roelinepeters.reismee.nl

Toerist in Kampala - 7 en 8 december

Donderdagochtend konden we lekker rustig aan opstarten, want we zouden later op de ochtend met een andere vrijwilliger bij de moskee afspreken, om die dan te bezoeken. Maar uitslapen lukt hier nooit zo goed, want je zit met andere mensen in huis die geluid maken en hier zit je in je vaste ritme, waardoor je ook altijd op tijd wakker wordt.
Na het standaard ontbijtje yoghurt met banaan of appel en een bakkie thee, bestelde ik een Uber om naar de moskee te gaan.

Henrike ging mee met de Uber, want zo heel ver was het niet, maar we kwamen er al snel achter dat het weer eens heel druk was op de weg. Op een gegeven moment is Henrike gaan lopen, maar ik bleef zitten, want ik wilde de toren van de moskee ook nog beklimmen dus ik wilde mijn knie nog een beetje sparen. Gelukkig had ik een gezellige chauffeur, dat is altijd leuk en dan gaat de tijd wat sneller voor je idee. Henrike en Hilde zaten al te wachten bij de ingang, toen ik een kwartiertje later aan kwam. We kochten een toegangskaartje en werden daarna helemaal ingepakt in gewaden en hoofddoeken. Twee andere mensen wilden ook graag de moskee bezoeken en met z’n vijven gingen we met de gids mee. Voordat we de trappen omhoog mochten lopen, moesten we eerst onze schoenen uit doen, want vanaf daar was het heilig. We kwamen in de grote gebedsruimte, waar een beladen sfeer hing. Er was op dat moment bijna niemand, dus we mochten op ons gemak rondlopen en de gids vertelde over de geschiedenis van de moskee. Het is door Gadaffi gebouwd dus hij is hier in Uganda ook echt een ‘hero’ onder de moslims. In de moskee kunnen in totaal 35.000 mensen. Niet allemaal in de gebedsruimte, maar ook onder het gebouw, wat ook als parkeerplaats wordt gebruikt en voor de moskee waar nog een groot plein is. Een half uur voordat er gebeden moet worden, gaat een imaam dat via de luidsprekers omroepen en dan moeten in ieder geval alle mannen naar een moskee toe gaan om te bidden. De vrouwen mogen komen, maar dat is niet verplicht, omdat ze het druk kunnen hebben met werken of voor de kinderen zorgen. De vrouwen moeten in de moskee ook gescheiden zitten van de mannen, op een soort galerij.

Na de rondleiding in de moskee, gingen we de toren beklimmen. Het waren 270 treden naar boven, niet heel fijn voor mijn knie, maar ik was zo benieuwd naar het uitzicht over de hele stad, dat ik het toch heb geprobeerd. Ik kon het niet verdragen dat ik niet van het uitzicht zou kunnen genieten.. Dan maar pijn lijden daarna.. De treden waren niet hoog, dus dat ging ook nog aardig goed. Eenmaal bovenaan kon je rondlopen en van alle kanten de stad zien. Echt prachtig! De gids legde uit wat alle gebouwen waren. Elke religie heeft een eigen heuvel in de stad. Bovenop staat dan op elke heuvel een herkenbaar gebouw zoals een grote kerk of kathedraal. De lucht was onrustig met allerlei wolken en het zag er naar uit dat het ging regenen. Na een tijdje liepen we de trappen weer naar beneden en inderdaad eenmaal beneden begon het zachtjes te regenen, maar binnen een paar minuten regende het weer op z’n Ugandees.. We scholen in het tentje van de Tourist Information en toen was het weer wachten, wachten, wachten.. Het hele verkeer staat dan op pauze dus dan kan je ook niet een Uber bestellen. Na bijna een uur werd het iets droger en ging Henrike naar een markt toe voor souvenirtjes. Ik bestelde een Uber, wat deze keer wat langer duurde ivm het verkeer wat allemaal weer op gang kwam. Hilde nam alvast de boda ook naar de supermarkt, omdat we ook nog boodschappen moesten doen. Net daarna kwam mijn Uber eraan en heb ik ongeveer anderhalf uur gedaan over 5 km. Maar ik had geen keus, dan te blijven zitten, want ik kon niet gaan lopen of een boda nemen.. Dus ik heb lekker om me heen zitten kijken, genietend van alles wat er in het verkeer gebeurt. Rond 15.30 kwam ik aan bij het winkelcentrum waar we altijd de boodschappen doen. Ik had nog niks gegeten als lunch en ik wist dat Hilde en Sanne bij Java’s zaten met een bak koffie, dus ik ben naar hen toegelopen en daar geluncht. Hilde ging intussen de boodschappen halen en we reden daarna met z’n drieën met de Uber terug.

Henrike kwam vanaf de markt ook net daarna weer terug naar huis. Het was een gek dagje, omdat het dan door die regen weer totaal anders loopt dan je van te voren denkt. We kookten vandaag lekker Hollands, gekookte aardappels, kool met ei geroerbakt en een gehaktbal.
Althans.. ik gaf aanwijzingen en anderen roerden in de pan en sneden de groentes. Ik ben inmiddels elke dag te vinden in de keuken, ik vind het heerlijk om te koken voor zo'n groep mensen.. Er staat een mooi klein krukje in de keuken, waar ik lekker op kan zitten. Samen koken is altijd gezellig hier!

’s Avonds keken we weer met een aantal vrijwilligers een filmpje. Halverwege kwamen er wat zakken chips tevoorschijn en werd het doorgevertje op de bank.

Vrijdag wilde ik graag naar een Craft market om te kijken voor souvenirtjes. Henrike lag nog te slapen en terwijl alle andere vrijwilligers naar het project gingen, zat ik met Sanne te ontbijten. Zij wilde graag ook nog naar de markt, want het zag er naar uit dat ze vanavond vervroegd zou vertrekken naar Nederland ivm de slechte gezondheid van haar opa. Heel sneu, want zo kon de safaritrip die ze met haar moeder gepland had, niet doorgaan. We gingen samen naar de markt en kochten wat cadeautjes. Het zijn ongeveer 25 hutjes rondom een grasveldje, met in elk hutje allemaal dezelfde spulletjes. En ze willen dat je in elk winkeltje komt kijken.. Maar na ongeveer vijftien winkels hadden we het wel gezien en wilden we naar huis. De zon was inmiddels goed doorgebroken en zorgde ervoor dat we al weer liepen te zweten.

Aangezien ik gisteren mijn knie veel had belast, had ik er nu al weer snel pijn aan. Ik bestelde de Uber naar huis en Sanne ging met de boda nog even langs haar project om afscheid te nemen. Ze had inmiddels gehoord dat ze vanavond met de vlucht mee kon.
Tussen de middag was ik weer thuis en vonden we het een goed idee om vanmiddag nog even te gaan zwemmen vanwege het mooie weer. Sanne kwam wat later ook terug en wilde ook graag mee. Met z’n drietjes hadden we een gezellige middag bij het zwembad. Het was midden in de stad, bij een hotel en het hele hotel was al versierd met kerstmannen, kerstbomen en allerlei andere versieringen.

