te hebben. En de ritjes naar Katalemwa is voor hun ook een mooi inkomen want we betalen 6000 shilling (€1,50) voor een enkele rit. Voor Ugandese begrippen levert dat een prima salaris op als je dat dagelijks twee keer kan doen. Het is al weer vreselijke druk in het verkeer en echt één chaos. Ik zou graag een stukje filmen, maar het is me sterk afgeraden, want ze grissen je telefoon ter plekke uit je handen. Maar het is telkens weer een belevenis. En je merkt ook dat je als blanke echt een ‘attractie’ bent hier. Van alle kanten wordt je aangesproken, ze maken een praatje of roepen naar je. Nu zit je hier niet elk moment van de dag op te wachten, maar je ervaart op deze manier wel de gastvrijheid van het volk richting de blanke mensen. Na een klein halfuurtje zijn we weer veilig aangekomen op het project. Bij de poort moet je elke dag weer in een soort gastenboek schrijven dat je er bent, wie je bent en wat je komt doen. En op de minuut af het tijdstip van aankomst en verwachtte vertrektijd.

Ik merk meteen dat het veel rustiger is dan vrijdag. Toen was het zo druk ivm de komst van de arts, nu heerst er een ontspannen sfeer. Een paar kindjes wenken al of komen naar je toe rennen en geven je een aai of knuffel en je krijgt meteen weer hun grootste glimlach.
Ik loop richting het medisch centrum, waar ik de manager van de werkplaats tegenkom. Ze vraagt of het goed is dat ze een rondje met ons over het terrein loopt en wat dingen vertelt. Dat is natuurlijk altijd goed en verder zie ik nog weinig personeel.

Als we terug zijn van het rondje, zie ik Olivia, die ons vrijdag ook veel heeft verteld. Ze vraagt of ik in het medisch centrum met de verpleegsters wil meehelpen. Henrike gaat met Olivia mee om mee te helpen met lesgeven.
Ik ontmoet Bridget, zij is 23 jaar en een verpleegster hier voor 7 maanden nu. Ze doet dit vrijwillig, want het lukt haar niet om een baan te vinden in een fatsoenlijk functionerend ziekenhuis. Ze leeft met haar opa in de stad, die ze dan ook kan verzorgen. Ze legt me wat dingen uit in de behandelkamer en onder andere staat er een apparaat, waarin ze alle bekkens en scharen stopt, zodat deze steriel gemaakt kunnen worden. Dat gaat met water en een hele hoge druk. Alleen werkt dit ding op elektriciteit en laat deze nu net uitgevallen zijn.. Dus dat wordt voorlopig nog geen wondzorg, want er zijn geen steriele middelen. Dan gaan we de medicijnen controleren die nog op voorraad zijn, er staat werkelijk van alles, het is net een mini apotheek. De medicijnen die aangevuld moeten worden, halen we in een grote voorraadruimte. Ook halen we daar spullen zoals gazen, handschoenen en katoenrollen. Terug in de behandelkamer maken van een grote katoenrol kleine ronde watten voor het schoonmaken van wonden. Dat hebben we samen wel een uur zitten doen en ondertussen was in de kamer naast ons de fysiotherapie aan de gang. Dat was luid en duidelijk te horen, want het leek net of er soms een kind fors mishandeld werd, want het gekrijs en gejammer ging door merg en been. Ik vroeg Bridget of dat normaal was en wat de fysiotherapeut dan precies doet. Ze zei vrij nonchalant dat het inderdaad normaal is, omdat het kind dan pijn heeft. Nu gaat het in deze cultuur allemaal wat hardhandiger dan dat wij gewend zijn. Kinderen met vergroeiingen móéten hun ledematen kunnen strekken, zodat ze misschien in de toekomst kunnen leren lopen, dus de fysiotherapeut helpt daar een handje aan mee. Ik heb mezelf maar gezegd dat ik eraan moet wennen dat het op deze manier gaat hier.

