Weekend in Kampala. Dat betekent: de stad leren kennen! Maar eerst uitslapen.. Om 10.15 werd ik wakker met het zonnetje op mijn gezicht. Het was heerlijk rustig in huis want de andere vrijwilligers waren vandaag een dagje mountainbiken in de jungle dus ik was vandaag alleen thuis met Henrike samen. Wij hopen overigens ook nog een keer te gaan mountainbiken.
Maar voor vandaag stond op de planning dat wij de weekendboodschappen zouden doen. Vanavond zou ik nasi koken en morgen eten we pasta.

Ik sloot de poort af, wat altijd een ingewikkeld klusje is vanaf de straatkant, want je moet via een klein gaatje van 10 bij 10 centimeter een groot hangslot weer goed zien op te hangen aan de binnenkant. Maar inmiddels word ik er steeds behendiger in. Wanneer we de straat op lopen, komt van 100 meter verderop, al weer een groepje boda’s aanrijden. Zodra ze ons zien lopen, komen ze meteen vanaf hun ‘stage’ op ons afrijden. We moeten naar het winkelcentrum, dus dat wordt weer onderhandelen over de prijs. Het komt nogal eens voor dat wij een ‘Mzungu’ prijs krijgen terwijl wij liever een Ugandese prijs krijgen. Gelukkig trappen wij daar niet in en weten we ongeveer wat een redelijke prijs is voor de afstand die we moeten afleggen. Voor 4000 shilling (ongeveer €1) kunnen we de chauffeurs overhalen om ons te brengen.
In het winkelcentrum zoeken we de supermarkt op en de guard die ons moet fouilleren vindt ons wel ‘leuk’. Hij vindt dat wij net een tweeling zijn en vraagt of we uit Canada komen. Nu is het zo dat ik vind dat iedereen hier hetzelfde lijkt en dat je iemand echt langer moet kennen, wil je ze kunnen onderscheiden van de rest. Misschien vinden hun dat dan van ons ;) Maar we mogen de winkel in en gaan op zoek naar de spullen die we nodig hebben. In elk gangpad zit minstens één medewerker op een krukje en kijkt voor zich uit. Waarschijnlijk ook een vorm van bewaking. Eenmaal bij de kassa komen de caissières maar net met hun hoofd boven de kassa uit, zo laag zitten ze op hun stoeltje. Na het afrekenen moet het bonnetje bij de uitgang nog gecheckt worden en krijgt deze een handtekening bij goedkeuring. We lopen nog wat rond door het winkelcentrum, waarna we de boda weer terug naar huis pakken.
Thuis bak ik een omeletje, want we stikken hier in de eieren :) Lekker in de tuin geluncht, daarna wissel ik tuin en binnen op de bank wat af, want ’s middags is het echt te warm om continu in de tuin te zitten. We hebben weinig wind in de stad, behalve op de hoger gelegen gebieden. En er is wel bewolking, maar de zon schijnt daar dwars doorheen.

Wanneer de andere vrijwilligers enthousiast en afgemat thuiskomen, ga ik het eten koken en verder doe ik ’s avonds niet zoveel meer.
Rond 16 uur viel het water ook nog uit, dus toen de anderen terugkwamen en snakten naar een douche, was dat even een tegenvaller. Gelukkig hebben we nog een grote tank met water voor nood, maar daar kan niet iedereen mee douchen. Rond 21.00 deden de kranen het weer en konden we weer douchen.
Heel normaal hier, maar ik moet zeggen dat het snel went. Het is ook ergens wel fijn om wat eenvoudiger te leven voor een tijdje. Natuurlijk is het super fijn om alles voor handen en binnen bereik te hebben. Maar zoals het hier is, het is overzichtelijk en telkens weer een verrassing als de stroom er opeens even mee ophoudt of zoals vanavond het water. Het komt altijd weer goed :)

Zondagochtend ben ik met twee anderen naar de St. Pauls Namirembe kathedraal bovenaan onze straat gegaan. Het is een prachtig gebouw wat we vanuit onze tuin kunnen zien liggen. De 2^e dienst zou om 10.30 beginnen en dat vonden we een mooie tijd om die dienst te bezoeken. We waren rond 10.00 bij het gebouw en liepen even een rondje, omdat het op één van de hoogste punten van de stad ligt en het dus een prachtig uitzicht geeft. De kerk heeft aan alle kanten deuren die openstonden en we hoorden dat de vorige dienst nog bezig was. We zijn toen alvast naar binnen gelopen, de kerk zat echt bomvol, maar ze schoven wat op, zodat wij er ook nog bij pasten.
Na een kwartiertje was de dienst voorbij en liepen we naar buiten en weer naar binnen voor de volgende en toen bleek dat de dienst van 10.30 in het Lugandees (lokale taal naast het Engels) was. En de dienst van 8.45 was wel in het Engels, waar we dan het laatste stukje van meebeleefd hebben. We zijn nog een kwartiertje gebleven en naar wat liederen geluisterd, maar het is niet te verstaan dus toen zijn we op ons gemak terug naar huis gelopen.
Het was een christelijk/evangelische kerk, maar het had qua uitstraling vanbinnen veel weg van een katholieke kerk. Ook was er een kinderkoortje en een jongerenkoor voor in de kerk, die de zang leidden. Hun kledij deed ook katholiek aan. Verder was de liturgie en de liederen wel meer zoals wij dat gewend zijn. De mensen zijn heel gastvrij en knopen snel een praatje aan. In Uganda is 80% christelijk, 10% moslim en 10% iets anders. Onderweg zie je ook ontzettend veel christelijke spreuken op auto’s of gebouwen en veel kerkjes.

Vandaag heb ik verder ook lekker rustig aan gedaan en genoten van het weekend. Vanavond hebben we het afscheidsmaal van één van de vrijwilligers gehad en na het eten uitgezwaaid. Nu zijn we een klein weekje met z’n vijven en daarna komen er voor een week vier meiden bij. Dat wordt dan lekker druk in huis, dus nu nog even genieten van de rust ;)

Morgen begint mijn eerste echte vrijwilligerswerkweek en ik ben super nieuwsgierig en heb ook een klein beetje gezonde spanning. Hoe ga ik het vinden? En wat zou ik morgen al kunnen doen? Ja, ik heb er zin in!

Tot snel!

Liefs Roeline