’s Avonds namen we afscheid van San en keken we met z’n drieën een filmpje. Vier andere vrijwilligers waren dit weekend op safari vertrokken, dezelfde als die wij een paar weken terug hadden gehad. Dus toen was het opeens heel rustig in huis. Nog een laatste weekend voor de boeg en daarna is het echt tijd om in te pakken.. Raar idee..

Liefs Roeline

Eindgesprek op z'n Ugandees - 6 december

Woensdagochtend kon ik halverwege de ochtend met Frank meerijden naar het project. Hij moest eerst nog langs twee andere projecten en zou me rond 11 uur ophalen. Dat werd natuurlijk 12 uur dus kon ik mooi in de ochtend wat dingen voor de eindevaluatie opschrijven en heb ik ook wat blogs geschreven.

Om 12.30 was ik bij Katalemwa, waar het verdacht stil was. De directrice en nog een aantal anderen zouden bij het eindgesprek zitten, dat was zo afgesproken. Maar nu bleek er vandaag een training te zijn voor al het personeel. Die training duurt 3 dagen en die was op dit moment aan de gang in het schooltje. Daar werd dus geen lesgegeven en veel kinderen en moeders hingen rond in de slaapzalen of op de binnenplaats.

We liepen langs het schooltje op om in de eetzaal te gaan zitten. De directrice zag ons lopen en kwam ons achterna. Oja, vandaag is de evaluatie toch? Hebben jullie daar nog mensen van ons voor nodig om erbij te zitten? Ze zei het op zo’n manier dat het dus totaal niet uitkwam en Frank zei ook dat we hun vooral niet wilden storen. Daarbij zei ik dat we eerst met ons drieën konden evalueren en als we wilden dat er iemand bij zou komen, dat we dat wel aan zouden geven dan. De directrice liep gehaast weer terug.

Henrike en ik vonden het oké dat er niemand bij zou zitten, want het ging vooral over hoe wij het ervaren hadden de afgelopen tijd. Op het project, de begeleiding vanuit Katalemwa, de begeleiding van Doingoood, de reis in het algemeen, de andere vrijwilligers in het huis, verbeterpunten.. Alles kwam ter sprake en als ik voor mezelf spreek dan heb ik echt een hele fijne tijd gehad.
In het begin wilde ik heel graag iets extra’s toevoegen of iets nieuws introduceren, zodat ik echt wat had betekend voor Katalemwa, maar na een aantal weken toen ik echt m’n draai had gevonden met name bij de wondzorg, vond ik dat niet zo belangrijk meer. Ik denk als je echt wat wil betekenen, dat je er dan langer moet zijn, want zodra je weg bent en er komen weer andere vrijwilligers, ben je toch niet meer in beeld. Soms zag ik schema’s hangen wat andere vrijwilligers dan hadden gemaakt. Heel erg goed hoor, maar hier werkt dat gewoon niet als het management er niet bovenop zit. Structuur is bij dit project ver te zoeken, maar ze doen wel ontzettend veel goede dingen. Ik heb zelf een ontzettend leerzame tijd gehad en de weken vlogen voorbij. Elke dag keek ik er weer naar uit om de kinderen te zien en na die weken wondzorg heb ik echt veel goede dingen gezien, de wonden werden goed verzorgd en bij de meesten zag je echt verbetering of bij sommigen ook totale genezing.

Ook het sporten en spelen met de kinderen was echt geweldig. Heel veel leuke herinneringen heb ik daar aan. Het was echt heel fijn om te zien hoe ze ervan genoten en hoe de groep steeds groter werd.

Het klopt wel dat je vrijwilligerswerk voornamelijk voor je eigen ervaring doet. Je leert er ontzettend veel van, ook het land Uganda is zeker de moeite waard. Los van dat Kampala een stinkstad is met ontzettend veel smerige uitlaatgassen, snap ik wel dat Uganda het pareltje van Afrika is. Het is echt een prachtig land.
Na de evaluatie zijn we met Frank weer mee teruggereden naar huis, waar we geluncht hebben.

Daarna was het nog een relaxte middag en zijn we ’s avonds uit eten geweest. Dit was de laatste keer uit eten voor ons ook.. We mochten daarom het restaurant kiezen en we kozen voor het restaurant waar we de eerste keer ook heen zijn geweest. Heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad met z’n allen!

Donderdag en vrijdag zijn we vrij om nog wat dingen in de stad te bekijken en zaterdag is het feest op het project, want dan krijgen een aantal werknemers van de werkplaats een diploma en kunnen ze als ze dat willen zelf een bedrijfje gaan opstarten. Dit is dan echt de laatste dag op het project en daarna gaan we echt bijna inpakken..

Liefs Roeline

Afronding - 4 en 5 december

Tegenwoordig ga ik telkens met de taxi overal naar toe, vanwege m’n knie. Ik denk niet dat ik het nog aan durf om deze reis nog op de boda te stappen.. Al zou ik het heel graag weer willen kunnen. Maar deze taxi’s bestel ik via de app. Het zijn niet de taxibusjes die hier bij bosjes door de stad rijden, maar deze heten Uber-taxi’s. Je kan dus daarvoor een app downloaden en deze chauffeurs rijden in een normale auto waardoor ze ook minder opvallen als taxi. Zij kunnen op hun telefoon dan zien waar jij bent en jou dan op die locatie ophalen. Ook kan ik zien op mijn telefoon waar ze op dat moment rijden, hoeveel minuten het nog duurt en wat hun kenteken is. Maar het lijkt erop of ze hier niet zo goed snappen hoe de app werkt, want als ik er eentje besteld heb, word ik meestal meteen gebeld over waar ik opgehaald moet worden. Terwijl ik het adres heb ingevoerd en ze kunnen mijn locatie zien.

Maar over het algemeen zijn het erg fijne taxi’s en het systeem werkt ook wel ideaal via zo’n app. Deze Ubers bestellen we dan ook wanneer we ’s avonds door het donker naar huis moeten.

Ik wacht nu telkens tot de ergste spits voorbij is, voor ik naar het project ga. Meestal ben ik er dan rond 10.00 maar meestal zijn ze dan nog aan het opstarten allemaal. Ik moet telkens weer vertellen hoe het met m’n knie gaat.. Wel heel lief hoe betrokken ze allemaal zijn, maar soms is het iets te overbezorgd. Ik kan gewoon prima wat dingen doen, maar zodra ik al begin met iets te zeggen wat ik zou willen of kunnen doen, krijg ik meteen het antwoord: Nee, jij moet herstellen! En vervolgens moet ik dan op een stoel gaan zitten..
Het is erg jammer dat ik niet meer mee kan helpen en dat het zo vrij abrupt gestopt is. Het is deze week ook erg rustig op het project, ik denk vanwege de kerstvakantie die eraan komt. Een heel aantal kinderen gaat dan naar huis om de kerstdagen met familie door te brengen.