Na de katoenen bolletjes, vroeg Bridget of ik al moe was, nee natuurlijk niet! Dus pakte ze een enorme stapel gazen van ongeveer 20 bij 20 centimeter. Ze liet me zien hoe ik ze vouwen moest tot kleinere, bruikbare gaasjes en ook deze mochten in een grote doos. Dit heb ik ook wel een uur zitten doen en nu kan ze weer een week vooruit tijdens de wondzorg. En tenslotte deed de elektriciteit het nog steeds niet, dus maakten we ons op een andere manier nuttig. De opleiding verpleegkunde duurt hier trouwens 2,5 jaar en tijdens de stages mag je vrijwel niets doen, alleen observeren, omdat de cliënten in het ziekenhuis dat niet willen. Dus pas na je opleiding doe je ervaring op.
Hierna liet Bridget zien waar ze alles rapporteren van de kinderen, dat gebeurt nog handmatig in grote schriften. Ik heb in een nieuw schrift nog even de eerste pagina’s ingedeeld met een liniaal en pen, zodat het overzichtelijk is qua datum, naam, diagnose, soort medicatie enz.

Het was al tegen lunchtijd (13.30) toen bleek dat de elektriciteit het weer deed, maar lunchtijd is lunchtijd dus ook ik mocht weer een bordje maïspap met bruine bonen tot me nemen. Ik zal een foto in het blog zetten ook, dan zie je hoe smakelijk het eruit ziet.. Ik at het samen met Henrike de lunch lekker op het grasveld achter de slaapzalen op. Moeders zitten met hun kind ook verspreid over het gras en anderen in de eetzaal.
Vrijdag vonden mijn darmen het niet zo leuk dat ik dit als lunch had gegeten, dus ik ga het nog even een paar dagen proberen en anders ga ik zelf eten meenemen.

Na de lunch ging ik rond 14.15 weer naar Bridget toe, om alle spulletjes klaar te leggen. Intussen waren de instrumenten steriel, alhoewel dat hier ook natuurlijk een iets soepelere betekenis heeft dan bij ons. Toch moet ik zeggen dat ze zo steriel werkt als mogelijk. Het eerste kind zat al netjes op de behandeltafel te wachten en was zijn verband eraf aan het peuteren. Daaronder kwam een dik, geïnfecteerd onderbeen tevoorschijn. Toen Bridget alle wonden erop ging schoonmaken, zag ik aan het gezicht van de jongen dat het hem behoorlijk zeer deed, maar hij geeft geen kik en dat vind ik knap. Het zag er namelijk erg pijnlijk uit en ook dit onderdeel wordt hardhandig aangepakt. De wonden worden grondig schoongeveegd/geduwd. Toen ze even later met het tweede patiëntje bezig was, die ook nog eens ontzettend naar urine stonk, plus de enorme warmte op het heetst van de dag en de stevige aanpak van de wondzorg, kreeg ik het ook even moeilijk. Ik merkte dat ik licht in mijn hoofd werd door deze combinatie en zei dat ik even naar buiten een rondje ging lopen, want ik voelde me niet helemaal goed ;) Normaal kan ik heel wat hebben, maar alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik even frisse lucht nodig had.
Buiten heb ik even een hartig woordje in mezelf gesproken, dat ik me niet aan moet stellen en het gewoon aan moet kunnen. En dat is gelukt, de rest van de middag! Ik kon me beter concentreren op de manier hoe ze het deed, stelde vragen naar de achtergrond van de kinderen, wat voor diagnose ze hebben, en assisteerde Bridget met het aangeven of bijvullen van dingetjes

Rond 16.00 kwam Henrike vertellen dat haar programma klaar was voor vandaag en ik vond het prima dat we richting de uitgang gingen. Voor vandaag weer meer dan genoeg gezien en ik merk dat ik alles wil onthouden en in me op wil nemen, waardoor je hoofd wel echt vol raakt op een gegeven moment. We knuffelden nog wat kinderen onderweg naar de uitgang, sommigen liepen mee en wilden graag op de foto met ons.

Morgen weer een nieuwe dag en ik ga hoogstwaarschijnlijk weer meehelpen met Bridget en in de loop van de tijd, kan ik ook de kinderen verzorgen. Het enige lastige is dat de kinderen bijna allemaal van het platteland komen, waar ze geen Engels spreken. Dus met deze kinderen is het lastig communiceren. We zullen wel zien hoe het loopt!

Ik wil jullie trouwens bedanken voor alle lieve en betrokken reacties op de blogs! Dat doet me echt goed om dat de lezen dus ga vooral door :)

Liefs Roeline