Ik ben maandagochtend maar mee gaan kijken bij Henrike, die zat in het Early Learning Centre een paar kinderen les te geven en mee te spelen. Ik voel me nu snel verveeld op het project en zit echt de tijd uit tot de lunch. Ik ben het gedicht vast gaan bedenken en uiteindelijk had ik hem netjes kunnen overschrijven in m’n notitieboekje. We kunnen hier niet printen, dus dat wordt lekker nostalgisch, allemaal geschreven gedichten. Het lopen gaat op zich wel aardig goed, al begin ik in de middag wel te voelen dat ik even wat rustiger aan moet doen.

Na de lunch heeft Henrike nog even het tennissen opgestart en bestelde ik vast de Uber voor de terugweg. Dat duurde deze keer zo’n 20 minuutjes en we zouden nog even naar café Java’s gaan om daar een bak koffie te drinken en om te kijken of ze ook tegoedbonnen verkopen. Voor Sinterklaas wilde ik dat namelijk geven aan degene die ik had getrokken. Aangezien het druk in de stad was, deed ik er met de auto wat langer over en kwam Henrike wat later met de boda.
Daarna reden we samen met de Uber naar huis, wat zo’n anderhalve kilometer was, dus lekker dichtbij.
Ik ben toen eten gaan koken, want ze wilden weer Pilav eten, wat ik pas ook had gemaakt.
Een aantal hielpen mee met alle groentes en de kip te snijden en na een tijdje stond er weer een heerlijk maaltje op tafel. Inmiddels was de sfeer lekker geheimzinnig, want iedereen was druk met de laatste voorbereidingen voor het Sinterklaasfeest.

Dinsdagochtend heb ik eerst in de ochtend telefonisch contact gehad met een Nederlandse fysiotherapeut om wat advies te krijgen alvast. Dat was erg prettig en daarna ben ik naar het project gegaan. Daar was ik rond 11.00 en ben toen bij Henrike gaan kijken in het schooltje. Ze waren aan het knutselen, erg leuk! Rond 11.30 kwam Sanne, een andere vrijwilligster, om te kijken hoe Katalemwa eruit zag. Dus toen ben ik met haar een rondje gaan lopen en alles laten zien.
Het duurde nog wel een tijdje tot de lunch, dus zijn we toen met de kinderen naar de speeltuin gegaan en daar lekker ontspannen gespeeld. Na de lunch deden we nog een potje badminton, waarna de Uber weer klaarstond. Henrike speelde nog even verder en wij reden alvast naar huis.

Thuis ben ik met Sanne pepernotendeeg gaan maken, want zij had mix meegenomen vanuit Nederland. De oven werkte telkens niet zo goed, maar we hebben hem gewoon aangezet en de pepernoten erin gelegd en het was nog gelukt ook! Intussen maakte Hilde, de oudste van het hele gezelschap een heerlijke pasta klaar en aten we met z’n allen buiten aan tafel.
We hadden er een lekkere avocado-tomaten-komkommersalade bij dus het smaakte weer alsof we in een restaurant aten!

Na het eten maakten we de huiskamer gezellig en kwamen er vanuit allerlei koffers zakken pepernoten. Het was ontzettend gezellig en toen we allemaal onze cadeautjes en gedichten in een grote wasmand hadden gestopt en in een kring zaten, kwam Jick, de nieuwste en jongste van het stel met een grote rugtas aan, die hij had meegenomen een paar dagen geleden. Er zat een gedicht in voor de hele groep en daarnaast wat zakken pepernoten en voor iedereen persoonlijk een chocoladeletter, zelfs voor de bewakers en de schoonmaakster. Toen bleek dat de moeder van Bram samen met Ineke van Doingoood dit hadden geregeld voor ons. Echt super lief en zo mooi om te merken dat er aan ons gedacht wordt. De avond kon nu al niet meer stuk!

We begonnen met onze cadeautjes en hilarische gedichten. Iedereen werd goed verwend en iedereen had ook echt een leuk gedicht geschreven.
Er werd melk opgewarmd en met cacaopoeder maakten we chocolademelk en deden we net of het hier net als in Nederland erg koud is. Nadat iedereen het cadeautje had gekregen, speelden we nog het spel Weerwolven, wat nu erg goed kon met z’n allen.
Om 22.00 vonden we het mooi geweest en nadat we alles opgeruimd hadden, was het weer tijd om het bedje in te duiken.

Morgen hebben we onze eindevaluatie op het project! Dan is het echt op één dag na definitief klaar..

Maar het is goed geweest zo, wel jammer dat het anders eindigde dan ik zou willen, maar ik ben ontzettend dankbaar voor de afgelopen periode! Ik besef het nu nog niet zo dat het echt afgelopen is, omdat ik ook nog zo lang mogelijk wil genieten van de dagen hier..

Tot snel weer!

Liefs Roeline

Weekendje weg deel II – 2 en 3 december

Om 17.00 liepen we de trappen omlaag naar het water, waar de boot lag te wachten op ons. Het had 2 verdiepingen en aangezien er verder nog bijna niemand op zat, gingen we lekker bovenop zitten.
Op tafel stonden al schalen met allerlei lekkere hapjes dus dat beloofde veel goeds!
We voeren een heel stuk de Nijl op, om daarna bij de stuwdam om te draaien en vanaf dat moment van de zonsondergang te kunnen genieten.
Ook nu zat de sfeer er weer lekker in en werd er heel wat gelachen..
De hapjes waren heerlijk, maar voldeden niet als een avondmaaltijd dus toen we weer terug waren, hebben we nog wat eten besteld en met z’n allen van twee borden gegeten.

Het was vanavond een stuk drukker, er komen ook mensen van andere accommodaties in de buurt gezellig in de bar zitten. Op het televisiescherm werd een voetbalwedstrijd uit Engeland afgespeeld en de Ugandezen gingen helemaal door het lint als er gescoord werd. Echt geinig om te zien hoe fanatiek ze dan zijn. We kletsten nog gezellig wat met z’n allen en daarna was het wel weer tijd om het bed op te zoeken.
Uiteraard wil er dan weer een Ugandees mee, maar dat doen we nog steeds gewoon niet.

Zondagochtend zou iedereen zelf wat activiteiten gaan doen, zoals paardrijden en quad rijden. Ik zou dan gewoon ‘thuis’ blijven, lekker een massage doen en daarna bij het zwembad liggen tot de rest weer terug was. Uiteindelijk ging Mieke paardrijden en de anderen wilden liever allemaal zwemmen. Toen kwam er een jongen op ons af en hij vroeg ons of we vandaag iets gingen doen. We zeiden dat we naar het zwembad gingen en hij was verbaasd dat we niets gingen doen. Hij kon ons wel meenemen voor een boottochtje naar de oorsprong van de Nijl en als we wilden, konden we ook nog in Jinja naar wat winkels toe.
Dat boottochtje leek de meesten wel heel leuk en hiermee kon ik ook mee dus dat was super!

Geoffrey, zoals de jongen heette, ging vervoer regelen en na een halfuurtje konden we gaan. Weer een busje in en al hobbelend richting de opstapplek. Dat was in de buurt van de oorsprong van de Nijl, waar de lokale bevolking ons nieuwsgierig bekeek. Ineens vijf mzungu’s.. dat is nogal wat!

Het was opnieuw prachtig weer vandaag, we hebben weer voldoende vitamine D aangemaakt dit weekend. Tijdens het boottochtje vertelde Geoffrey over de omgeving. We zagen allerlei tonnen en netten in het water liggen, waar vissen worden gekweekt. Terwijl er een aantal voorop de punt van de boot van de zon genoten, vertelde Geoffrey dat hij 25 jaar was en een zoontje van 6 heeft. Tijdens zijn schooltijd was er een keer een feestje en ja.. dan kan zoiets natuurlijk gebeuren. Maar hij heeft de ouders van het meisje betaald, omdat hij dat haar had ‘aangedaan’ en zijn ouders zorgen nu voor het kindje. Hij wil graag ook nog een dochter en daarna vertelde hij dat het hier normaal is om meerdere vrouwen te trouwen. Niet dat de kerk dat accepteert, maar het gebeurt vaak dat een man meerdere vrouwen heeft. Nu is het andersom ook wel het geval, dat vrouwen meerdere mannen hebben, er wordt hier in elk geval vrij makkelijk over gedaan. Vandaar ook dat de mannen die me aanspreken met zulke bedoelingen het niet heel interessant vinden als ik zeg dat ik al getrouwd ben. Nou en, je man is er toch niet bij nu? Maakt allemaal niet uit..

Geoffrey was dan ook erg verbaasd dat je in ons land niet met meerdere vrouwen of mannen kan trouwen. Dat is echt een gevalletje: cultuurverschil, want ze kunnen er echt niet bij met hun verstand, net als dat wij het van hun niet snappen.

Na een klein uurtje varen, kwamen we bij het punt aan waar de Nijl begint. We meerden aan bij twee hutjes waar souvenirs werden verkocht en daarachter stond een blauw bordje waarop stond dat hier de oorsprong van de Nijl is. We maakten een foto, sommigen kochten een souvenir en daarna voeren we weer terug. Uiteindelijk wel leuk dat je dat punt gezien hebt, al zie je alleen ‘water’ natuurlijk :)
Bij terugkomst zochten we het zwembad weer op en ik reserveerde voor een massage, dat wilde ik nog graag doen. Dat was echt heerlijk, met uitzicht over de Nijl en heerlijk zonnig weer.
We pakten onze spullen bij elkaar daarna en rekenden af, waarna we rond 15.30 weer werden opgehaald door Gun, onze chauffeur die ons ook gebracht had. Ik weet niet wie z’n kind nu Gun noemt, maar daar zal vast een goede reden voor zijn :)

De terugweg ging redelijk vlot, meestal is het in Kampala erg druk rond die tijd, omdat iedereen de stad weer in komt. Eenmaal in Kampala deden we er nog bijna een uur over om 12 km door de stad te rijden.. Dus de gemiddelde snelheid was niet heel hoog.. Maar het verveelt zeker niet, want je ziet zoveel gebeuren op straat en via m’n oordopjes luister ik muziek dus ik zit prima!
Thuis meteen de wasmachine aan en lekker weer douchen, na al dat gezweet de hele dag.

Het huis is erg vol op dit moment, we zijn met 10 vrijwilligers! Het is een diverse groep, maar wel erg leuk met z’n allen. Terwijl we met z’n allen aten, werden verhalen over het weekend uitgewisseld en met een aantal keken we daarna nog gezellig een film.

Met een heerlijk gevoel en veel leuke foto’s en filmpjes, kijken we met z’n allen terug op dit weekend!

Deze week is echt de laatste week op het project.. Niet dat ik nog echt veel kan (mag) doen, maar het is wel een week van afscheid nemen.

Met m’n knie gaat het redelijk, naar omstandigheden. Ik begin vaak pijn te krijgen aan het eind van de dag en kan hem nog niet volledig gebruiken, maar het gaat steeds een klein beetje beter.

Liefs Roeline

Weekendje weg deel I – 1 en 2 december

Vrijdagochtend konden we iets langer slapen, waarna we allemaal de spulletjes voor het weekendje naar Jinja inpakten. Onze chauffeur was een uur te vroeg, dat hadden we nog nooit meegemaakt dat een Ugandees te vroeg was ;)
Rond 9.15 gingen we richting Jinja, wat zo’n 2,5 uur rijden is en met drukte natuurlijk langer..
Jinja ligt ten oosten van Kampala, bij de oorsprong van de Nijl. Het ligt midden in de natuur en is dus echt even een heerlijke uitvlucht uit Kampala. Met z’n zessen gingen we voor een weekendje dus lekker even de stad uit.

Alleen vroeg ik me af of ik twee nachten in een tent zou overleven en met m’n toilettasje en handdoek naar de douches zou kunnen lopen. Maar dan kon ik wel zeggen dat ik gekampeerd had in Uganda :)
De rit er naar toe was relaxed en rond 12.00 kwamen we via een hobbelig zandweggetje aan bij ons verblijf aan de Nijl. We checkten in en kregen de 3 sleutels van onze tenten met uitzicht over de Nijl. Het was echt een oase van rust en een prachtige plek om een paar dagen door te brengen.

We lunchten er heerlijk en ontdekten daarna dat er bij het restaurant ernaast een zwembad was. Aangezien het lekker zonnig was, lagen we natuurlijk binnen no-time op de bedjes bij het zwembad. We hadden amper een duik genomen en lagen op te drogen, waarna er wel heel veel donkere wolken verschenen. De aapjes op het dak van het restaurant klommen van boom naar boom op zoek naar eten. Echt een vakantiegevoel, los van die steeds donkerdere wolken. Het werd ook wat frisser dus we gingen op het overdekte terras zitten voor een bak koffie. Niet snel daarna kwam de regen met bakken uit de hemel. Het duurde niet langer dan een halfuurtje, maar zwemmen zat er voor vandaag niet meer in. Dan maar de douches uitproberen. Nou, dat was een succes, een verademing.. hoe je het noemen wilt! Er zat zoveel kracht op de douches, dat de douchekop er zelfs afschoot. Verder moet je ook vooral niks op het plankje leggen, want dan kan je vervolgens alles van de (natte) vloer vissen.. Maar de douche op zich was heerlijk!

Als je naar de wc ging, moest je telkens weer de keuze maken welke rol wc-papier je het liefste wilde gebruiken.. Er hingen er standaard vijf op een rij naast elkaar en mocht je daar geen geschikte rol tussen vinden, stond er op de spoelbak ook nog een rol. Luxeprobleem zal ik het maar noemen ;)

Na een heerlijke douche waar ik net even een paar minuutjes langer onder heb gestaan, dan ik de afgelopen weken deed.. was het tijd voor avondeten. De keuken is erg goed en terwijl we de zon zagen onder gaan, genoten we van het eten.

Daarna deden we wat kaartspelletjes en toen was het tijd voor de loungebank. En aangezien er al een halfuur één deuntje op repeat stond, hebben we wat verzoeknummertjes aangevraagd en die via de Ipod afgespeeld de rest van de avond. Ze hadden namelijk geen muziek.
Een ontspannen avond met fijne gesprekken onderling ging zo voorbij en toen was het toch echt tijd om de tent open te ritsen en in m’n bedje te kruipen.
Op het paadje er naar toe moest je eerst 10 miljoen mieren zien te overleven, want ze bijten zich overal in vast.. je slippers, onderop je voet, je benen.. het maakt ze niet uit.
Na een grondige tentinspectie kon ik ontspannen onder m’n dekentje kruipen en het was toch wel bijzonder om dit mee te maken. ’s Nachts liep de bewaker rondjes en scheen soms ook met z’n zaklamp half je tent in, dus ik hoop dat ik er charmant bij lag.. En in de ochtend werden we wakker van de aapjes die via de tent van boom verwisselen. Voor sommigen was dat even schrikken ;)

We hadden voor vanochtend een boottocht over de Nijl gereserveerd. Terwijl we zaten te wachten op ons bestelde ontbijt, kwam de manager van de accommodatie eraan en vroeg of we al klaar waren om te gaan.. We zeiden dat we eerst nog moesten ontbijten, maar dat bleek er dus bij in te zitten. Tja, als ons dat niet verteld wordt, weten we dat niet ;)

Na ons eerste ontbijt reden we met een busje ongeveer 15 minuutjes naar de plek waar ze de boottochten organiseren. Dat ritje met de bus was de vreselijkste rit tot nu toe.. Volgens mij had deze bus geeneens veringen.. Dus we zaten lekker te stuiteren met z’n allen, zegmaar..

Hier konden we ons tweede ontbijt nemen als we wilden, dus toen nog even een Rolex gegeten met een kop thee. Vanaf hier moesten we op een soort open kar met z’n allen zo’n 20 minuutjes rijden naar het (rustige) water. We voelden ons als dieren in een veewagen, dat idee was het een beetje. Maar dat trok natuurlijk veel bekijks onderweg door Jinja heen..

Via een paar stappen door het water konden we het bootje in klimmen en zaten we allemaal op de rand. Het was een soort rubberboot, wat ook voor het raften wordt gebruikt. Eerst legde de gids uit hoe we moesten peddelen, dat was eigenlijk voor de lol, want verder peddelde hij zelf alles. Maar mochten we dan nog een keer terugkomen en willen raften, konden we in elk geval al peddelen ;)
De sfeer zat er goed in en op het water begonnen we allerlei liedjes te zingen.
Na een tijdje leek het de anderen wel leuk om een duik te nemen. Volgens onze gids was het veilig om in dit deel van de Nijl te zwemmen. Geen gevaarlijke dieren en ziektes.

Aangezien ik met mijn knie niet kon zwemmen, hing ik m’n voeten in het water en genoot van de prachtige omgeving en van de anderen die heerlijk in het warme water zwommen.
De sfeer was zo heerlijk, lekker gek doen en er werd ontzettend veel gelachen. Iedereen is het er over eens dat het echt heel fijn, maar ook bijzonder is, dat we in korte tijd zo’n goede band hebben opgebouwd met elkaar. Dat maakt de periode hier ook zoveel mooier!
De anderen hebben het hele stuk terug gezwommen, maar dat was voornamelijk mee dobberen met de stroming en we hadden allemaal een reddingsvest aan, dus drijven deed je ook automatisch.

Het eind van de tocht was bij onze tentjes, dus we konden meteen door naar het zwembad daarna. We hadden echt geluk met het prachtige weer, want vanuit Kampala hoorde we berichten over veel regen, onweer en ook hagel.
Bij het zwembad hebben we weer heerlijk geluncht en ben ik zelf ook even in het water geweest.
Een aantal waren al druk bezig met het gedicht voor Sinterklaas :)

Het was erg jammer dat van één van de anderen veel geld gestolen was. 700.000 shilling was uit haar portemonnee gehaald, dat is omgerekend zo’n €175. Dus ze was die middag druk met contact opnemen met de politie om aangifte te doen. Je moet dan ook nog een bepaald bedrag betalen aan de politie om de brandstofkosten te vergoeden, want ze moeten voor jou komen.
En dat zal wel weer een ‘Mzungu-prijs’ geweest zijn, want ja.. blanken hebben geld zat in hun opzicht.

Aan het eind van de middag doken we allemaal weer de douche in, want om 17.00 hadden we een Sunset cruise gepland staan. Het regende iets voor 17.00 nog even tien minuten keihard, maar de lucht trok daarna al snel weer open. Op de boot zouden we ook het een en ander te eten krijgen en konden we al varend genieten van de zonsondergang.

Ik zal de tweede helft in het volgende blog zetten, want anders wordt het wel heel erg lang..

Liefs Roeline

Even terugschakelen - 29 en 30 november

Nadat de hele stad twee dagen zonder water had gezeten, hadden we dinsdagavond opeens weer werkende kranen. Dat was een fijne verrassing en we konden weer douchen in plaats van water uit de jerrycans in een emmer gieten en vanuit daar jezelf te wassen.
Dinsdag op woensdag nacht was het rond 4.30 weer zo’n momentje dat je rechtop in bed zat ivm de onweer. De autoalarmen gingen weer loeien en het onweerde een klein uur hevig, waarna de regen het overnam. We hebben nagevraagd waardoor het komt dat de alarmen afgaan bij een harde donderslag. Dit komt door het verschil in luchtdruk binnen en buiten de auto en daardoor lijkt het alsof er in de auto ingebroken wordt, waardoor het alarm afgaat.. Nouja, weer wat geleerd :)

Woensdagochtend regende het nog steeds tot ongeveer 9.15 en toen ging de rest allemaal naar hun project. Ik had besloten om vandaag niet te gaan, maar een dag rust te nemen. Natuurlijk verveelde dat al snel en ben ik maar handdoeken gaan opvouwen, wat normaal de schoonmaakster Julia doet. Zij is er op woensdag nooit dus ik dacht, ik zal haar even helpen. Het is wel echt ideaal dat zij hier vier dagen per week werkt. Ze maakt elke ochtend je bed weer netjes op en doet zelfs de afwas van ons ontbijt. Altijd is het netjes schoon en opgeruimd. Dat ga ik ook missen als ik weer terug ben. Dan moet ik alles weer zelf doen :)

Na het opvouwen heb ik een praatje gemaakt met Moguura die buiten de auto van Frank aan het wassen was. Daarna ben ik binnen een filmpje gaan kijken, waarna het eindelijk zonnig werd. De nieuwe vrijwilligster had vandaag de citytour om wat dingen te regelen en kwam rond de lunch weer terug. We hebben buiten kunnen lunchen, waarna ze met een andere vrijwilligster ging winkelen. Ik heb mezelf in de tuin geïnstalleerd op een matras en probeerde te genieten van de vrije tijd die ik nu had. Ik voelde me een tijd wel erg gefrustreerd dat ik niet meer zo makkelijk kon doen wat ik wilde. Ik wilde graag weer buiten de poort, wat gaan doen!

Ik keek dan ook erg uit naar het einde van de middag wanneer iedereen weer achter elkaar thuis zou komen.
Vanavond hadden we een uitje gepland staan. Deze keer niet naar een ‘gewoon’ restaurant, maar naar het culturele centrum in de stad waar een dansvoorstelling plaatsvond.
Een aantal gingen met mij mee in de taxi en een aantal gingen op de boda. Tijdens de voorstelling kon je ook gebruik maken van het buffet.

Rond 19.15 waren we er en kon ik weer met m’n pootje omhoog gaan zitten. Het was een soort openlucht theater en het publiek zat in rijen aan tafels op een tribune. De show werd geïntroduceerd door een soort comedian, hij praatte ook de avond een beetje aan elkaar. Dat deed hij op een hele grappige manier. Verschillen tussen de Ugandese cultuur en die van de ‘blanke mensen’. Hij gaf het voorbeeld dat op een dag een blanke man eens tegen een Ugandese man had gezegd dat hij moest gaan vissen. Hij was namelijk visser, net als zij vader, opa en vorige voorvaders. Gisteren had hij drie vissen gevangen en dat was er 1 voor die avond, 1 voor de buurman en 1 voor vandaag. De blanke man vond het raar en raadde de Ugandese man aan om toch te gaan vissen. Dan kon hij de vissen verkopen.. en dan kon hij geld verdienen.. en dan kon hij een groot huis kopen.. en dan kon hij heel rijk worden.. en dan kon hij relaxen..
De Ugandese man reageerde daarop verbaasd en zei: Maar dat doe ik nu toch al?
Het was duidelijk dat er een verschil in mentaliteit is. Ook het Ugandese accent wat betreft het Engels werd op een komische manier belachelijk gemaakt.

Gedurende de avond keken we drie uur lang naar allerlei dansen van volksstammen uit alle windstreken van Uganda. Sommige dansen waren echt van die indianendansen, maar elke dans was ook weer totaal anders, waar dan ook weer hele andere muziek bij hoorde.
De avond vloog om en de sfeer was zo mooi, echt een geweldige avond met de nodige kippenvelmomentjes. Rond 22.15 bestelden we de taxi naar huis en net vanaf dat moment kon het publiek mee gaan dansen op het plein. Maar de volgende ochtend moesten we allemaal weer op tijd op, dus het was hoog tijd om op huis aan te gaan.

Moe van de lange dag viel ik snel in slaap en heb ik eindelijk weer goed doorgeslapen. Ik voelde wel m’n knie aan het eind van de dag weer meer, maar dat was ook logisch. Elke stap die ik zet, voelt alsof dat teveel is. M’n knie is echt heel zwak op het moment en buigen is erg pijnlijk.

Maar toch wilde ik het donderdagochtend weer proberen om even naar Katalemwa te gaan. Dus toen iedereen de deur uit was ’s ochtends heb ik rond half tien een taxi besteld. Het leek me slimmer om na de spits te gaan, zodat ik geen 2 uur of langer onderweg zou zijn. En dat werkte, want ik deed er ruim een half uur over om er te komen. Op het project kwamen er meteen al kinderen en personeelsleden op me af lopen, want die zagen me natuurlijk strompelen..
Van alle kanten werd ik aangesproken en moest ik vertellen wat er gebeurd was. Heel lief hoe iedereen reageerde en om te zien hoe blij de kinderen waren toen ze mij weer zagen. Die brede glimlach die dan opeens op hun gezicht verschijnt, is onbetaalbaar!

Ik heb die ochtend voornamelijk in het schooltje gezeten, waar Henrike aan een paar kinderen lesgaf. Ik ben nog even gaan kijken in de ruimte voor de wondzorg, maar daar was het erg uitgestorven. Er was weinig medisch personeel te bekennen en omdat ik zelf niks kon doen en door het kleine beetje lopen wat ik al weer merkte aan m’n knie, had ik rond 13.00 echt al weer de behoefte om naar huis te gaan. Ik had veel mensen gesproken en de kinderen weer gezien, dus toen was het voor vandaag genoeg. Ik bestelde een taxi terug naar huis en heb ’s middags heerlijk genoten van een groot stuk taart, van een restaurantje hier vlakbij. Dat was echt heeeeeerlijk kan ik je vertellen!

Dan vergeet je even die pijn en frustratie rondom het knie-verhaal..
Vanavond gaan we een gezamenlijke filmavond doen en intussen is de sfeer hier in huis veranderd naar de ‘Het is bijna pakjesavond-sfeer’..
Maar voordat het zover is, gaan we eerst nog een weekend naar Jinja, de stad uit!
We zijn op reis naar Uganda, maar pakken hier ons koffertje gewoon weer in voor een weekend weg :) We zitten dan vlakbij de oorsprong van de Nijl, die we ook hopen te gaan bekijken.

Fijn weekend allemaal en heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Dat waardeer ik heel erg!

Liefs Roeline

Opnieuw in het ziekenhuis… maar nu voor mezelf - 27 en 28 november

Maandagochtend startte de nieuwe werkweek weer. De een na laatste al weer hier in Uganda. Het was nog rustig op het project en terwijl we over het terrein liepen, zagen we twee blanke mannen in een zeecontainer die omgebouwd is tot kantoor. Die ene hadden we al eens eerder gezien en nu hoorden we die twee Nederlands praten. Dat kunnen wij ook, dus we gingen ons even voorstellen en we vroegen wat hun werk hier precies was. Ze doen een project met het opstarten van bakkerijtjes. Door het hele land gaan ze op zoek naar geschikte mensen die zo’n bakkerij zouden willen beginnen. Ook trainen ze moeders van de kinderen die een tijd bij Katalemwa verblijven. Het project is een internationaal project ‘Bake for life’. Mensen kunnen door middel van een lening een bakkerij beginnen inclusief alle spullen die daarvoor nodig zijn en via de eerste inkomsten betalen ze dat dan weer terug. Leuk om te horen hoe actief ze daar mee bezig zijn. Ze reizen elke week weer door het hele land en hebben hier bij Katalemwa hun kantoortje en opslagruimte.

Ik liep na het gesprek richting ‘mijn plekje’ bij de wondzorg, waar Sylvia al met de eerste begonnen was. Er waren niet zoveel kinderen als anders, omdat er een paar naar het ziekenhuis waren vandaag. Dus toen we er allebei 4 verzorgd hadden, waren we al klaar. Het was toen ongeveer 11.30 dus nog veel te vroeg voor de lunch. Henrike was in het klaslokaal dus daar ging ik kijken. Er zat vandaag een groepje kinderen en ze waren druk bezig om oefeningen in hun schriftjes te maken. Henrike keek ze dan na, verbeterde het en maakte nieuwe oefeningen voor ze, allemaal op eigen niveau. Olivia die eigenlijk les moest geven, deed niet zoveel dus ik vroeg haar of ze lesgeven leuk vond. Ze knikte half en zei: Hm..

Niet echt overtuigend dus. Ze is natuurlijk social worker van beroep en geen juf. Al is dat wel haar functie, maar dat doet ze dus niet van harte en dat is duidelijk te merken. We kwamen net voor lunchtijd op het onderwerp van de verschillende talen en vijf minuten later stond ik op het bord Engels/Nederlandse woorden en zinnetjes te schrijven. Tegelijkertijd hoorden wij de versie in het Luganda, maar dat is echt zo anders.. Engels en Nederlands lijkt soms nog op elkaar. Maar als je in het Luganda vraagt hoe het met iemand gaat, zeg je: Olyotya?
Wat ik al zei.. Niet te doen! Nog zo’n ander woord, als je zegt: Slaaplekker -> Sula bulungi.
We sloten de ochtend leuk af door deze woordjes aan elkaar te leren, vooral de uitspraak was erg lachwekkend.

Na de lunch haalden we de badmintonspullen weer voor de dag en vandaag ook de nieuwe setjes. Dat werd erg gewaardeerd, want binnen no time was het een stuk drukker dan eerst en konden er veel meer kinderen mee doen. Dat was echt geweldig! Olivia die er normaal niet zo voor te porren is, was er ook bij en ook hadden we vandaag wat rugbyballen erbij die door iemand gegeven waren.

De middag vloog voorbij en het was echt genieten! Daar krijg je gewoon energie van als je de kinderen zo ziet spelen. En dan te bedenken dat ze allemaal handicaps hebben, vooral lichamelijk dus het is ook nog eens goed voor ze om actief te zijn. Veel personeelsleden vinden het ook helemaal geweldig dat we dit doen elke middag.
Aan het eind van de middag belde ik de vaste boda chauffeur, maar die was deze keer helemaal aan de andere kant van de stad dus vandaag plukten we er twee vanaf de straat. Zodra je aan de kant van de weg staat, wil iedereen je wel thuisbrengen dus keus genoeg. Als je dan soms een keer staat te wachten langs de weg is het weleens irritant dat echt elke boda bij je stopt en vraagt of hij je ergens kan brengen.

Maar we hadden twee geschikte chauffeurs en de prijs was goed voor ze. Maar dat het een vervelend ritje zou gaan worden.. daar kwam ik al snel achter.
We reden weg bij het project, een straat schuin naar beneden dus meteen de vaart er altijd in. Maar net voor we onderaan waren, bedacht een man in een stilstaande auto aan de zijkant, dat hij hoognodig zijn deur moest openen.. En dat deed hij zonder te kijken of het ook kon zonder iemand te verwonden. Hij gooide zijn deur open op het moment dat we langs de auto reden en we knalden er met bijna 50 km/h tegenaan, in het bijzonder mijn linkerknie.. Het was dramatisch, het voelde of m’n knie in duizend stukjes was gebroken. Er zat een gat in mijn broek en een klein wondje bovenop mijn knie. Maar de meeste pijn zat vanbinnen. Ik voelde meteen dat het niet goed was en hoorde overal om me heen: I’m sorry! en How are you?

Ik zei dat het wel ging en dat ik het thuis wel schoon zou maken. Mijn chauffeur voelde zich ontzettend schuldig, wat ik best zielig vond, want hij kon er niks aan doen. Dat heb ik hem ook gezegd, maar ik merkte aan hem dat hij flink baalde.
Onderweg naar huis heb ik mezelf nog ruim 20 minuten vermand en elk hobbeltje tien keer zo erg gevoeld. Eenmaal thuis kon ik eraan toegeven en ik verging van de pijn.. Gelukkig zijn een paar van de vrijwilligers verpleegkundige en hebben ze ook wat spulletjes mee om wondjes goed schoon te maken. Dat werd gedaan en meteen heb ik pijnstillers ingenomen.
Ik probeerde de rest van de avond er voorzichtig op te lopen (lees: waggelen) om het een beetje in beweging te houden en heb het goed gekoeld met natte washandjes uit de diepvries, maar ik voelde wel aan dat het niet goed zat vanbinnen..

Voor de nacht nog even een paar pijnstillers ingenomen en een dik kussen onder m’n knie gelegd, waarna ik redelijk heb kunnen slapen. Wel lichter en onrustiger dan anders, maar dat was te verwachten.

De volgende ochtend heb ik met Frank, de coördinator, overlegd en hij heeft vervolgens een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Rond 9.45 kon ik daar terecht dus werd ik iets eerder door hem opgehaald met de auto. Het ziekenhuis is een privé kliniek en echt heel goed qua zorg dus dat was heel fijn. Eerst kon ik bij een soort huisarts terecht waaraan ik mijn verhaal vertelde en die mijn knie onderzocht. Daarna verwees hij mij door om scans te maken van de knie, dus moest ik op die afdeling weer even wachten. Gelukkig duurde dat maar tien minuutjes. Eerst moest ik de ruimte in waar de röntgenfoto’s gemaakt werden, dus ik vroeg of dat wel goed was. Toen keek de dokter nog een keer op het papiertje wat ik mee had gekregen en toen zag tie dat ik een scan moest hebben. Dus weer wachten en daarna kon ik binnen komen in een ander kamertje. Met een scan bedoel ik dat ze soort echo’s maken van je knie. Met dat apparaatje kan je pezen en spieren zien en met röntgenfoto’s kan je alleen botten zien en dat was niet nodig.

Dus ik mijn broek weer uitgetrokken en het grappige is dat al die verschillende dokters dan netjes omdraaien, ik denk uit respect ofzo. Een grote klodder gel op m’n knie en toen ging tie op onderzoek uit. Na een kleine tien minuutjes de knieën vergeleken te hebben, maakte hij wat echo’s en daarna een verslagje. Dat moest ik weer meenemen naar de arts waar ik hiervoor was geweest en die zou het dan met mij bespreken.
Ik zag al staan dat er iets niet goed was en de arts legde uit dat twee pezen ingescheurd waren. Gelukkig niet helemaal over midden, maar dit gaat wel ongeveer 3 maanden duren voor het weer helemaal genezen is. En dat geneest het beste met veel rust. Dat was even slikken en dat zal vandaag even moeten landen hoe ik dat de komende tijd hier, maar ook in Nederland ga aanpakken.

Ik heb in het ziekenhuis nog een brace gekregen voor de stevigheid en ik moet zeggen dat dat wel heel erg goed helpt. Gisteren en vanmorgen voelde m’n knie heel wankel aan, alsof ik er met elke stap doorheen kon zakken. Nu kan ik er bij de kleine afstandjes die ik er in het huis mee loop, nog iets op leunen. Verder probeer ik te wennen aan het idee dat ik alles moet vragen als ik drinken wil of iets anders nodig heb.. Dat is nog wel lastig, maar de mede vrijwilligers zijn heel lief en behulpzaam. Ze vinden het allemaal natuurlijk heel vervelend en helpen me graag. Alleen vind ik het zelf heel vervelend om voor elk dingetje iemand te vragen.. Maar geen zorgen, ik word super geholpen!

Voor nu dus rust en even goed nadenken wat ik nu ga doen met het project..

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs Roeline

Afzien - 25 en 26 november

Zaterdagochtend ging om 7.00 de wekker en een uur later werden we opgehaald door Charlie, één van de vaste chauffeurs van ons. Net voordat we gingen had het nog geregend en nu brak net het zonnetje door, dus hopelijk houden we die vandaag!
Aan de rand van de stad, in één van de baaien van het Victoriameer moesten we op de boot stappen om naar het eiland te varen waar we zouden gaan mountainbiken.
We zochten eerst allemaal een mountainbike uit en namen die mee het bootje in. Het was niet meer dan een klein motorbootje, maar we pasten er allemaal in inclusief de fietsen. In alle vroegte voeren we weg van de stad, waar nog een hele waas overheen hing. Het was heel vredig en overal om je heen natuur. Hoe dichterbij we bij het eiland kwamen, hoe smaller het vaargeultje werd en bij een wankel steigertje mochten we afstappen. Hier zou onze rit beginnen en aan de andere kant van het eiland zouden we aan het eind van de middag weer opgepikt worden.

James was onze gids vandaag en hij zou met ons mee fietsen. Dat was maar goed ook, want anders zouden we na één kilometer al verdwaald zijn.
Op het eiland was weer veel groen om ons heen te zien en al snel gingen we van het hoofdpad een kleiner paadje op. Vooraf dacht ik wel dat het een leuk ritje zou worden, maar dat viel al snel tegen. Ik merkte al gauw dat ik niet zo’n hele beste conditie had om intensief te mountainbiken. Al is het mountainbiken op zich heel erg gaaf en zeker wanneer je daalt ga je lekker hard! Maar om dan de vaart erin te houden… Ik ben soms maar stukjes gaan lopen, want m’n lijf wilde soms gewoon even niet meer.. Nu zijn de fietsen ook niet van hele beste kwaliteit en is de temperatuur er ook wel naar om liters te zweten.. Waar ik bij de safari tijdens de wandeltocht bij de watervallen dacht een nieuw record te hebben qua zweten op een dag; die heb ik vandaag zeker weten verbroken. In de zin van: doorweekte kleren..

Maar naast al dat geploeter was de natuur heel erg mooi en stonden er overal kleine huisjes met een geit of koe in de buurt. Kinderen renden achter ons aan en riepen ons na met het bekende ‘Mzungu’. Sommigen wilden een high-five geven en anderen zwaaiden verlegen vanachter een boom. In het begin riep ik nog wel enthousiast terug en zwaaide ik hevig naar iedereen.. Maar later werd dat toch wat minder, toen bleek dat ik al mijn energie nodig had voor het fietsen.
Na een tijdje was het pad zo smal geworden en het struikgewas zo hoog.. Het paadje was zo’n 10 cm breed en de struiken ongeveer een meter hoog. Dus dat werd afstappen en verplicht lopen. Een half uur.. een half uur struiken tegen je benen aan en een fiets aan je hand meeslepen.
Dan ben je erg blij dat er weer een wat breder zandpad is, waar je fatsoenlijk op je fiets kunt zitten.

Rond de middag haalden we bij een klein winkeltje wat drinken en een ‘Rolex’. Dat is typisch Ugandees eten wat je overal langs de weg kan kopen. Het bestaat uit een soort pannenkoek met daarin gewikkeld een gebakken omelet. Heerlijk!
Met frisse tegenzin stapte ik na de lunch weer op de fiets. Ik dacht dat ik nu de groep wel een tijdje bij zou kunnen houden, maar na vijf minuten raakte ik al weer achterop samen met een andere meid. Ik had mezelf ook gezegd dat ik niet meer telkens de rest moest gaan bijhouden, maar lekker op mijn eigen tempo gaan fietsen en dan dus ook genieten van de omgeving.
Onderweg brak van één van de fietsen de ketting en een aantal keren lag er ook een ketting af. Maar James was naast gids ook fietsenmaker dus dat was super handig!

Rond 15.00 kwamen we weer bij het water aan en wat later konden we weer met het bootje terug varen. Helemaal uitgeput en blij dat we het einde van de toch gehaald hadden zonder al te veel schrammen, kwamen we weer op het vaste land aan. Het was nog even wachten op Charlie die onderweg was om ons weer op te halen.

Zou ik het nóg een keer doen? Nee.. het vraagt teveel van je lijf om het voor de lol nog een keer te doen.
Zou ik het aanraden? Ja, want het is er echt heel erg mooi en echt de moeite waard!

Het fijne hier is dat als je doucht, je heel goed kan merken dat je weer schoon bent daarna. Ook al is het water niet helemaal helder, toch voel je je heel erg schoon. Ik vergeet zelfs hoe de douche in Nederland ook al weer is, met een goede straal water uit de douchekop en een fijne temperatuur water. Hoe voelt dat?
Maar ’s avonds voelde ik al de eerste spierpijn opkomen dus dat beloofde wat voor de ochtend erna. Zondag maar even rustig aan doen!

En dat heb ik gedaan, eindelijk uit kunnen slapen tot 9.30 en het was een prachtige dag. Echt een dagje om bij het zwembad door te brengen, waar je wat afkoeling hebt. Met z’n vieren reden we richting het zwembad en genoten we van een heerlijk zonnig dagje aan het water.
Dat was heel erg lekker!

En oja, we hebben inmiddels de lootjes getrokken voor Sinterklaas dus ik ben al druk bezig met gegevens verzamelen voor het gedicht :)

Tot snel weer!

Liefs Roeline

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood